Προσφάτως ξύπνησε απ' τη χειμερία νάρκη το μουσικό σκουπίδι που φωλιάζει μέσα μου. Όχι ότι σταμάτησα ποτέ ν' ακούω μουσική τελείως (πλην εξαιρέσεων για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους), απλά εδώ και κανά τριβδόμαδο νιώθω τη φαγούρα να αρπάξω τυχαία δίσκους απ' τα ράφια, και να τους βάλω να παίξουν. Και να τους ακούω φυσικά. Οπότε, αρπάζοντας γι' αρχή δυο δίσκους τυχαία, θα πράξω και κάτι ας πούμε δημιουργικό, γράφοντας πώς τους ακούω και τι σημαίνουν αυτοί οι δίσκοι πλέον για τα ώτα μου.
============================================
AT THE GATES "TERMINAL SPIRIT DISEASE"
1994, PEACEVILLE
*ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΤΑ ΑΛΛΑ AT THE GATES: Πειδή είναι μέσα στην πίκρα και το συναίσθημα του "με έχετε γαμήσει πατόκορφα, θα σας πάρω μαζί μου στο μηδέν, στο θάνατο". Εντάξει, το "Slaughter of the Soul" έχει μέσα ένα μάτσο τραγουδάρες απ' την αρχή μέχρι το τέλος, και όλα εκεί γενικώς είναι τέλεια και αψεγάδιαστα. Είναι επίσης μάλλον ο πρώτος ακραίος δίσκος heavy metal που άκουσα ποτέ, οπότε του δείχνω ιδιαίτερη αδυναμία όπως και να'χει. Μα το "Terminal..." είναι άλλη υπόθεση, άλλο πράγμα. Καταρχάς, είναι λίγο παραπάνω από μισάωρο, και υπολογίστε ότι ηκανονική έκδοση έχει στο τέλος και τρία κομμάτια παλιότερα, live. Και γαμώ τις διάρκειες! Επίσης, εδώ η μπάντα βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο, μεταξύ του ΤΙΓΚΑ-ΣΚΑΤΙΛΑ μα και ΤΙΓΚΑ-ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΙΛΑ-ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ των δυο πρώτων επίσημων έργων τους, και του ηδονικά μα και χειρουργικά-επιστημονικά τέλειου "Slaughter..."- και είναι δω ακριβώς, που ξεφεύγουν τελείως. Όλα, μα όλα εδώ μέσα βρωμάνε ζοχάδα, και γενικώς σκιαγραφούν στη συνείδηση του ακροατή την εικόνα της μπάντας σαν ένα βρωμιάρη, τελειωμένο ΧΑΜΕΝΟ τύπο, που κάνει την σαλταρισμένη αυτοκριτική του λίγο πριν βγει να ξεκωλιάσει οικογενειάρχες, υπαλλήλους, γέροντες, παιδάκια- και μετά να τινάξει τη μισή του φάτσα στον αέρα, και να μείνει μόνο με το σαγόνι.
Σε αυτό βοηθούν τόσο η συγκεντρωμένη και πλέον συγκεκριμένη για τη μπάντα χρήση βιολιού, όσο και οι μελωδίες που ενώ πχ κάποιος θα τις χαρακτήριζε άνετα "δραματικές", στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ με κλαψομούνια, απλά κεντράρουν στο βάσανο και στο περνάνε στο κεφάλι με μια πολύ-πολύ λογική σειρά (φασαρία-τσίτες-απογοήτευση-θυμός-φρίκη-της πουτάνας). Αλλά και τα φωνητικά και οι στιχάρες του Tomas Lindberg. Φωνητικώς, εδώ ακούγεται πιο απλωμένος και γεμάτος σκατίλα απ' οποιαδήποτε άλλη φορά (σίγουρα για At the Gates, θα πω και "γενικώς", ξέροντας ότι με τόσες συμμετοχές/projects, θα ακουστεί υπερβολή). Ο άνθρωπας σκιζότανε με στίχους όπως "in a dreaming utopia, dead on dope", "my intellect blind, my will amputated, its a sweet little need, your need to be hated" και, και και...
*ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΥΛΩΝΟΥΝ: *Ο Lindberg χρησιμοποιεί Khalil Gibran στο στίχο "what is evil but good, tortured by its own hunger and thirst?" και ένας πιτσιρικάς που φορούσε τότε το δέρμα μου μαγεύεται απ' το στίχο αυτό, ασχέτως αν περάσανε χρόνια μέχρι να μάθει ότι ήτανε από Khalil Gibran, και μη διαβάζοντας και φανατικά Khalil Gibran στη συνέχεια- να, ο Lindberg μου τη βγήκε πιο σένια εδώ. *Το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, σε μουσική και στίχους, περιέγραφε ΑΚΡΙΒΩΣ κάποια άτομα σημαντικά για μένα τότε- και αυτό το εκτιμάω, έστω κι αν μου δείχνει για άλλη μια φορά το πόσο προβατάκι ήσουν όσο τα χρόνια τα κοιτάς με την όπισθεν. *Το φοβερό instrymental "And the world returned" με τον επίσης φοβερό τίτλο, που είναι συναισθηματικό μα όχι κάλπικο, μουνοκλαψιμέικο, έντεχνο. *Το κλείσιμο με το "The Beautiful Wound" που είναι σχεδόν σαρκαστικός ο τρόπος με τον οποίο δένει μουσική με στίχους, γαμήσι στους λοβούς. *Τα τρία τελευταία live κομμάτια από παλιότερες κυκλοφορίες είναι φυσικά ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Αλλά ο δίσκος κλείνει στο "The beautiful Wound", όσο με αφορά.
ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Μια χαρά είναι. Δε μιλάμε και για κανα θρίαμβο, αλλά η κιτρινίλα του βάθους, μαζί με τα κόκκινα και καφέ ψήγματα της "φιγούρας" μπρος, κάναν καλό ζύγι, επίσης δε ξέρω γιατί, αλλά μιας χαρά ταιριάζει η μουσική με το εικαστικό, οπότε κομπλέ. Συμπαθές το πράγμα με τη μούτζα σε πρώτο πλάνο, δε γαμείς.
ΓΕΝΙΚΑ: Όλοι οι At The Gates δίσκοι γαμάνε, με το τρόπο τους. Ακούστε τους.
-----------------------------------
BRUCE DICKINSON "THE CHEMICAL WEDDING"
1998, SANCTUARY RECORDS
*ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΗΣΤΕΡΟΣ DICKINSON ΔΙΣΚΟΣ: διότι εδώ είναι πιο βαρύς, πιο "σοβαρός", πιο αποτελεσματικός εν τέλει. Ο Dickinson επιστρατεύει το όραμα του πάνσοφου μούρλιακα William Blake, για να φτιάξει αν όχι τον "καλύτερο", τουλάχιστον τον πιο στέρεο και με χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ δίσκο, που έφτιαξε ποτέ. Μη φανταστείτε βέβαια όταν λέμε "χαμηλά κουδρισμένες" για τίποτα εξω-φρενών καταστάσεις, απλά ο συνοδοιπόρος Roy Z έκανε τόσα μαγικά, που αρχίζεις και αναρωτιέσαι, αν με άλλη παραγωγή, θα είχαμε τόσο καυλωτική δισκάρα- "φευ!", γάμα το, "φεεεεεέτααααα"! Με καύλα στα χίλια μιας και το προηγούμενο "Accident of Birth" ήτανε επίσης δισκάρα με τραγουδάρες, ο Dickinson και η κομπανία κοπανάνε ευκολομνημόνευτα και κολληματικά άσματα, τα οποία και ξεπερνούσαν ανετότατα το επίπεδο του "απλή πανάκεια για τους μη συμπαθούντες Bailey Maiden-ό-πληκτους. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα που δεν ακούω "τέτοια" ούτε γι' αστείο, το "Chemical..." ακόμα παραθερίζει στα Ηλύσια Πεδία της ντικινσόνιας σφυρίχτρας μου της μουσικής- όσο κι αν τα γουστάρω όλα, απ'τον Εκατομμυριούχο με τατού-ου-ου-ΟΥ!, μέχρι τη Τυραννεία Ψυχών, να πούμε.
ΤΙ ΚΡΑΤΩ ΣΦΙΧΤΑ ΣΤΙΣ ΦΟΥΧΤΕΣ ΑΠ' ΤΟ ΔΙΣΚΟ: *Ο Andrian Smith δε γνωρίζω τι ακριβώς σκαρφίστηκε στο άλμπουμ (τα credits δινονται κατά βάση στο ROY τον Ζ), μα οι κιθάρες είναι απ' τις πιο υπέροχες που θα μπορούσαν να υπάρχουν στο δίσκο *Ο Roy Z είναι ο σωστός κλειδαράς για τις σωστές τρούπες. *Το "Jerusalem" είναι μελοποιημένο ποίημα του William Blake και γουστάρουμε (όπως και με τους Ούλβερους πχ). * Το "The Alchemist" κλείνει το δίσκο όπως αρμόζει, μαζί με τις φωνητικές γραμμές του ρεφραίν του ομώνυμου κομματιού για να στο κάνει ξεκάθαρο, ακούς το "The Chemical Wedding". *Ρεφραινάρα του "At the truuuumpets of Jerichoooooo...". *Το ακόμα πιο πολύ Maiden-άδικο "Μασσσσιιιιιιιιιιιιιιιινννν-Μεεεεεν".
ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Ο πίνακας "Ghost of a flea" του William Blake. Και γαμώ τους πίνακες. Αν θέλετε και μια άλλη πανέμορφη πτυχή του πίνακα, από έναν άλλο πανέμορφα καυλιάρη άγγλο καλλιτέχνη, διαβάστε με οποιοδήποτε τρόπο το "From Hell" του Alan Moore. Στο booklet πίνακες του Blake επίσης, συν μια κομπιουτεράδικη μαλακία στη δεύτερη σελίδα με ένα πούστη άγγελο, φτερά πουλιού κλπ.
