ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ
==========
1)ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΜΕΙΣ
----------------------------------
Είναι άξιο λόγου το πώς ο άνθρωπος είναι: το πιο υπέροχο, και το πιο σιχαμένο πλάσμα της πλάσης όλης. Ο Άνθρωπας που γνωρίζω, είναι ικανός να φτιάξει Γκέρνικα και να αγγίξει ψυχές και ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε, και είναι ικανός να δώσει μπούκι σε ανήλικα δωδεκάχρονα, με το ζόρι, να γαμήσει ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε. Μέσα στα αίματα και τα κρεάτια, τα αίματα τα κρεάτια και τις κραυγές γεννιέσαι, και αν είσαι τυχερός ψοφάς. Μέσα στη σιγουριά της νιότης της στιγμής μιλάς και λες τέτοιες άπειρες θυμοσοφίες. Μα ταυτόχρονα στην ίδια σιγουριά της νιότης, ξέρεις πως το ό,τι έχεις χτίσει, μένει να σε κοιτάει στα μάτια καθημερινά.
======================
Αρχιδια είμαστε. Και όσον αφορά τη χώρα μας:
αν έχεις ένα πιάτο και τρως- και έρθει ο άλλος δίπλα σου
θα πεις: "Ρε συ, παρακαλώ, μη χέσεις στο πιάτο μου! Τρώω!"
και σαν απάντηση θα λάβεις: "Κόψ'το λαιμό σου"
Ή αλλιώς: "Θα χέσω στο μισό σου πιάτο! ΄Τράβα πέρα το φαγί,
θα σου χέσω το μισό πιάτο, και συ φάγε στο άλλο μισό,
και όλα καλά- αλλιώς,
Κόψ' το λαιμό σου".
Μέσα στα κρεάτια τα αίματα και τις κραυγές ξεκινάει η ύπαρξη.
Και να μη κλάψεις, κρεάτια και αίματα σκίζεις το μουνί της μάνας σου.
Ένα μουνί που σε φτύνει όπως και να'χει, και φτύνει το αίμα, τις κραυγές,
καθώς και την ηχώ της καύλας της ψωλής που σε πέταξε.
Και είσαι Εδώ. Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο σου επιτρέπει να πεις:
"Δεν είμαι καν Εδώ, μουνάρες μου!"
Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο βλέπεις και ακούς,
και σε όσα η άκρη της γλώσσας φωνάζει,
"Υπέροχα! Γεύομαι και είμαι Εδώ!
Υπέροχα! Γεύομαι και νιώθω! Και νιώθω λοιπόν,
Αμάν, υπέροχα, Γυναίκα είσαι η Γυναίκα!
Και θα είμαι δίπλα, μέχρι να μου ξεραθεί η ψωλή,
μέχρι η ελιά στο κούτελο να βαφτιστεί Καρκίνος!"
Δε μπορώ να καταλάβω αν η τάση μου να κατουρήσω και να ρίξω χαστούκια στη Γυναίκα,
αν αυτή η περίσταση έχει να κάνει με Μένα τον Ίδιο και τα του Τότε μου,
ή αν είναι μια Ποιότητηα που κέρδισδα με τα χρόνια απ' ταΒουνά, ή απ' τη Πόλη,
δηλαδής, αν΄είναι στοιχείο Δικό μου, ή στοιχείο τόυ Έξω που πούστικα μπήκε μέσα μου:
μα, αν δε κατουρήσω στο κούτελο αυτό που θέλω,
δε θα μάθω μάλλον. Αμήν- διότι έτσι ξηγιότανε,
η Υπέρτατη Θεότητα,
με όποια θρησκεία και να χύνεις.
==========
1)ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΜΕΙΣ
----------------------------------
Είναι άξιο λόγου το πώς ο άνθρωπος είναι: το πιο υπέροχο, και το πιο σιχαμένο πλάσμα της πλάσης όλης. Ο Άνθρωπας που γνωρίζω, είναι ικανός να φτιάξει Γκέρνικα και να αγγίξει ψυχές και ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε, και είναι ικανός να δώσει μπούκι σε ανήλικα δωδεκάχρονα, με το ζόρι, να γαμήσει ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε. Μέσα στα αίματα και τα κρεάτια, τα αίματα τα κρεάτια και τις κραυγές γεννιέσαι, και αν είσαι τυχερός ψοφάς. Μέσα στη σιγουριά της νιότης της στιγμής μιλάς και λες τέτοιες άπειρες θυμοσοφίες. Μα ταυτόχρονα στην ίδια σιγουριά της νιότης, ξέρεις πως το ό,τι έχεις χτίσει, μένει να σε κοιτάει στα μάτια καθημερινά.
======================
Αρχιδια είμαστε. Και όσον αφορά τη χώρα μας:
αν έχεις ένα πιάτο και τρως- και έρθει ο άλλος δίπλα σου
θα πεις: "Ρε συ, παρακαλώ, μη χέσεις στο πιάτο μου! Τρώω!"
και σαν απάντηση θα λάβεις: "Κόψ'το λαιμό σου"
Ή αλλιώς: "Θα χέσω στο μισό σου πιάτο! ΄Τράβα πέρα το φαγί,
θα σου χέσω το μισό πιάτο, και συ φάγε στο άλλο μισό,
και όλα καλά- αλλιώς,
Κόψ' το λαιμό σου".
Μέσα στα κρεάτια τα αίματα και τις κραυγές ξεκινάει η ύπαρξη.
Και να μη κλάψεις, κρεάτια και αίματα σκίζεις το μουνί της μάνας σου.
Ένα μουνί που σε φτύνει όπως και να'χει, και φτύνει το αίμα, τις κραυγές,
καθώς και την ηχώ της καύλας της ψωλής που σε πέταξε.
Και είσαι Εδώ. Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο σου επιτρέπει να πεις:
"Δεν είμαι καν Εδώ, μουνάρες μου!"
Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο βλέπεις και ακούς,
και σε όσα η άκρη της γλώσσας φωνάζει,
"Υπέροχα! Γεύομαι και είμαι Εδώ!
Υπέροχα! Γεύομαι και νιώθω! Και νιώθω λοιπόν,
Αμάν, υπέροχα, Γυναίκα είσαι η Γυναίκα!
Και θα είμαι δίπλα, μέχρι να μου ξεραθεί η ψωλή,
μέχρι η ελιά στο κούτελο να βαφτιστεί Καρκίνος!"
Δε μπορώ να καταλάβω αν η τάση μου να κατουρήσω και να ρίξω χαστούκια στη Γυναίκα,
αν αυτή η περίσταση έχει να κάνει με Μένα τον Ίδιο και τα του Τότε μου,
ή αν είναι μια Ποιότητηα που κέρδισδα με τα χρόνια απ' ταΒουνά, ή απ' τη Πόλη,
δηλαδής, αν΄είναι στοιχείο Δικό μου, ή στοιχείο τόυ Έξω που πούστικα μπήκε μέσα μου:
μα, αν δε κατουρήσω στο κούτελο αυτό που θέλω,
δε θα μάθω μάλλον. Αμήν- διότι έτσι ξηγιότανε,
η Υπέρτατη Θεότητα,
με όποια θρησκεία και να χύνεις.
