*Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
======================================================================
100) ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΈΚΣΤΑΣΗ Κ ΤΗ ΝΙΚΗ,
Ο ΧΑΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ
====================================
Καβαλήσαμε τα κατάλευκα άλογα και προς εκεί που ο ήλιος δε λέει να δύσει, πάμε
Οι μισοί πεθάναμε πριν δούμε τα νεκρά χορτάρια να μας γελάν
και οι υπόλοιποι κυνικά στοιχήματα χώναμε μέχρι το πρωί,
ποιανών τα κουφάρια θα γλεντήσουμε πριν έρθει η αυγή.
Ποτάμια περάσαμε και γελάγαμε, μετά βουνά κοιτάγαμε και ουρλιάζαμε,
"Ποιος είναι αυτός ο Θεός μωρέ, που θα μας υποδείξει κιόλας πού θα πεζέψουμε;"
Κι ύστερα ψοφήσαν οι μισοί και στοιχήματα χώναμε μέχρι πρωί
σε ποιανών τα κρανία, απ' τις μέλλισες θα βγάλουμε κερί.
Μισές ευχές δε δώσαμε, καταραμένοι να' μαστε,
σε όσες ψυχές θα γεννηθούν, με μισό δάκρυ λέμε, "Πόλεμο φέρνουμε, συγγνώμη"
"Πόλεμο φέρνουμε και λύσεις μισές"
"Σε ποιανών κουφάρια θα γλεντήσουμε, μεις οι γέροι των πολέμων του τότε,
ποιανών κουφάρια θα γαμήσουμε απόψε;"
2)2) ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕ ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ
================================
Όχι γιατί τόσο καιρό τα μούτρα σας βλέπω μέσα από τζάμια
που δε δείχνουν μούτρα γενικώς,
και ξέρω ότι όσο μου λείπει θα το κόψω από αλλού
και ύστερα μηδέν.
-------------------------------------------------------------------
2) ΟΤΑΝ Η ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ ΔΙΑΛΥΕΙ
==============================
Μένουν κάτι μισά και μισολευκά πράματα. Σα να βλέπεις τον εαυτό σου πίσω από σπασμένα τζάμια, αλλά όχι τόσο αποτελεσματικά για τα μάτια και σίγουρα όχι με τόσο σαφή τρόπο. Ύστερα συνειδητοποιείς ότι αυτά τα μοιράζεσαι, συνεπώς η ψευδαίσθηση αυτή, ότι έδωσες μορφή στον Εγώ, λήγει, άρα είσαι πάλι στον ίδιο κύκλο- μα δίχως να ξέρεις γιατί, γελάς δυνατότερα και μασουλάς δυνατότερα, και επίσης, έχεις την υπέροχη δυνατότητα, όταν θες να ανοίξεις τα μάτια σου και να πέσουν δάκρυα, να μη το θεωρήσεις αδυναμία μα ξάδερφο που χεις να δεις χρόνια, οπότε συνομιλείς ευκολότερα με το σημείο, τον Κύριο Προςτοπαρών ΠίσωαπτοΕδώ, αυτόν που ντύνεται συνεχώς δίπλα σου με όσα κομμάτια μυαλού και σάρκας πετάς, άθελά σου ή σα θυσία, Αυτόν Που Πιάνει. Το λοιπόν αυτά τα ξεχνάς πριν καν τα διαβάσει κανείς, μα πλέον ξέρεις ότι τις μέρες έχει χρυσό πόλεμο και τις νύχτες απλά περιφερόμαστε και γαμάμε, και μετά γελάς δυνατότερα και γαμάς και μασουλάς δυνατότερα.
Ο,ΤΙ ΘΕΡΙΖΕΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ
ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΛΕΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΩΝ ΕΙΔΩΝ
--------------------------------------------------------------------------------------
Διότι ένας φασισμός υπάρχει τριγύρω στη κουτέλα μου,
ότι αν αφήσει η πνοή σου το στέρνο σου,
κάποιος θα τηνε πιάσει αιχμάλωτη, να λέει
"ένα κι ένα κάναν δύο, γιατί μωρέ γω το έβλεπα πολλές φορές για τρία;"
"μετανιώνω!"
αφήστε το κουφάρι να μείνει κρέας να ψοφήσει
αφήστε τη ψυχή να μην υπάρχει,
μα συνέχεια φιλούρες να μοιράζει και να υπόσχεται
σάμπως δε ληγουρεύεται ο Εγώ υποσχέσεις απλά να δίνονται
και χαίρεται απλά που δόθηκαν;
ε το λοιπόν έτσι λοιπόν αφήστε το κουφάρι να ψοφήσει
και να μην υπάρχει τίποτα μετά πλην του Τίποτα
που και να το συζητήσεις, χάνει την ύπαρξή του
να μην υπάρχει κανένας συμπαντικός νους
γιατί αυτός σάπισε και έγινε σκόνη να την φάνε
τα ψάρια του Μηδέν και τα άψυχα τρομακτικά
πράματα σα χταπόδια με πλοκάμια και δόντια και φώτα
σαν αυτά που ζουν στα βάθη της θαλλάσης
και σαν αυτά που κατά πάσα πιθανότητα
ζουν στα βάθη του Ουρανού
και φώτα τα αστέρια για αυτά-
πιο εύκολα λες "ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΛΟΦΟ!"
παρά "ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΑΠΑΡΙ ΜΟΥ"
"ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ"
"ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΕΤΙΟΝΙΑ, ΣΤΗ ΠΟΛΗ"
"ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΜΠΡΟΣ ΜΟΥ"
και απ' την άλλη, θάνατος κάποτε σε γέννησε!
Απ' τη θάλασσα που δε μάθαμε πόσα γέννησε τελείως ήρθαμε
και στη θάλασσα που γέννησε περισσότερα απ' όσα έπρεπε, επιστρέψαμε.
Αυτό είναι τα Βάθη, πάνω και χάμου και όπως λέει και το ρητό που
ευτυχώς έγινε της μόδας σήμερα με την άνοδο του oKult rock με τα μουστάκια
"όπως χάμω έτσι και πάνω"
Ίδια πλάσματα στο δίχως βαρύτητα Τίποτα
μασουλάνε μικρά φωτάκια τριγύρω
όπως ταυτόχρονα ίδια πλάσματα στο δίχως βαρύτητα τίποτα
μασουλάνε μικρά φωτάκια τριγύρω.
Επίσης,
ας μην υπάρχει συμπαντικός νους και σίγουρα
δεν υπάρχει παππούλης Κουβέλης να χοροπηδάει στα σύννεφα
και να μοιράζει κουραμπιέδες στους καλούς και τους κακούς
να τους αρπάζει η σκιά του παππούλη Κουβέλη και να τους
χώνει μέσα στα χύσια και τα σκατά και τα κάτουρα και τριγύρω
να'χει τραβέλια κατσικάνθρωπους να βιάζουν τη ψυχή σου που ποτέ δεν υπήρξε
και μάρτυρες σα τον Αλφόνσο Λουί Κονστάννννν; να τρων σκατάννννννν.
για μια ζωή, στη χαβούζα της πίσω σκέψης.
Συγγνώμη αν τα παραλέω πού και πού μα αλήθεια δεν υπάρχει τέτοιος παππούλης.
Κι ύστερα, δεν υπάρχει γενικώς καμιά κόλαση, γιατί κολασμένος γίνεσαι δε γεννιέσαι
και σάμα γίνεις, κολασμένος πάλι δεν είσαι.
Όπως και άγιος, αν σε δω όσο ζω ξανά, απ' όταν πεις πως θα προσπαθήσεις να γίνεις,
τότε δεν είσαι,
άρα και κανένας παράδεισος,
Επίσης, κανένας Ρουβίκωνας, καμιά πατούσα βρεμμένη
πιο καυλιάρα από μια μες στη στέγνα!
Και επίσης, κανένας φασισμός στο να ανοίξει η γης στα τέσσερα
και να χώσει εντός το ό,τι υπάρχει!
Πουθενά παρθένες δε σε περιμένουνε
και όσο το μπάρντο ποθείς αυτό θα φτερουγίζει προς τα πέρα
καμιά τετράδα δε σε σώνει στο μυαλό απ' τη τετράδα που δεν υπάρχει
είτε είναι στοιχεία είτε στοιχεία είτε τρόποι "να τη δεις"
Και αν λέγανε οι μπαγκαβαντγκιτές ότι το Τώρα
θα λάμπει λαμπρότερα και από Χίλιους Ήλιους
και αν το ίδιο το Τώρα πάλι είπε κάποτε
ότι έγινε ο Καταστροφέας ο Αχόρταγος,
και αν λέγανε για τα γαμήσια που έριχνε ο Πάνας στη σελήνη
και για τον ύπνο του Ενδυμίωνα και για το ειλικρινές αίμα και χύσια παντός φύλου
κάτω απ' το φεγγάρι και για το απόλυτο κάτι δίνεις τίποτα δε παίρνεις
η ίδια Ανάγκη σκάβει λαμπερή σα χίλιοι ήλιοι και καυλωτική σα χίλια φεγγάρια
Κρίμα που και κανένας θα'χει μυθικό δερβέναγα να τον δώσει ή να τον φάει
για τις αμαρτίες του και μόνο- συγγνώμη μα θέλει και φιλότιμο
ανεξαρτήτως πίστης
με συγχωρείς κιόλας που δε γνωρίζω σαφώς από που κρατάει η σκούφια σου
μα και από πιθήκι να'ρθες που' ρθε απ' τα κτήνη που'ρθαν απ' τη σαύρα που'ρθε και και κάποια στιγμή προς τα πίσω φτάνεις στο μηδέν,
ή και από εξωγήινους να'ρθες ή αγγέλους που πέσανε ή από παλιούς πολιτισμούς που χαθήκανε και που πέσανε για να δώσουν χώρο στους δικούς μας να πέσουνε επίσης,
μα δε με νοιάζει και τόσο άλλωστε,
Και τέλος όσο και να λαχταράς ότι μετά δεν υπάρχει τίποτα, έχασες
το παιχνίδι διότι όταν μιλάς για το ό,τι από πίσω χάνεις τη στιγμή,
οπότε πάλι και σκώληκες να ονειρεύεσαι πάλι δε γραπώνεις το Τώρα ποτέ
όσο σε μαγαρίζει η σκέψη η ίδια η σκέψη!
Οπότε ναι καταστροφέας κόσμου γίνηκε και τρίχες να πέφτουν μετά απ' τη λάμψη την καυλιάρα του άγνωστοι όπλου, μόνο και μόνο για να μείνει γυμνή η ψυχή μπρος στην αλήθεια, πριν θυμηθεί πως δεν υπάρχει άρα πεθάνει στη στιγμή, και όπως κάθε ψυχή, να νιώσει Ίλιγγο καθώς τα Μεγάλα Μυστήρια ανοίγουν μπρος του.
