ΠΟΥΘΕΝΑ ΦΩΣ ΑΝ ΔΕ ΚΛΑΝΕΙΣ ΚΩΛΟΦΩΤΙΕΣ
1) ΨΟΦΙΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΛΙΑ ΦΤΙΑΝΟΥΝ ΒΟΥΝΑΛΑΚΙ
=========================================================
Και να μια όμορφη σκέψη: "όταν έχει ξαστεριά τις νύχτες και βλέπεις το φεγγάρι ολόκληρο και μές τη καύλα, τα σκουληκάκια που πριν τσιμπολογάγανε στον τάφο από χάμου, βγάζουν ένα-ένα τα κεφαλάκια τους από το χώμα το γιομάτο τύψεις και τύχες, και σφυράν χαρούμενα μέχρι το πρωί, κοιτώντας το"
2) "ΤΟ' ΔΕΣ ΑΥΤΟ;"
=====================
Όχι δεν είδα τίποτα γαμώ το Χριστό σας
0) ΜΟΝΟ ΚΑΥΛΙΑΡΗΔΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΒΙΒΛΟΥΣ
================================================================
Είναι μια αλήθεια πως από ένα σημείο και μετά γεμίζει η κούτρα με Κατάθλες που πρέπει υποτίθεται να προσπελάσεις, για να αποκτήσεις μια κάποια "γνώση εαυτού", δηλαδή γνώση του δευτερολέπτου που κλάνει δίπλα σου.
Δε μπορώ να μυρίσω διότι μάλλον είμαι ανάπηρος ή πολύ τεμπέλης να απευθυνθώ στον αρμόδιο Γητευτή της πόλης δίπλα απ' το χωριό μου, μα όσο και να κλαίω ή να σπάω τζάμια, καμιά κλανιά ακόμα δε μύρισα.
Θα σου πει ο εαυτός πράματα όπως "κόψε το μπουμπούκι πριν ψοφήσει από γηρατειά" ή "η δύναμη και η καύλα είναι μοιραίο να ψοφήσουν εν καιρώ", γω αυτά πλέον τα αποκαλώ "Συμβουλές του Εκείνου από Πίσω".
Θα σου πει ο εαυτός πράματα όπως "χώσε το δάχτυλο βαθιά στο μάτι του τάδε" ή "γίνε σκουπίδι για να γιορτάσεις τις ευχές του δείνα" ή "γέλα με το ζόρι και καταπίεσε το μίσος", και πάντα θα έχει άδικο, πάντα θα'χει άδικο!
Αυτό που μάλλον ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει πράξη για να ταϊσει πούτσο την ανάγκη, άρα φυτοζωεί και η θέληση για κάτι παραπάνω- ύστερα χαϊδεύω ένα λαμπραντόρ του γείτονα θηλυκό και απ' το γλύψιμο που μου ρίχνει θυμάμαι ότι είναι μες τη καύλα αυτή τη περίοδο.
Πολύ όμορφα γράφει κανείς και βαρύγδουπα και όμως όσο και να αισθανθεί ο ίδιος θύμα πειδή δε του καύλωσε αρκετά ενώ έγραφε, ή το παίξει ταπεινός για να μην αναγκαστεί να θυμηθεί πόσο εγωίσταρος είναι, στο τέλος μένει η γραφή να κοιτά με μάτια νεοσσού και να τσιρίζει, "φέρε μου ρε μαλάκα το σκουλήκι μου στο στόμα, σοβαρά τώρα".
Μα να! Αυτό είπε το φασιστοφάνταρο, σκουντουφλώντας σε πέτρες και σκατά: "Τόσοι φτωχοί και τόση λέπρα! Στ' αρχίδια μου!" και ποιος να του πει πως έχει κι άδικο. Με έπιασε η γυναίκα τις προάλλες και μέσες άκρες μου πε για παιδί σε πλάνο 3 χρόνων από σήμερα. Μια μύγα μας γυρόφερνε επίμονα όσο μιλάγαμε για αυτό το θέμα, καθόταν στα χέρια μας και τριβόταν ξανά και ξανά, και όταν ρώτησε η γυναίκα "μα τι γίνεται με αυτή τη μύγα, πολύ επίμονη είναι!", της απάντησα "είναι η ψυχή του νεογέννητου που περιμένεις να βγάλεις απ' τη μουνάρα σου και μας αποζητά από τώρα", με έβρισε και δε συνεχίσαμε τη κουβέντα ευτυχώς.
)) Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΧΑ, "ΟΛΑ ΠΑΝ ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΠΑΝ ΚΑΛΑ"
=======================================================
Συνέχεια σκέψεις είτε μεσσιακού χαρακτήρα, είτε υπερ-βίαιου εκδικητή, είτε πύρινου αποψιάτορα που πάντα έχει δίκιο: όλα αυτά τα σκατά είναι ο Άρχων του Υπέροχα,
Όλα αυτά είναι σκατά που ενώ ξέρω ότι πρέπει να αποβάλλω, τα κρατάω στο νου συνεχώς με την μακροπρόθεσμη καυλάντα να τα μεταλλάξω σε χρήσιμο χρυσάφι.
Είναι μάλλον η μη-πράξη που δε ταϊζει αποτελέσματα τη γκλάβα. Αυτός είναι ο Άρχων του Υπέροχα, και να η ανάλυσή του:
-Μεσσιανικά σκατά: Μάτωσε περισσότερο.
-Υπερ-βίαιος Εκδικητής: Μάτωσε περισσότερο.
Πύρινος αποψιάτορας: Μάτωσε περισσότερο.
Όταν λοιπόν ο Άρχων του Υπέροχα φωνάζει, η λύση είναι να ματώνεις πιότερο. Διότι τότε λύνονται οι περισσότερες ανησυχίες. Να σκέφτεσαι: "Είμαι μια ανίκανη, σιχαμένη, χονδρή κουράδα που μπορεί να ποδοπατήσει ο καθένας, στη πραγματικότητα", και από κει και πέρα, αν υπάρχει αρκετή οργή, γίνεται τζίνα, και αν υπάρχει αρκετή ηρεμία, όλα τα άλλα ηρεμούν επίσης και δεν υπάρχει ο Άρχων του Υπέροχα πλέον μιας και ήρθε η ισορροπία- ύστερα κοπάνα κάποιο αντικείμενο μέχρι να στάξεις ή ξεκίνα καυγά να σε λιώσει στο ξύλο μέχρι να λίωσεις.
