)))))ΜΠΡΟΣ ΑΠ 'ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΧΑΛΑ
====================================
Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΠΛΑΘΕΙ ΚΟΡΜΙΑ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ
========================================================
Ιδού- δε πέρασαν καν δυο μεσημέρια χρόνος,
και όταν σε ρώτησα με ποιανού τα φώτα θα ντυθείς, με τη μια μου' πες "του Ήλιου!".
Και αναρωτιόμουνα αν ήξερες, αν σ'ένοιαζε λοιπόν,
το αίμα που θα'πρεπε να χύσεις, για να τα βάψεις αυτά τα νυφικά λαμπρότερα από πριν.
Κι όταν είδα πως κιότεψες ήταν ήδη αργά-
είχε πάει οχτώ και τέταρτο.
2)) Η ΣΑΡΚΑ ΛΑΜΠΕΙ ΟΣΟ ΤΗ ΤΙΜΑΣ,
Η ΣΑΡΚΑ ΛΑΜΠΕΙ ΟΣΟ ΤΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ
=====================================
Απέναντι απ' το τραπέζι που έμεινα να αράζω γιορτάζοντας το καλοκαίρι και τον ήλιο του όσο υπάρχει,
σκιές έφτιαξαν υπέροχη ζωγραφική κατάσταση: ένα γέρικο κουφάρι που βαριαναστέναζε στο νεκροκρέβατό του (βαριαναστέναζε όσο φυσάγαν τα δεντριά απ' τον αέρα δίπλα στη θάλασσα) και εκεί που έπρεπε να'ταν το σώμα του, κλαδιά και κλαριά.
απέναντι ακριβώς, στη πλάτη μου από πίσω,
ήξερα ότι (1) η μη πλήρης χαρτογράφηση του χώρου, (2) τα όσα χιλιοστά στο μάτι που χάνουν μορφή και φτιάχνουν δικιά τους, (3) τα όσα του οργανισμού πλέον ούτως ή άλλως ενοχλούν τη δομή, (4) η χαοτική ηδονική και όλο βία απόλαυση που ονομάζουμε "φαντασία", (5) η ανάγκη για τοτεμισμό έστω και βρεφικής ισχύς- όλα αυτά έφτιαξαν ένα ανδρείκελο μιας θηλυκής ξύλινης φιγούρας που ήξερα ότι δεν υπήρχε αλλά στεκόταν με τα χέρια μαζεμένα και σφιχτά έτοιμη για μανούρα να με κοιτάει από πίσω.
Ενδιαφέρον επειδή απ' τη μία μπροστα στα μάτια μου γεννιόταν ο θάνατος του Κρόνου ή της προ-πατρικής αρχής μολυσμένης με τα ανθρώπινα, πίσω μου απ' την άλλη στηνόταν μια πολεμική θηλυκή φιγούρα μα τράβελος, σχεδόν σα να βιαζόταν να αντικαταστήσει την ετοιμοθάνατη πατρική.
Λοιπόν δε ξέρω τι λέει ο καθείς, πάντως σε ένα βράδυ βρήκα εικόνες που με έβαλαν σε σκέψεις.
Και όλα αυτά κλείνουν συνήθως με τριάδα γιατί διάβαζα πολύ Αλφόνς-Λουί-Κονστάν:
Απέναντι απ' το τραπέζι που έμεινα να αράζω γιορτάζοντας το καλοκαίρι και τον ήλιο του όσο υπάρχει,
εκεί που πριν ήταν ο ετοιμοθάνατος ο μπάρμπας,
τρεις σκιές και ένας ξεχαρβαλιασμένος κάδος φτιάξανε υπερπαράσταση-
μια τεράστια θεότητα-σκαραβαίος με ανοιχτά φτερά που στην αρχή σου' λεγε "Αναγέννηση", μετά νομίζω πως δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για να βγάλει άκρη.
3)) Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΕΜΟΝΙΕΣ,
Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΓΡΙΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΡΙΖΕΣ
===================================================
Και είδα τη βροχή!
Και είδα τη βροχή και είπα στη βροχή:
τίποτα δεν είπα στη βροχή, γιατί η βροχή ήταν ήδη μακριά
4)) Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΥΓΙΖΕΙΣ
=================================
Μπαχού! Τζαζβαντατζά- αουί!
Αή; Αβαντουτζαουί!
Μπλραμπλρα!
