------------
Κάθε φορά που οι κάτοικοι της Πόλης βλέπουν κάποιον να αγοράζει σερβιέτες για τη γκόμενά του, απ' το σούπερ μάρκετ, αρχίζουν τις μαλακίες. Που δεν βγάζουν καν νόημα.
Οπότε αγόραζα σερβιέτες για τη γκόμενά μου και ένας κάτοικος χασκογέλαγε σα μαλάκας και με ρώτησε με στόμφο "χο χο για σένα είναι οι σερβιέτες φίλε;"
οπότε απαντάω, "όχι, είναι για το ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ".
τσαμπουκαλεφτήκαμε, δεν έγινε τίποτα, φύγαμε.
Οι κάτοικοι συμπεριφόρενται λες και όταν αγοράζεις σερβιέτες, αντί να κρατάς το κουτί με αυτές, κρατάς ένα τεράστιο δονητάρι. "Ω δεν είναι για μένα είναι για τη γκόμενά μου"- κατάλαβες; Όλα αυτά επειδή θέλουν να μειώνουν τις πιθανότητες υπέρ τους, εναλλάσσοντας τη πραγματικότητα υπέρ τους. Να σε πείσουν να τη δεις κι εσύ το ίδιο.
Προσωπικά ντρέπομαι όταν αγοράζω άλλα πράγματα, κι όχι σερβιέτες. Όπως όταν πάω να παραγγείλω καφέ για παρέα και κάποιος, πάντα υπάρχει αυτός, παραγγέλνει φρεντουτσίνο με κανέλα και ψηφοφόρο Κυριάκου Μητσοτάκη. Ντρέπομαι πραγματικά να το πω αυτό. Πήγα στο σερβιτόρο και πριν το ξεστομίσω, ήμουνα νευρικός και κοπάναγα με τα δάχτυλα τη μπάρα ρυθμικά, λες και θα του λεγα ότι του γάμησα τη γυναίκα. Στο τέλος του το είπα και αμέσως είπα κλαμένα "συγγνώμη φίλε μου δεν είναι για μένα".
Να άλλη μια εναλλαγή πραγματικότητας απ' την άλλη. Να πρέπει να ντρέπομαι για τέτοιες ανούσιες μαλακίες. Αλλά δε μπορείς κι αλλιώς, ειδάλλως είσαι πούστης.
--------------
Τελικά κάθε φορά που χύνω στο πρόσωπο μιας ωραίας γυναίκας, χαχανίζω ή προσπαθώ να το κρύψω ότι χαχανίζω, επειδή είναι αντικειμενικά μια πολύ αστεία κατάσταση.
Και το πρόσωπο της γυναίκας τις περισσότερες φορές. Αλλά και η ίδια η διαδικασία.
Έχεις ένα κομμάτι καυλωμένο κρέας που φτύνει τα μούτρα μιας γκόμενας. Δε ξέρω. Είναι απίστευτα αστείο. Και γενικά, αν φέρεις στο μυαλό σου ένα μουνί και ένα πούτσο, ποιο απ τα δύο είναι πιο αστείο;
------------
