Απόψε επιχειρείται το εξής:
ο άνθρωπος που χωρίζεται σε κρέας και έρωτα (και τα σκατά στο κέντρο)
δίνει το ρόδο στο φίδι που κρέμεται απ' τη καρδιά του Κόσμου τη καρδιά
και το φίδι ας μασουλήσει και ας φτύσει σε κομμάτια δέκα
(δέκα συν ένα που κατάπιε μα το πνίγει, και
με το θάνατο-θυσία του επικυρώνει)
Και ύστερα ας γίνουν τα κομμάτια δέκα τα σημεία
που ο άρχοντας Ναρασίμχα επέλεξε για να πει, την Ιστορία του Ανθρώπου:
Ένα αυτό χαμηλά,
που παίρνει δόξα απ' τη Κορυφή που έφτιαξε
το μηδαμινό που παράγει Δόξα
Ένα αυτό ψηλότερα, το όχημα του Ήλιου που καίει τον Ίκαρο,
το άρμα του Μίθρα πριν χαρίσει το αίμα του ταύρου στη Γη.
Δύο ύστερα:
Ένα αυτό που πρώτο φτιάχνει τη μορφή,
αυτό που στο εμπόδιο αντηχεί, και αντί να δώσει αίμα,
δίνει το νερό της ύπαρξής του και γίνεται το εμπόδιο:
Το ημι-βρέφος Ερμής κλέβει του Ήλιου τα γελάδια,
o Θωθ που στέκει απ' τη μια μεριά του Ρα τη τράτα.
Ένα το άλλο απέναντι, που είναι απ'την αρχή εμπόδιο,
το εμπόδιο που επιτρέπει να'ρθει η νίκη,
η συντριπτική αρχή της σύγκρουσης και σύνθεσης:
Το χρυσό γελάδι και ο αιώνιος θάνατος του Βααλ που είναι θυσία,
η Παντοδύναμη Γυναίκα, η Bhavani, η Γυναίκα που δίνει ξίφος
και όχι βρέφος.
Στο κέντρο, από πάνω, άλλο ένα:
Το Ένα της ομορφιάς της ύπαρξης με πνοή,
η Πνοή ζωής που δίδει ζωή σαν υπόνοια θανάτου,
δηλαδή η Υπέρτατη Ομορφιά:
Η Αφροδίτη που καβαλάει και καβαλιέται από αφρούς με το που γεννιέται,
ο Αππόλωνας που αργοψυχά και λιώνει απ' τον Απόλλωνα.
Από κει και πάνω, οι Στρατιές:
Στη στήλη της Κατάβασης, το Ένα,
Το Ένα που είναι η φωτιά της σύγκρουσης, η επικύρωση της επανάληψης,
Το Κόκκινο όταν πρώτο έγινε αντιληπτό:
Ο Βίσνου που το να συντηρεί είναι ο αιώνιός του Πόλεμος,
ο Ναρασίχμα που σπάει τη κολόνα στα δύο
(η κολόνα είναι η Μποάχ δηλαδή η Νύχτα σα πρώτη εντύπωση,
δηλαδή αυτό που επιτρέπει να ανατραπεί η ρύθμιση/conditioning
Ο Ναρασίμχα σαν Ούγκρα Ναρασίμχα που καταναλώνει σαν η Θεία Οργή-
ο νταβατζής-προφήτης Ηλίας με την πυρωμένη θέληση και την κτηνώδη ωδή στη τιμωρία)
Στη στήλη της Ανάβασης, το Ένα,
Το Ένα που σημαδεύει όλα όσα αφήνουμε όταν αφεθούμε,
Το ανώτερο σημείο που φτάνει ο Άνθρωπος Δίχως Θεό,
Λαμπερός και Ήλιος ίδιος,
Ενώ τον βαφτίζει το Φως του Θεού:
Το σαρκίο που όταν κρεμάται στο σταυρό παύει να είναι σαρκίο και γίνεται η αγνή σαρκίου μορφή:
Ο Βοτάν σα το φρούτο που περιμένει να κοφτεί, ο Κρεμασμένος που δέχεται το κρέας απ' το κοράκι του προφήτη Ηλία
Ακόμα πιο ψηλά, το κρύο καταπονεί πνεμόνια μα πλέον δε μιλάμε με πνεμόνια:
Το Ένα που στέκει στο Ένα Άκρο:
Το υπέρτατο Μουνί σαν ό,τι παραγωγικότερο και σκοτεινότερο έφτιαξε ποτέ:
Η Εκάτη που στέκει στο ενδιάμεσο
(διότι δείχνει το δρόμο στο κρυμμένο εντέκατο)
Η Κάλι σα σκατένια σεξουαλικότητα και κανιβαλισμός γεννητικών οργάνων,
Η Ινάνα που στέλνει την αγάπη της στο πόλεμο και θάνατο,
Και ταυτόχρονα η Μαρία που γεννά δίχως πούτσο
η Δήμητρα που στωικά περιμένει ν'ανθίσει,
η Ίσιδα που ράβει του Όσιρη τ'αρχίδια.
Το Ένα που στέκει στο Ένα Άκρο:
Η συμπαντική ψωλή σαν ώθηση για τη Δημιουργία:
Ο Σίβα πριν ανοίξει τα μάτια, ο Σίβα πριν ρίξει ζεμπεκιά,
Η Αθηνά που δίνει ελιά στον Άνθρωπο που είναι μισός ελιά και μισό φίδι,
Ο Προμηθέας πριν δώσει τη Φωτιά σε μας, ακριβώς όταν το πήρε απόφαση, το συγκεκριμένο λεπτό.
Και αυτά καταλήγουν σε μια Κορυφή:
Στο Ένα που είναι Εκεί που το φίδι από φωτιά και καύλα κοιτάει
Ο Γιεχωβάς είναι το μισό του αρχίδι και ο Δίας το κωλοσφούγγαρό του,
Το Στέμα στη κουτέλα του Συμπαντικού Βρέφους,
που έξω από εδώ και ύστερα,
τρωέι τον εαυτό του τον χωνεύει και ύστερα ήταν πριν.
Η Απαρχή των Μυστηρίων, η Πηγή,
Στο ενδιάμεσο της, η Μη Αποδράσιμη Αρχή:
Εκεί όπου όλες οι Εκφάνσεις του Ανθρώπου γίνονται Ένα,
άρα και δίχως υφή,
Εκεί που το να το αναφέρεις το Εκεί παύει να υπάρχει:
Ο Άη-Σοφ
Το σπάσιμο του Τροχού της Σαμσάρα, ή μάλλον όχι το σπάσιμο αλλά το κόλλημά του στη λάσπη και τα σκατά, Λάσπη και Σκατά σαν τα γκέμια που κρατούν το Πλήρωμα απ' το να
