Η ιστορία της ύπαρξης απαιτεί το θεμέλιο της ανάγκης. Η ανάγκη, απελευθερωμένη από τα δεσμά μιας κάποιας συνοχής "ανθρωπίνως κατασκευασμένης", απελευθερωμένη δηλαδή από την ενανθρώπισή της με το στανιό, με άμωμη σύλληψη παράγει συνήθεια. Η συνήθεια φοράει το μανδύα του φερέφωνου και προπαγανδιστή της ακλόνητης, ντροπιαστικά σταθερής Αρχής, της Τάξης. Σαν εργαλείο, επιβάλλεται ως ο μετρητής των κουκιών απέναντι σε οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό μέσω των πρωτόγονων 5 αισθήσεων- "τα δέντρα παραμένουν δέντρα διότι μοιάζουν συνεχώς με δέντρα και έχουν τις ίδιες λειτουργίες". Το ίδιο και τα σκατά. Το σκατό είναι το προπύργιο του πόντικα. Το σκατό θρέφει, το σκατό γνέφει, το σκατό μοιρολογεί κάθε φορά που η ζωή πρέπει να απορροφήσει ζωή. Το σκατό επιμένει, το δέντρο υπομένει.
Η ιστορία της τέχνης είναι η ανάγκη της ύπαρξης να μυθολογικοποιήσει το αυτονόητο της ύπαρξης. Βουβάλια και ιερογλυφικά στο σπήλαιο και στο ναό, μπογιά στο καμβά και στη μάντρα αυτοκινήτων, κοπάνημα στο μάρμαρο, κοπάνημα στο ξύλο, κοπάνημα στο μπλαμπλα που φτιάχνει κοπάνημα στο καμβά και στο μάρμαρο και στο ξύλο. Ο ναός δε χάθηκε ποτέ, απλά φρόντισε να ξεχαστεί για να ηρεμήσει. Διότι καμιά θεότητα δε τον χρειάζεται για να ικανοποιηθεί η ανάγκη του για υπόσταση, το κενό εξυπηρετεί τη λειτουργικότητά του ευχαρίστως, τα σκουλήκια εξυμνούν τα μπάζα του με φωνές λαγνείας και το μηδέν βαφτίζεται "Ο Λόγος" κάθε φορά που κάποιος ξυπνάει με ζαλάδες. Ο ναός δεν έχει τοίχους μήτε εικόνες μήτε ιερείς. Ο ναός φτιάχνει τοίχους με τις προσφορές του τίποτα, βάφει φιγούρες πρόστυχες που αδημονούν να τις φωνάξουν "ΣΑΤΑΝΑ!", βλογάει σκουπίδια να κηρύξουν στις κορφές το Λόγο του ναού ο οποίος είναι ο εξής:
"Κάθε τι είναι προσφορά όσο αυτό γεννάται στις κορφές και κυλιέται στου σκατού τα βάθη"
"Κάθε τι είναι άγιο όσο πριν χορτάσει με του μπαλτά το σφύριγμα το τσιμέντο με τα κρεάτια του"
"Κάθε ένας μπορεί να κηρύξει το Λόγο όσο ο Λόγος υπομένει τη συνήθεια".
