Το λοιπόν η τέχνη δε μπορεί να θεωρηθεί παράγωγο της επιστημονικής προσέγγισης του στέρεου τώρα απ' τη στιγμή που η δράση της επικυρώνεται απ' το υγρότατο "πότε". Αυτό σου λύνει με τη μία τα μισά απ' τα βαθυστόχαστα ερωτήματα του νεοκόρου που αποβλέπει να καμακώσει και συνεπώς να κουτουπώσει μια αφηρημένη ιδέα που λέγεται "τέχνη¨και που τα φτερά της κρύβουν το κώλο της ανεξαιρέτως. Διότι αν θεωρήσεις τα πετσιά σου σα τη ροχάλα του μύστη που ζει λατρεύοντας να πεθάνει υπέρλαμπρος απ' τα φώτα του Μίθρα του ρωμαϊκού και όχι του ιρανικού, τότε προφανώς και δε θα ελκύσει καμιά σου πράξη του μηδέν το πόσα φτάνει η παλάμη η σαλιωμένη του μάστορα έτοιμη να κοπανήσει ψωλές με πυγμή και μεράκι. "Προφανώς" είναι η λέξη των κροκόδειλων. "Ξερω'γω μπορεί" η φράση των πυγμαίων. "Είμαι σίγουρος πως δεν είναι έτσι μα έτσι είναι", η διακύρηξη της πίστεως, αμήν (μουνιά).
