ΕΡΩΤΑΣ
==========
Όταν μου επιτρέπεις να σε ανοίξω στα δύο
ή όταν δε το θες και σε ανοίγω στα δύο με τη βία,
μέσα σου βλέπω να πάλλεται ένας ήλιος μαύρος
με τα χρώματα της ίριδας που περιμένουν να γεννηθούν αλλά επιλέγουν να μην,
Μέσα σου βλέπω έναν κόσμο να αλυχτά και να ουρλιάζει
να επιθυμεί να γίνει μορφή τεράστια τιτάνια τσιμέντο και σιωπή
Μέσα σου βλέπω έναν κόσμο να πάλλεται και να υπάρχει
και σα δειλός το βάζω στα πόδια και τον κουτσομπολεύω στη συνέχεια
στη βόλη της παρέας μου, της νεκρής μου βόλης.
Μα ο κόσμος σου υπάρχει και θα υπάρχει
μάλλον χάιδευα τα μαλλιά και τη σούφρα σου σε διάφορες εποχές
σε διάφορες εποχές που ακόμα δεν υπήρχα σε συνάντησα
και ζω ακόμα και το διηγούμαι: Υπέροχο δεν είναι;
Μέσα σε αυτό το κόσμο τον υπέροχο και τρομερό
εκεί που ό,τι ζει στο έδαφος είναι ό,τι σε σκοτώνει στο νερό
εκεί που σπέρνεις φωτιές και μετά καταριέσαι τη πυρκαγιά που γέννησες,
εκεί που αόρατα πρωτόζωα αιωρούνται όταν λες σε κάποιον την ώρα,
κει που φρικιά των βαθέων του ωκεανού αόρατα κυκλώνουν το οξυγόνο δίπλα σου,
κει που χειρονομίες γεννούν θεούς, κει που θεοί ξεχνούν τον άνθρωπο,
κει που η ανάγκη έχει ανάγκη να υπάρξει,
κει που οι πούτσες φτύνουνε παιδιά και τα μουνιά συκώτια
Κει θυμάμαι και υποφέρω αν επιλέξω να υποφέρω
Κει θυμάμαι και όταν ξυπνώ ξεχνώ.
