*Σαφώς και αγαπώ το συσχετισμό με τον κρεμασμένο Όντιν στο Yggdrasil. Η αντεστραμμένη στάση συμβολίζει τον εξαγνισμό μιας και αντιστρέφει, αναλογικώς, τη φυσική, γήινη αρχή. Ο Όντιν άλλωστε, σύμφωνα με το Havamal, προσφέρει "τον Όντιν στον Όντιν", πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν σκεφτείς ότι η πράξη του να κρέμεσαι σα κρέας στο τσιγκέλι για εννιά μερόνυχτα αποτελεί τον ορισμό του "για τη πάρτη μου ρε".
Ο Κρεμασμένος λοιπόν δε ζει τη "κανονική ζωή" μα κάποιου είδους μυστικιστικό ιδεαλισμό. Δεμένος με τη Θέλησή του στα σχοινιά του δόγματός δικής του επινόησης, μοιάζει σα να κρέμάει το ίδιο εδωδά-είναι του αψηφώντας τη καντιανή κληρονομιά που προτάσσει πως "χώρος" είναι η ικανότητά μου να αισθάνομαι τα υλικά όντα ενταγμένα σε αυτόν, άρα κάτι υποκειμενικό, και την επιστημονική προτροπή του χώρου σα μια αντικειμενικά υπαρκτή έκταση με τρεις ομοιόμορφες και ισοδύναμες διαστάσεις μεσα στις οποίες εμπεριέχεται και το εξίσου αντικειμενικά υπαρκτό κοσμικό σύμπαν- επιμένοντας δηλαδή στο σημείο αυτό που αψηφά τη περιγραφή, αρνείται πως ο χώρος είναι μες στο υποκείμενο και πως κόσμος είναι μες το χώρο- δρα με άλλα λόγια, σαν ο καταλύτης της μαγικής οπτικής η οποία, αν σε καταπιεί (δηλαδή μείνεις στις κουφάλες ανάποδα εσαεί), μένεις να ψάχνεις το νόημα μετρώντας τις τρίχες του Μακροπρόσωπου. Σε παλαιότερες απεικονίσεις της εν λόγω κάρτας τα δέντρα αντί για "ταυ" αγκάλιαζαν καθέτως και παράλληλα τον κρεμασμένο, παρακαλώντας μας σχεδόν να κάνουμε παραλληλισμούς με το Γιακίμ και Μποάχ- και τον ίδιο τον κρεμασμένο σα τον Χιράμ, μιας και τρεις ήταν στη πραγματικότητα ανέκαθεν οι πυλώνες του ναού του Σολομώντα.
Ακόμα πιο πολύτιμη είναι η οπτική του πώς ο Κρεμασμένος δύναται να συμβολίζει τον δαίμονα Χιρανιακασίπου (συγγνώμη για τη προφορά) ο οποίος, σε μια κατάσταση υπάρχειν και μη, αιωρούμενος (όχι ανάποδα πάντως) απολαμβάνει τον απόλυτο τρόμο, καθώς ο άρχοντας Ναρασίμχα του ξεκίζει τις σάρκες, ξορκίζοντας τη σάρκα του, προς χάρην του Πραχλάντα, του αιώνιου Αρποκράτη, που ποτέ δεν έχασε τη πίστη του στο Βισνού- ο Πραχλάντα σα γιος του Χιρανιακασίπου αποτελεί κομμάτι του. Άλλωστε και ο Ναρασίχμα από μια κολώνα εμφανίζεται στο τσακαμπάμ, η οποία κολώνα σπάει σε δυο κομμάτια.
Γενικώς, στο σπίτι του Κρεμασμένου ανάποδα, μιλάμε για σκοινί με πάθος και καύλα.
