Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ "ΤΩΡΑ"
---------------------------------------

Κάθε πράξη, ή "ενέργεια" αν θέλετε, η οποία έχει βλέψεις δημιουργίας και καθίδρυσης κατεστημένου συμπεριφοράς, δηλαδή σύστημα που βασίζεται σε κάποιο ηθικοφανές ζύγι φιλικά προσκείμενο προς την εξουσία της μοδός της εποχής του, οφείλει να έχει ως βάση της ιδεολογικής της πλεύσης την αναπόδραστη σιγουριά του επικείμενου ολέθρου, το μανιχαϊστικής κοπής αξίωμα του "η μία πλευρά μπατάρισε, η άλλη σιγοντάρει". Καμία απαίτηση για "τώρα" δε μπορεί να στέκει αποκομμένη από τη παρηγοριά της νεκρικής πυράς που παριστάνει την Ιστορία-ως-Σήμερα. Μιας και η οριοθέτηση του ό,τι "είναι" εξαρτάται από το πόσα κομμάτια κρέας σαπίζουν μέσα στο ατέρμονο "Εδώ", και η παρατήρηση της σαπίλας αυτής αρειμανίως και παστρικά τοποθετημένη σε κουτάκια συμπεριφοράς αποκαλείται "ιστορία του τάδε γένους", συμπεραίνουμε πως μια Ιστορία-ως-Σήμερα δε μπορεί παρά να αυτοπροσδιορίζεται σαν "αναπόδραστη", "Πλήρωμα", "τα πάντα ποιούσα" κ.ο.κ αυστηρά και μόνο εντός των πλαισίων που η σαπίλα μπορεί να μετρηθεί σα παρατηρητέο μέγεθος. Οτιδήποτε άλλο δε μπορεί παρά να θεωρείται ερασιτεχνική προσέγγιση στη καλύτερη, μαγγανεία στη χειρότερη. 

Μέσα στο μοντέλο αυτό παρατήρησης του ό,τι κινείται, το αξίωμα "δυο ουρανοί δε μπορεί να υπάρξουν" λαμβάνει τη χροιά του, ας πούμε, προφητικού καρικεύματος, στο κύριο πιάτο της συνειδητής θεϊστικής ασυμβατότητας με το όποιο "είναι". Μα είναι αυτονόητο, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο έχων φτερά στο κούτελο και μάτια στην αορτή: πώς να μετρήσεις το υποτιθέμενο άπειρο, δηλαδή πέρα απ' το χρόνο συνεπώς και από το χώρο, όταν στα πλαίσια της αλληλεπίδρασης με το τι μας κάνει συνειδητούς στο εδώ και τώρα, το τελευταίο επιμένει ξεροκέφαλα να αρνείται την εξάρτησή του με τη κρεάτινη σαπίλα, την οστέινη επιβολή του "τι υπάρχει". Θεός και Ιστορία-ως-Σήμερα αποτελούν έννοιες εχθρικές, πιθανότατα και αλληλοακυρωνόμενες. 

Ποιος διδάσκαλος, μεγάλος σοφός τρανός μύστης, κάνει το γρασίδι πράσινο; Ποιο μουλάρι έψαχνε ο Νασρουντίν στις αγορές της Αραβίας, ιππεύοντας το μουλάρι του με μανία; Αν απαιτώ από το εδωνά-είναι να μου φέρει χρηματικές απολαβές, και κάποια στιγμή περπατώντας στο δρόμο βρω ένα ευρώ, ποιανού τη χάρη έχω ζητήσει; 

Στο σπίτι του κρεμασμένου

Ο "Κρεμασμένος" αποτελεί τη δωδέκατη κάρτα Ταρό και αντιστοιχεί στο εβραϊκό γράμμα "lamedh". Κρέμεται ανάποδα από δυο δέντρα που σχηματίζουν το "ταυ" και τη σχεδόν στωική έκφραση του προσώπου του αγκαλιάζει ένα φωτοστέφανο, σημάδια αμφότερα του ηθελημένου του μαρτυρίου του. Ενδεχομένως να είναι άκυρος ο όρος "μαρτύριο", "δοκιμασία" και τα τοιαύτα και αυτό διότι έχουμε τόσο συνηθίσει στους συσχετισμούς της κάρτας αυτής με τον Όντιν, τον Μπάλντουρ, τον άγιο Πέτρο κλπ, που εμμένουμε στην απεικόνιση (τη διαδικασία, τη συσσώρευση σοφίας) και αμελούμε τη γλώσσα του συμβολισμού αυτού καθ' αυτού, διότι τι είναι τα Ταρό στη βάση τους εκτός από ιερογλυφικά, να πούμε; *

*Σαφώς και αγαπώ το συσχετισμό με τον κρεμασμένο Όντιν στο  Yggdrasil. Η αντεστραμμένη στάση συμβολίζει τον εξαγνισμό μιας και αντιστρέφει, αναλογικώς, τη φυσική, γήινη αρχή. Ο Όντιν άλλωστε, σύμφωνα με το Havamal, προσφέρει "τον Όντιν στον Όντιν", πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν σκεφτείς ότι η πράξη του να κρέμεσαι σα κρέας στο τσιγκέλι για εννιά μερόνυχτα αποτελεί τον ορισμό του "για τη πάρτη μου ρε".

Ο Κρεμασμένος λοιπόν δε ζει τη "κανονική ζωή" μα κάποιου είδους μυστικιστικό ιδεαλισμό. Δεμένος με τη Θέλησή του στα σχοινιά του δόγματός δικής του επινόησης, μοιάζει σα να κρέμάει το ίδιο εδωδά-είναι του αψηφώντας τη καντιανή κληρονομιά που προτάσσει πως "χώρος" είναι η ικανότητά μου να αισθάνομαι τα υλικά όντα ενταγμένα σε αυτόν, άρα κάτι υποκειμενικό, και την επιστημονική προτροπή του χώρου σα μια αντικειμενικά υπαρκτή έκταση με τρεις ομοιόμορφες και ισοδύναμες διαστάσεις μεσα στις οποίες εμπεριέχεται και το εξίσου αντικειμενικά υπαρκτό κοσμικό σύμπαν- επιμένοντας δηλαδή στο σημείο αυτό που αψηφά τη περιγραφή, αρνείται πως ο χώρος είναι μες στο υποκείμενο και πως κόσμος είναι μες το χώρο- δρα με άλλα λόγια, σαν ο καταλύτης της μαγικής οπτικής η οποία, αν σε καταπιεί (δηλαδή μείνεις στις κουφάλες ανάποδα εσαεί), μένεις να ψάχνεις το νόημα μετρώντας τις τρίχες του Μακροπρόσωπου. Σε παλαιότερες απεικονίσεις της εν λόγω κάρτας τα δέντρα αντί για "ταυ" αγκάλιαζαν καθέτως και παράλληλα τον κρεμασμένο, παρακαλώντας μας σχεδόν να κάνουμε παραλληλισμούς με το Γιακίμ και Μποάχ- και τον ίδιο τον κρεμασμένο σα τον Χιράμ, μιας και τρεις ήταν στη πραγματικότητα ανέκαθεν οι πυλώνες του ναού του Σολομώντα. 

Ακόμα πιο πολύτιμη είναι η οπτική του πώς ο Κρεμασμένος δύναται να συμβολίζει τον δαίμονα Χιρανιακασίπου (συγγνώμη για τη προφορά) ο οποίος, σε μια κατάσταση υπάρχειν και μη, αιωρούμενος (όχι ανάποδα πάντως) απολαμβάνει τον απόλυτο τρόμο, καθώς ο άρχοντας Ναρασίμχα του ξεκίζει τις σάρκες, ξορκίζοντας τη σάρκα του, προς χάρην του Πραχλάντα, του αιώνιου Αρποκράτη, που ποτέ δεν έχασε τη πίστη του στο Βισνού- ο Πραχλάντα σα γιος του Χιρανιακασίπου αποτελεί κομμάτι του. Άλλωστε και ο Ναρασίχμα από μια κολώνα εμφανίζεται στο τσακαμπάμ, η οποία κολώνα σπάει σε δυο κομμάτια.

Γενικώς, στο σπίτι του Κρεμασμένου ανάποδα, μιλάμε για σκοινί με πάθος και καύλα.

ΠΡΟΣ ΣΑΝΙΔΟΛΑΤΡΕΣ

ΠΡΟΣ ΣΑΝΙΔΟΛΑΤΡΕΣ
====================

Ορθόδοξοι και παππικοί ίδια σκατά ίδιοι  σταυροί
την εικόνα να γεμίζεις φλέμα να ξεχνάς πως συντηρείς το ψέμα
με λες μαυριδερό, άθεο, πουστάρα
θα γίνω ο φόβος σου θα γίνω η Ινάννα η Πουτάνα

Θα γίνω ιός να σβήσω τη γενιά σου
Θα γίνω μουσουλμάνος να γαμήσω τα παιδιά σου

ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΜΠΡΟΣ

Με το δόρυ μου σε σκίζω χρόνε Κρόνε πατέρα σήψης ανελέητε φονιά
προς το σκοτάδι τρέχω στο Μεγάλο Ύπνο που με γέννησε επιστρέφω
Δίχως φόβο μήτε οργή στα σαγόνια του τίποτα προσφέρω γέλιο κραυγή κρασί και μέλι
Ούτε παράδεισος ούτε ύπνος. Ούτε άλλο δέρμα ούτε αιώνια επιστροφή:
Θα λογχέψω το θεριό που θα με καταπιεί
και όπως πριν έτσι και μετά σιωπή.


=====================

Αιώνα μου κτήνος μου, ποιος τολμά να σε κοιτά στα μάτια
και ν' απαιτεί τροφή για χίλια νεογνά;
Ποιος τολμά να υψώνεται μπροστά σου και μες τη ζάλη της στιγμής
να δείχνει πιάτα αδειανά;
Ποιανού τα δάχτυλα που χτες υψώνονταν σα δικαστές
θα στολίσουν το λαιμό σου;
Ποια εποχή φοράει της λεχώνας τα ριχτάρια 
και ζητά συμπόνοια για της λεπρής στιγμής το μούδιασμα;
Πόσους ήρωες να γεννήσει η φυλή αυτή
το θάνατο να ψάξουν με ευχολόγια ιστορίας;
Πόσοι ήρωες, Αιώνα, Κτήνος μου,
θα ντυθούν με νεκρικής πυράς μανδύα,
πριν αντηχήσει ο βρυχηθμός σου στη στεριά
στη θάλασσα, στη φωτιά και τον αέρα,
ο βρυχηθμός πριν τον πολιτισμό,
που υπενθυμίζει στις σκιές των όσων ξεχάσαμε
και όσων πασχίζουμε να ξεχάσουμε και δε μπορούμε, πως:
"Είμαι εδώ. Κατέβηκα. Επέστρεψα"
Και επιτέλους, είσαι εδώ. Κατέβηκες. Επέστρεψες!

Οι στίχοι ως τώρα

ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ
==============================

0) ΓΚΡΑΝΦΑΛΟΥΝ
-----------------------------

Πτώματα, πτώματα,
δίχως πνοή, νεκρή στιγμή
Εμείς, εμείς,
οι ηττημένοι και δειλοί, στης λόγχης τη κορφή.

Σπάσε το κορμί και η ψυχή ακολουθεί
πίσω απ' τα τείχη από σάρκα
Και όταν γεμίσει η πηγάδα από κορμιά
οι νεκροί θα γίνουμε εμείς.

Εμείς, εμείς,
οι ηττημένοι και δειλοί στης λόγχης τη κορφή.

1) ΝΑΡΑΣΙΜΧΑ
----------------------

Χαμένος στη φασαρία, για άλλη μια φορά,
το μόνο που απαιτείς είναι μια προσφορά,
μια συνθήκη με το τώρα, μια φόρμα που αψηφά την αλλαγή:
μια κίνηση που δε φοβάται, ένα εμπόδιο που δε ξεχνά,
μια στιγμή που αντηχεί από όταν ο πολιτισμός ήτανε κραυγή:

οι πυλώνες σπάνε, ο βρυχηθμός ξεσπά
η γιορτή ξεκίνησε και η φύση αλυχτά
"Ναρασίμχα", "Ναρασίμχα", "Ναρασίμχα"
τα κορμιά δίνουν κορμιά σε σαγόνια μέχρι πριν κλειστά.

Αν πρέπει να προσφέρω χέρια, θα παύσω να προσεύχομαι
Κι αν πρέπει να προσφέρω πόδια, θα μάθω να σέρνομαι
σα το σκουλήκι στα χορτάρια
Αν προσφέρω μάτια, θα φαντάζομαι
και αν προσφέρω γλώσσα από φωτιά θα μουρμουράω στα αμπέλια
τον Αύγουστο το βράδυ,
"Ναρασίμχα", "Ναρασίμχα", "Ναρασίμχα",
η ζωή στέλνει ζωή στη νεκρική πυρά και όλα συνεχίζουν όπως πριν.

τέλη Ιούνη

*Από κει που γεύεσαι τη δρόσα και τη χλόη και τ' ουρανού την ένδοξη λαμπρή την όψη, ως το να πεις "Μου λείπει ο κάτω κόσμος, οι ρίζες και οι σκώληκες ζητούν εμένα", μιας στιγμής απόφαση- όταν η στιγμή φοράει τη προβιά της Εποχής.
*Μα δε σου'λειψε ποτέ ο κάτω κόσμος, μήτε νοιάστηκες ποτέ για των εντόμων τη βάρβαρη χροιά: μόνο για το ότι το δέρμα σου ζητάει ό,τι δε μπορεί να γλύψει, και ό,τι γεμίζει σα φορτίο την απόσταση απ' τη καρδιά μέχρι την αορτή, την αμυγδάλα και τη κλειτορίδα (ό,τι σε κάνει σάρκα στο εδώ) προστάζεις να ηρεμήσει.
*Μα δεν ηρεμεί ποτέ. Εκτός κι αν γλιστρήσει κάτω απ' τις ρίζες και κει που οι φωνές αντηχούν γιατί ο χώρος τους ανήκει.

Η Ινάννα κατεβαίνει στο κάτω κόσμο να συναντήσει το θάνατο, δηλαδή την αδερφή της, δηλαδή τον εαυτό της. Όταν κρέμεται από τσιγκέλια, δαρμένο δέρμα κι όχι θεά πόσο μάλλον άνθρωπος, η Ερεσχιγάλ πονάει με πόνους γέννας: αυτό που παρ' ολίγον θα γεννούσε είναι ο Τυφώνας: ή, η Εποχή που λέγεται Τυφώνας. Εκεί που κορμιά μεταξύ πνοής και στασιμότητας περιφέρονται δίχως σκοπό- ή: ο σκοπός των κορμιών είναι πλέον να πέφτουν στα σαγόνια του απερίγραπτου, μη-περιγράψιμου χάους που ονομάζεται Τυφώνας.

Ασεξουαλικά όντα με τη μορφή μύγας, φτιαγμένα απ' το θεό της νόησης, είναι αυτά που αποτρέπουν την Εποχή του Τυφώνα να πραγματωθεί όπως της αρμόζει. Σα μίμοι κοροϊδεύουν τη μήτρα του θανάτου και ο Τυφώνας αποβάλλεται στα κρύα τσιμέντα παλατιών που δεν αξίζουνε παλάτια. Και η θεά από κρέας παζαρεύεται να επιστρέψει στη θεά.
Και ο Τυφώνας απλά περιμένει.

σκόρπια

Η ιστορία της ύπαρξης απαιτεί το θεμέλιο της ανάγκης. Η ανάγκη, απελευθερωμένη από τα δεσμά μιας κάποιας συνοχής "ανθρωπίνως κατασκευασμένης", απελευθερωμένη δηλαδή από την ενανθρώπισή της με το στανιό, με άμωμη σύλληψη παράγει συνήθεια. Η συνήθεια φοράει το μανδύα του φερέφωνου και προπαγανδιστή της ακλόνητης, ντροπιαστικά σταθερής Αρχής, της Τάξης. Σαν εργαλείο, επιβάλλεται ως ο μετρητής των κουκιών απέναντι σε οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό μέσω των πρωτόγονων 5 αισθήσεων- "τα δέντρα παραμένουν δέντρα διότι μοιάζουν συνεχώς με δέντρα και έχουν τις ίδιες λειτουργίες". Το ίδιο και τα σκατά. Το σκατό είναι το προπύργιο του πόντικα. Το σκατό θρέφει, το σκατό γνέφει, το σκατό μοιρολογεί κάθε φορά που η ζωή πρέπει να απορροφήσει ζωή. Το σκατό επιμένει, το δέντρο υπομένει.

Η ιστορία της τέχνης είναι η ανάγκη της ύπαρξης να μυθολογικοποιήσει το αυτονόητο της ύπαρξης. Βουβάλια και ιερογλυφικά στο σπήλαιο και στο ναό, μπογιά στο καμβά και στη μάντρα αυτοκινήτων, κοπάνημα στο μάρμαρο, κοπάνημα στο ξύλο, κοπάνημα στο μπλαμπλα που φτιάχνει κοπάνημα στο καμβά και στο μάρμαρο και στο ξύλο. Ο ναός δε χάθηκε ποτέ, απλά φρόντισε να ξεχαστεί για να ηρεμήσει. Διότι καμιά θεότητα δε τον χρειάζεται για να ικανοποιηθεί η ανάγκη του για υπόσταση, το κενό εξυπηρετεί τη λειτουργικότητά του ευχαρίστως, τα σκουλήκια εξυμνούν τα μπάζα του με φωνές λαγνείας και το μηδέν βαφτίζεται "Ο Λόγος" κάθε φορά που κάποιος ξυπνάει με ζαλάδες. Ο ναός δεν έχει τοίχους μήτε εικόνες μήτε ιερείς. Ο ναός φτιάχνει τοίχους με τις προσφορές του τίποτα, βάφει φιγούρες πρόστυχες που αδημονούν να τις φωνάξουν "ΣΑΤΑΝΑ!",  βλογάει σκουπίδια να κηρύξουν στις κορφές το Λόγο του ναού ο οποίος είναι ο εξής:

"Κάθε τι είναι προσφορά όσο αυτό γεννάται στις κορφές και κυλιέται στου σκατού τα βάθη"
"Κάθε τι είναι άγιο όσο πριν χορτάσει με του μπαλτά το σφύριγμα το τσιμέντο με τα κρεάτια του"
"Κάθε ένας μπορεί να κηρύξει το Λόγο όσο ο Λόγος υπομένει τη συνήθεια".