Μια σειρά από καλές προθέσεις

ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ
==========

1)ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΜΕΙΣ
----------------------------------

Είναι άξιο λόγου το πώς ο άνθρωπος είναι: το πιο υπέροχο, και το πιο σιχαμένο πλάσμα της πλάσης όλης. Ο Άνθρωπας που γνωρίζω, είναι ικανός να φτιάξει Γκέρνικα και να αγγίξει ψυχές και ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε, και είναι ικανός να δώσει μπούκι σε ανήλικα δωδεκάχρονα, με το ζόρι, να γαμήσει ψυχές που περιμένουνε να γεννηθούνε. Μέσα στα αίματα και τα κρεάτια, τα αίματα τα κρεάτια και τις κραυγές γεννιέσαι, και αν είσαι τυχερός ψοφάς. Μέσα στη σιγουριά της νιότης της στιγμής μιλάς και λες τέτοιες άπειρες θυμοσοφίες. Μα ταυτόχρονα στην ίδια σιγουριά της νιότης, ξέρεις πως το ό,τι έχεις χτίσει, μένει να σε κοιτάει στα μάτια καθημερινά.


======================

Αρχιδια είμαστε. Και όσον αφορά τη χώρα μας:
αν έχεις ένα πιάτο και τρως- και έρθει ο άλλος δίπλα σου
θα πεις: "Ρε συ, παρακαλώ, μη χέσεις στο πιάτο μου! Τρώω!"
και σαν απάντηση θα λάβεις: "Κόψ'το λαιμό σου"
Ή αλλιώς: "Θα χέσω στο μισό σου πιάτο! ΄Τράβα πέρα το φαγί,
θα σου χέσω το μισό πιάτο, και συ φάγε στο άλλο μισό,
και όλα καλά- αλλιώς,
Κόψ' το λαιμό σου".

Μέσα στα κρεάτια τα αίματα και τις κραυγές ξεκινάει η ύπαρξη.
Και να μη κλάψεις, κρεάτια και αίματα σκίζεις το μουνί της μάνας σου.
Ένα μουνί που σε φτύνει όπως και να'χει, και φτύνει το αίμα, τις κραυγές,
καθώς και την ηχώ της καύλας της ψωλής που σε πέταξε.
Και είσαι Εδώ. Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο σου επιτρέπει να πεις:
"Δεν είμαι καν Εδώ, μουνάρες μου!"
Στο υπέροχο Εδώ. Στο όσο βλέπεις και ακούς,
και σε όσα η άκρη της γλώσσας φωνάζει,
"Υπέροχα! Γεύομαι και είμαι Εδώ!
Υπέροχα! Γεύομαι και νιώθω! Και νιώθω λοιπόν,
Αμάν, υπέροχα, Γυναίκα είσαι η Γυναίκα!
Και θα είμαι δίπλα, μέχρι να μου ξεραθεί η ψωλή,
μέχρι η ελιά στο κούτελο να βαφτιστεί Καρκίνος!"

Δε μπορώ να καταλάβω αν η τάση μου να κατουρήσω και να ρίξω χαστούκια στη Γυναίκα,
αν αυτή η περίσταση έχει να κάνει με Μένα τον Ίδιο και τα του Τότε μου,
ή αν είναι μια Ποιότητηα που κέρδισδα με τα χρόνια απ' ταΒουνά, ή απ' τη Πόλη,

δηλαδής, αν΄είναι στοιχείο Δικό μου, ή στοιχείο τόυ Έξω που πούστικα μπήκε μέσα μου:
μα, αν δε κατουρήσω στο κούτελο αυτό που θέλω,
δε θα μάθω μάλλον. Αμήν- διότι έτσι ξηγιότανε,
η Υπέρτατη Θεότητα,
με όποια θρησκεία και να χύνεις.

Σημειώσεις απ' τις Έξω Περιοχές

                                                     Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ   ΑΩ



Αφάνταστα σταθερά κύλησε η επόμενη δίοδος, ανάμεσα απ' τα τεράστια μπούτια της στιγμής: αβίαστα πέρασε η όλη η πλάση ανάμεσα απ' τα μπούτια τα μπούτια της τα τροφαντά, της μάνας του αποκεί. Αβίαστα, αφάνταστα: λέξεις που περνάνε απ' το στόμα σου με συνέπεια καθημερινώς όσο κατοικοεδρεύεις εις τας Έξω Περιοχάς. Εδώ λοιπόν στο σίδερο κολλάει η βράση. Διότι απογυμνωμένος απ' την επιθυμία να δεις ανάμεσα απ' τα μπούτια που δε βλέπεις ποτέ, αναφωνείς περήφανος ότι σου λείπει η κατάσταση του να σε διατάζει η κάθε ψώλα κάτω απ' το πηγούνι στο μήλο του Αδάμ. Εδώ λοιπόν στας Έξω Περιοχάς. Μακριά απ' τη Πόλη. *

(*η οποία Πόλη εκτοξεύει σα ζώντας οργανισμός που άλλωστε είναι, εκτοξεύει φερομόνες οι οποίες και φυσικά εθίζουν ως ένα βαθμό, ιδιαίτερα αν ανήκεις στους Νομάδες της Πόλης ή στις γενικότερες Αυλές των Τυφλοπόντικων στα περί χάμου του εδάφους οικίας κλπ)

Το λοιπόν αβίαστα και αφάνταστα (σε σχέση με τις φαντασίες μου- αέρας δηλαδή ψευτιά) πέρασα τις πρώτες ακροάσεις για τη θέση του Βοηθού Βιβλιοθηκάριου του Τμήματος Καταγραφών Γεωγραφικής Αυξομείωσης ΚΔΜΓ*, αυτό έγινε μέσω της Επίσημης Λοταρίας Επαγγελματικής Απαξίωσης της Πόλης που γίνεται μια φορά στα πέντε χρόνια και λειτουργεί σαν επιδοτούμενα απ' τη Πόλη προγράμματα εύρεσης μηνιαίας εργασίας, οι Αρμόδιοι Αρχιπράκτορες και οι Μέγισθοι Αποψιάτορες στρίβουν κέρματα για ένα ολόκληρο απόγευμα, διαλέγουν τυχερούς, τους στέλνουν να περάσουν ακροάσεις και Σεμινάρια Υπακοής, και κάποιοι από αυτούς επιλέγονται, ώστε η Πόλη να τους βρει δουλειά, και όταν σου βρει η Πόλη εργοδότη εσύ δουλεύεις σ'αυτόν μα πληρώνεσαι απ' τη Πόλη**έβαια μέχρι να προλάβεις να πάρεις μπρός ή απλά να γνωριστείς με τον εργοδότη σου, περνάει ο μήνας και λες γεια γιατί τελειώνει το πρόγραμμα και με τα τραχιά δεδομένα πιθανής πρόσληψης στον ορίζοντα*** παίρνεις το πούλο και άντε γεια μετά, για 5 χρόνια δεν έχεις δικαίωμα συμμετοχής στη Λοταρία πάλι

(*Καταγραφές δια μεταγενέστερες γενιές
**Δηλαδή, η Ιξτάμπ
***Δες και "Η Ιστορία της Μεταπολιτευτικής Αριστεκάς")

Σίγουρα η τύχη με ευνόησε μα απ' την άλλη είμαι οπαδός του δόγματος του Μάλλοντοξέρω* συνεπώς κάτι θα φύτευσα κι εγώ απ' τη μεριά μου καλά στο γόνιμο μουνάκι της πρόσφορης συζήτησης/ανακριτικής επιτροπής της Πόλης, όσο και στο αυτό του Οίκου Αποτυπώσεων και Εντυπώσεων ΤΕΠ**, εκεί δηλαδή που πέρασα το μήνα κοροϊδίας, κάτι γυάλισε στον αφεντικό- για την ακρίβεια, του ενός εκ των δύο αφεντικών και ταυτόχρονα αδερφών, υπό του οποίου το συνάφι δούλεψα- με τη πάρτη μου, και οι περιστάσεις επίσης ήταν με το μέρος μου*** , οπότε βρέθηκα στη σπάνια περίσταση του να με ζητήσουν μετά τη λήξη του προγράμματος/μήνα, να με ζητήσουν΄μέσω του Κέντρου Έρευνας και Ελέγχου των Αποτελεσμάτων Λοταρίας, ώστε να ξαναβρεθώ στον Οίκο κάνοντας το ίδιο με πριν, αλλά αυτή τη φορά με τον προαναφερθέντα τίτλο του Βοηθού Βιβλιοθηκάριου.

(*Δόγμα που η κοσμοθεωρία του χονδρικώς περιστρέφεται γύρω απ' τη φράση "Η τύχη δεν είναι κάτι ομιχλώδες και ακυβέρνητο, είναι η εκμεταλλεύσιμη ικανότητα του να μπορείς να αναγνωρίζεις τις πιθανότητες που οδηγούν", του Αλάν Φαχί -καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του γαλλοαυστριακού Alfred Zarry
**Των Έξω Περιοχών
***Ο δεύτερος επιλαχών της Λοταρίας για την ίδια θέση, με τον οποίο και θα μοιραζόμασταν μια συνέντευξη/ανάκριση για τη θέση, έγινε μπλε και ίδρωσε και λιποθύμισε πριν την έναρξη της συνέντευξης/ανάκρισης, και τώρα ακόμα δε ξέρω τι έγινε, θυμάμαι τη μάνα του που τον μάζεψε τότε να λέει ότι ήταν παιδί που πιεζόταν)

Να λοιπόν! Στις Έξω Περιοχές ξανά, κει που'χα χρόνια να αφήσω το κουφάρι και το νου μου, κει λοιπόν να απλώνω τραχανάδες για το χειμώνα που θα ερχόταν! Κει λοιπόν, που όταν βρέχει γαυγίζουν τα γατιά και όταν ακούγεται ο θόρυβος απ' τη παχιά τη στάλα, νιαουρίζουν τα σκυλιά. Κει λοιπόν, που όταν το βράδυ περπατεί η ψυχή που είναι σε μπέρδεμα με τη ψυχή, το σαλιγκάρι στην Άσφαλτο* παραξενεύεται με τη θωριά της σαρκός και για λίγα λεπτά σαλεύει ακίνητο κι αναρωτιέται, "είδα γω σαρκίο δίποδο να κουτρουβαλάει στην ευθεία;".Κει που βασιλεύει η Κοινή Νοημοσύνη των Μυρμηγκιών, ως αντίβαρο στον Ένα Νου των Αρουραίων**- κει που ο Ένας ξέρει τους πάντες και γίνεται Όλοι, δίχως να το καταλάβει από πριν να πάρει προφυλάξεις- Κει που ο αέρας φυσάει και λέει το όνομά σου και νομίζεις πως σε φωνάζει η ανάγκη- Κει που η βρόχα χαϊδεύει πριν τραβήξει πλακώνι για να σου σπάσει το τσαμπουκά του "σκέφτομαι"- Κει που σέρνικοι και θηλυκοί τραβάνε δρόμο κοινό προς τη μηδενική προοπτική κι ελπίδα- Κει που όλα που στέκουν ακίνητα κι ακλώνητα, βαράνε με δονήσεις κάτω απ' το δέρμα ισχυρότερες της ελπίδας για ταράκουλο- κει που Πρεζάκηδες Λύκοι της Συνήθειας ντύνονται με τις προβιές της Σιωπής- και αλίμονο, ω αλίμονο!***

(*Αγία Άσφαλτος η Τεκνομασουλίστρα: κατώτατη θεότητα των εις τας Έξω Περιοχάς τοποθετημένων σαρκίων/κατοίκων. Μετά το Συνέδριο της Ξήγας ((μπλαμπλαμπλατότε-μπιριμπιριτότε)), αποφασίστηκε από τους Πατριούς της Εκκλησίας της Πόλης πως η ΆΣφαλτος πλέον θα έπεφτε κατηγορία, μιας και δεν απέδωσε όσο αναμενόταν στα προκριματικά της λήγκας των αγίων της Πόλης, και πλέον από Αγία θα ονομαζόταν σε Αγία Περίπου- βέβαια, οι κάτοικοι των Έξω Περιοχών, όντας δεμένοι βαθύτερα με την Άσφαλτο, μέσω δεκαετιών ολόκληρων ανοιγμένων κεφαλιών στις αγκάλες Αυτής, σε μια πρωτοφανή επίδειξη μη αποδοχής των τεκταινομένων στη Πόλη, αγνοούν την απόφαση τη προαναφερθείσα και ακόμα και σήμερα αναφέρονται στην Άσφαλτο με το πρωταρχικό της τίτλο της Αγίας- δες και "Εξετάζοντας τις Θεότητες των Έξω Περιοχών" κεφάλαιο 8
**Νοήμοσύνη Μυρμηγκιών/Νους Αρουραίων: οι ζωικές σέχτες μεγαλύτερης ισχύος των Έξω Περιοχών. Οι της Νοημοσύνης των Μυρμηγκιών διατυμπανίζουν τη πληρότητα του να δώσεις τη Θέληση και τη Νοημοσύνη σου στις προσταγές του συνόλου, για τη σωστή λειτουργία του συνόλου. Οι του Νου των Αρουραίων διατυμπανίζουν τη πληρότητα του να δώσεις μόνο Νόηση στο Σύνολο- συγκεκριμένα, λατρεύοντας τους Τρεις Πόντικες που Είναι Ένα- κρατώντας τη Θέληση. Στη πραγματικότητα, περισσότερα ενώνουν τις δυο αυτές θρησκευτικές ξήγες παρά τις χωρίζουν- απλά οι μεν στέκουν πιο απείθαρχα πειθαρχημένοι και οι δε πιο πειθαρχημένα απείθαρχοι
***"Αλίμονο στις ψυχές που στις Έξω Περιοχές κουτρουβαλάν δίχως πλάνο και πνοή"- απόσπασμα απ' το θεατρικό έργο "Κουμαντάρει κανείς τους Καρχαρίες μας;" του Ιγνάσιου Όλαγιολα.)

Τι δηλαδή κάμω κει πέρα, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου; Το λοιπόν, λαμβάνω έγγραφα που ποτέ δε θα ξανακυκλοφορήσουνε προς ευρεία κατανάλωση, και αυτά τα έγγγραφα σιγουρεύω ότι περνάνε σαν αρχεία στο ψηφιακό κωλοτρυπίδι. Κοπανάω, κοπανάω, ο Μέγισθος Σκανεράς. Κοπανάω και παρατηρώ τι οι Έξω Περιοχές θα κοπανήσουν προς τα μπρος. Και μετά: όταν μαζευτεί υλικό για τις μελλοντικές γενιές- τότε το καταχωρώ σε χώρους εικονικούς, μες τα μπίτια τα σκατομπίτιΑ τα μεγαλομπίτια. Θα ήταν υπέροχο οι μεταγενέστερες γενιές όντως να ενδιαφέρονταν για το τι κοπανάμε στο Εδώ. Μα αυτό δε θα γίνει. Οπότε απλά το υπομένουμε.

ΠΡοχτές έσκασε μύτη ο Μεγάλος ΨωλιαΡΆς που πιστεύει όλα έτοιμα ότι τον εξυπηρετούν- ήρθε να φτιάξειθ διαφημίσεις για μια κομπίνα συμπαντική που χε σκαρφιστεί- να βουτάει από τις Έξω Περιοχές, να το σμπρ΄ψχνει ακριβότερα στη Πόλη*. Μαλακίες. Πάντως καυσαέρια έβγαζε ο τύπος. Καυσαέρια έβγαζε ο τύπος.

(*Πάντα έτσι πάει)

Στη μη ύπαρξη υποχρεώσεων πάντως, ακόμα και τώρα κοπανάω δρόμους μισούς και προς τα πέρα, εννποώ τα ΠΟΛΥ ΠΕΡΣΑ, προς τα ΄πολύ πέρα το λοιπόν, έχει φώτα ,έχει φώτα υπέροχα και φώτα που αναβοσβήνουνε και δίνουνε ας πούμε μια εντύπωση ψυχής- φώτα που αναβοσβήνουνε με μια κόκκινη προφορά, μια κόκκινη όρεξη να γαμ΄ξησεις- και τα βλέπεις από μακριά,μ και θες να περπατήσεις, σα το μουλάρι με το κααρότο ας πούμε. Και περπατάς. Καιχ χαίρεσαι που υπάρχουν, και ας μη τα πιάσεις. Και αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα του τι κάνεις στο ΚΔΓΜ. ΑΥτό κάνεις. Σώζεις εντυπώσεις. ΚΑιπ ροφανώς, μιας και ο Εργοδότης-Βιαστής είναι η Λοταρία, συννενοείσαι καλύτερα με τους εργοδότες- όχι πάντα, έτσι κατάλαβα έστω. Αλλά αυτό κάνεις. Προσπαθείς να σαι ο εαυτός σου και σου κερνάνε πούτσες. Ας γίνεις ο Πολέμαρχος, και όλοι θα προσκυνάνε σα πουτανάκια- μα, αλήθεια, θες να σε προσκυνάνε με το ζόρι; Έ το λοιπόν,
σα πουτανάκια να π΄ροσκυνήσουνε οι των Έξω Περιοχών- και μετά ίσως δώσω υπόσκληση επίσης, μα, σίγουρα, όταν καταλάβω ότι και αυτοί, σου λένε το πανέμορφο τραγούδι:
"¨Εϊμαι Εδώ, σε αυτή τη Πανέμορφη, Υπέροχη Στιγμή
Και γι' αυτό και σέβομαι"
 

Ένα στα γρήγορα

1)) ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΤΥΧΕ
====================

Μα, δε γίνεται να βρίσκομαι συνεχώς απέναντι απ' την Δίχως Επεξηγήσεις Ομορφιά,
δε γινεται να τη συνειδητοποιώ δίχως να ουρλιάζω,
να ουρλιάζω με ειλικρίνεια και καύλα:
"Εδώ! Εδώ θα ήθελα να χώσω τον εαυτό μου,
το ό,τι είναι Εγώ, το Αυτό που παίρνει αποφάσεις για Εδώ"

Σίγουρα ένα σκυλί με χαμόγελο βιαστή
θα με έσπρωχνε να καταλάβω περισσότερα απ' όσα ήδη αγνοώ- μα!
Τι να πεις και τι να κάμεις, σα σε κουτρουβαλάνε υποσχέσεις
που δε κλάνεις μία να τις υποφέρεις;
Μηδέν δικέ μου, μηδέν.
Και έτσι πρέπει.

===========================

2)) ΣΥΝΕΠΩΣ.
===============

Ήταν καλό μαστίγωμα το σημερινό
συνεπώς σα σκλάβος μέγιστος το κάνω άγιο:
"Ο ΑΗ-ΜΑΣΤΙΓΑΣ"
ό,τι πρέπει για τη καύλα μου
τη δίχως ανοχή στο Τώρα.

ΚΑΤΟΥΡΟ

1)  ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
==============================

Και ο,τι αναπνέι, καταλήγει σε στόματα άλλων.
Κάτουρα και Αλλάχ.

ΣΥΝΕΠΩΣ
============

Μισό λεπτό και μισή στιγμή-
και ο Μπιλέουρας που είναι ναυτικός, μου είπε αυτό:
"ή θα γίνεις κακός τώρα, ή θα γίνεις κωλόγερος με εμμονές"
και έχει απόλυτο
καυλιάρικο,
δίκιο.

ΣΥΝΕΠΩΣ.

++++++++++++++++++++++++
Όμορφα πίσω απ' την εκκλησά πατηθήκαμε και είπαμε: κοίτα να δεις, που το κάθε κυπαρίσσι, με χοντρό παπά φαντάζει. Ύστερα στην επόμενη ματιά, το κάθε δέντρο και η κάθε ακρίδα έγινε μπελάς και απειλή. Και τα δυο μια χαρά δουλέψανε, μιας και η ζωή έπαιρνε αποφάσεις αντί για τις ψωλές και τα μυαλά μας, και έπρεπε να παραδειγματιστούμε. Στο γύρω χώρο: Λεγεώνες Κομισάριων-Σοδομιστών περιπολούσαν τις περιοχές κοντά στη θάλασσα. Μονάρχιδες και μονόφθαλμες γάτες με χαρακιές κοπανάγανε σακούλες στους κάδους σκουπιδιών. Παιδάκια ούρλιαζαν και απαιτούσαν, και ακούγονταν μέχρι την άλλη άκρη του χωριού. Καυλωμένοι σακάτηδες με πειραγμένα αναπηρικά καροτσάκια βολτάρανε δικάβαλο και ξύνανε την άσφαλτο. Σκυλιά-δολοφόνοι με ελαττωματικά τσιπάκια ομιλίας, προσπαθούσανε να σε τραμπουκίσουνε πριν σε κάνουνε λουρίδες με τα δόντια, μα αντί για απειλές, ουρλιάζανε ρεκλάμες για το μαγικό πριόνι που κόβει και μπαμπού. Η βρύση έβγαζε μεθάνιο και άναβε το νερό μπουρλότο και φόκο με αναπτήρα. Μαλλιάδες με πιρόγες. Καράφλες με στρατιωτικά παντελόνια. Αγριο-Σταλίνες τσακώνονταν μεταξύ τους και χώνανε παλούκια ο ένας στ' αχαμνά του άλλου, δίπλα απ' τους κάδους σκουπιδιών που μονάρχιδες και μονόφθαλμες γάτες με χαρακιές, κοπανάγανε σακούλες. Βιομηχανικοί Νεο-Σεήζηδες με παχιές μουστάκες που στην άκρη καίγανε σα πούρα, μαζεύανε σε σειρά τα παιδάκια που ουρλιάζανε και απαιτούσαν και ακούγονταν μέχρι την άλλη άκρη του χωριού, και τα ετοιμάζανε για γιούσουφους, μαστίχα Χίου και σοδομισμός από τους Κομισάριους επίσης. Στα τζάμια είχανε διαφημίσεις για καπότες. Στα χαλίκια, κει που έθαβες το φέο σκοτωμένο, έβρισκες κέρματα καρφωμένα κάθετα. Κει που είχε τόση ησυχία, κάποιος θα βάραγε συναγερμό, κάποιος θα βάραγε τσίτες και θα φώναζε- και τότε τα κυπαρίσσα δε μοιάζαν ούτε με παπά, μήτε με κτήνος- μοιάζανε με δέντρα, και τότε είπαμε να φύγουμε από πίσω απ' την εκκλησά- και ας ήταν όμορφα.

Ναρασίμχααααα-εεεεεε;

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΑΥΛΑ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΑΠΝΕΣ
===================================

Αυτό που ειπώθηκε.
Μέσα στη καύλα, και πάλι αναπνές.


****************ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ, ΜΕ ΠΟΥΣΤΙΚΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ***********
Υπέροχες βραδιές, με πούστικα φεγγάρια-
το' χω καταλάβει καιρό τώρα,
να εξετάζω τα τσιμέντα, μπας και βρω κανα καρδιοχτύπι,
να εξετάζω τα κουφάρια, μπας και βρω κανα νοίκι,
υπέροχες βραδιές, βραδιές υπέροχες,
με φεγγάρια πούστικα-
χίλιες φορές η ειλικρίνεια, παρά η κωλοστριμούρα. 



*********************************************

2) Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ 2

Σαφέστατα ό,τι κοπανάει στα χαλίκια, αγγίζει ό,τι αναπνέει,
σαφέστατα ό,τι βγάζει αφρό, βγάζει και ανάσες,
σαφέστατα σε ό,τι κάθεσαι, αυτό πονάει απ' τη καύλα,
σαφέστατα σε ό,τι μιλάς, αυτό πονάει απ' τη μουγκαμάρα,
σαφέστατα το μόνο αυτό που κάνεις,
είναι το εξής απλό, το εξής συγκεκριμένο:
ό,τι δαιμόνια έχω στο στέρνο,
δαιμόνια που γαμάνε γάτες και κατουράνε οικογενειάρχες,
αυτά τα δαιμόνια τα πετάς απ' όξω και τ' αφήνεις να κάνουνε χαβά.
Και μετά η μέρα συνεχίζει
Και μετά η μέρα ξεκινά.


__________________________________________---------------------

Τόσες κουρούπες στη σειρά,
και καμία να μη μοιάζει με την άλληνα.
Τόσες κουρούπες, τόσα μυαλά,
τόσες ευκαιρίες, τόσες πιθανότητες.

Και παρ' ολ' αυτά:

γεννάτε.

Γεννάτε, μαλάκες.
Γεννάτε.

Φέρτε στο κόσμο ποντίκια
ποντίκια που μασταν όλοι.
Φέρτε στο κόσμο ποντίκια.
και μη σας νοιάζει τίποτε.
Φέρτε στο κόσμο ποντίκια.
ποντίκια που φτιάχνουνε σονάτες και πίνακες έργα τέχνης.
Φέρτε στο κόσμο ποντίκια.
ποντίκια που κοπανάνε κλωτσές σε γκαστρωμένες,
ποντίκια που βιάζουνε 5χρονα από συνήθειο,
Φέρτε στο κόσμο ποντίκια,
να ενισχύσουνε τη ποντικοφωλιά μας,
την υπέροχη, την υπέρτατη καυλο-φωλιά μας τη ποντικίσια,
Φέρτε στο κόσμο ποντίκια,
να μασουλήσουν όπως μασουλήσαμε και μεις,
να κατουρήσουνε όπου κατουράγαμε και μεις,
όπου δηλαδή οι προγόνοι θεωρούσανε "ιερό".

Να πέσει ψόφος στα αχαμνά σας.
Να στερέψουν τα μουνιά σας.
Να μη βγει κανένα ποντίκι πια.
Να μη βρωμίσει ο τόπος άλλο.

Υπέροχα τα ποντίκια άλλων.
Όχι τα δικά σου

=======================================

8) ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ ΓΟΥΡΟΥΝΟΨΩΛΑ
==============================

Σίγουρα όσα θέλω να πιστεύω είναι μισό κιλό ογυρουνόψωλα,
δηλαδή, όσο και να παλεύω για δαύτα, ποτέ δε θα τα πιάσω πλήρως.

Άρα;

Έλα ντες.

-----------------------------


Στη σιγαλιά τα ομορφότερα τραγούδια φαντάζουν μοιρολόγια- και στη χοντροκώλα οχλαγωγία τα ομορφότερα τραγούδια φαντάζουνε υπέρμετρη, βουδιστική σιωπή. Μισόλογα κοπανάνε οι μισές σαγόνες, οι προδότρες, οι με μισές ψυχές. Καμιά σωστότατη κατάσταση δεν έδωσε μισά στοιχεία. Κάθε κόκκος άμμου, κοπανάει μετάνοιες που είναι ένας σωστός κόκκος άμμου. Δε περιμέναμε το άτριχο πιθήκι για να βρούμε νόμους, Νόμους. Απ' τη στιγμή που περπατήσαμε στη γη, γη, γκι, γκι γκι γη γκι γη, Γη, βγάλαμε γούστα. Και αγνοήσαμε ότι μεις, είμασταν τα γούστα άλλων.

ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΜΝΟΝΤΑΣ

*Α*
"ΚΑΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΔΕΣ ΜΩΡΕ"
==================================

Κανένα αστέρι δε γαμωσταύρισε ποτέ πειδή ξύπνησε με πονοκέφαλο από κόρνες γύφτικου καρπουζάμαξου επίμονα να αντιλαλούν στο ηλιοβασίλεμα,
και κανέν' αστέρι δε βάρεσε μαλακία μετά από σεξ έτσι γιατί απλά επιθύμησε να φτύσει τη χούφτα του από μελαγχολία και συνήθεια,
και κανέν' αστέρι δε βέλαξε απ' το κρύο και δε νιαούρισ' απ' τη ζέστη,
κανέν' αστέρι επίσης δε ξούρισε τσίγγανα με τα χρόνια και δε ζήτησε και γαμιά,
συνεπώς όσα σκέπτεται κανείς και προσπαθεί είναι μικρότερα απ' τα αστέρια μα ισχυρότερα.

*Β*
ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΜΝΟΝΤΑΣ 
============================

Πάντα έτσι θα πηγαίνει: όσα καλείς θα σε κλάνουν συστηματικά, και όταν έρθουν, θα' ρθουν βράδυ και θα σε καβαλήσουνε πριν το πάρεις χαμπάρι- και τότε θα λες ότι οι Ποιότητες και οι Ιδέες τρίτων, της Πόλης, των οχτρών, έχουνε χτίσει μέσα σου μπουντρούμια- και θα φωνάζεις, θα καλείς για ξορκισμό- μα φευ.
και όσα αγνοείς και δε ποθείς ποτέ, σε γλυκοκοιτάν, σου φέρνουν γύρες σα γάτες σ'έξαψη και πυρετό, εκρήξεις αγναντεύουνε και εκρήξεις και καύλα γίνονται, με σκοπό να μπουν εντός και ν' αγναντέψουν από κει- και θα τέμνεις μετά, θα τρίβεσαι, θα παρακαλάς και θα χάσεις τα πάντα, διότι τη Καύλα κόρταρες- και ουρτ.

ΓΕΛΑΔΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΔΙΧΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΣΕ 4 ΠΡΑΞΕΙΣ/ΑΝΑΣΕΣ
===============================

1.
ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ
------------------------------------------------------------------------------

Δε με πολυενδιέφερε το πού θα τελέσω χειμέρια νάρκη εν τέλει, όσο, το να μάθω πού ήταν πιο τελέσφορα για να κατεβάσω ρολά. Μηδέν συνοχή, μα με ενισχυμένο σαγόνι να σπάει καρύδια κι ευχές. "Μα όχι! Κάνετε λάθος!", "Μάλλον σφάλλετε!", "Λάθος ιστορία άκουσες, αδερφέ". Μια ουρά από παστρικές διεξόδους, σε βρωμιάρικα προβλήματα.

Η ανάγκη να απλώσω τραχανά, ταυτιζόμενη με τη σκοτούρα να ακουστώ, μου κάνανε τα όνειρα να σουρώνουν μεταξύ τους. Και πλέον με ελαττωμένη την ουσία, σκοτίζομαι για ντέρτια άλλων. Κουφάλα μυαλέ. Παρτάκια δυνάστη της στιγμής στη  νιοστή, μέχρι ν το σκότος. 


2.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΦΤΙΑΝΟΥΝ ΤΟΡΠΙΛΕΣ
------------------------------------------------------------------------

Είναι άδικο να ενώσω το σάπιο με το λαμπερό υγιές,
και είναι άδικο να στείλω το λογικό για ψυχανάλυση,
όσο το δεξί παρτάρει με τους μήνες, και ξεφεύγει,

μα απ' την άλλη, ένας απ τους σοφότεορυς ναυτικούς πίνοντες φρίμπες,
που γνώρισα ποτέ, μου είπε,
ή θα γίνεις κακός κάποια στιγμή στο τώρα, ή θα γίνεις γέρος με εμμονές.


3.
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΚΟΛΑΤΙ ΑΜΑΡΤΙΑ
------------------------------------------------------------------

Δε γνωρίζω το ποιος φτιάχνει τα υλικά,
για αυτό που αποκαλούν οι κόρες καυλωμένες στην εφηβεία στα χωριά σαν
"πυρετό"
μα θαρρώ πως από δαύτο τυραννιέμαι,
απ' του κόκορα το βρυχηθμό ως του γάτου το νιαούρισμα το καυλωμένο
μπρος απ' το φεγγάρι,
από δαύτο το σαράκι, απ' τη τσιμούχα της ψυχής,
απ' όσ' ανοίγουν και όσα χρεώνουν,
όσα τσιμεντώνουν και όσα κομπάζουν,
όλα σε μια πανέμορφη λαλιά φάλτσα μα βαρβάτη,
όλα σταγόνες να βιάζουνε τη θάλασσα στις βροχές,

ΤΣΑΚΑΜΠΑΜ!
ΤΣΑΚΑΜΠΟΥΜ!


4.
ΛΙΑΡΔΑ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
----------------------------------------------------------------------------------

Όσο συμβαίνουν αυτά, ταυτόχρονα: Μια γιγάντια ψωλή, τραβάει πουτσοσφάλιαρα στους πλανήτες και τ' αστέρια γενικώς. Τους βάζει σε τροχιά, φτιάνει συστήματα, αριθμούς, λογικά πράματα, παστρικά και ένα συν ένα ίσον δύο. Παντού τριγύρω: Ένα τεράστιο μουνί, το πιο υπέροχο μουνί του σύμπαντος, δηλαδή το Σύμπαν σαν Ιδέα Μας, ανοίγει διάπλατα και δίχως ντροπές δέχεται τη κάθε Κίνηση. Δέχεται και εκκολάπτει, φτιάνει τη φαντασία, την ορμή, το θέλημα. 
Τριγύρω απ' τη ψωλή να αρπάς σφαλιάρες,  στο αιδοίο να πλάθεις κατευθύνσεις: να και μια οδός που κανένανε δε ξέχασε. Γαμήσι είναι το σύμπαν. Και χρυσή η βροχή που το θρέφει.

Μιλάει ο: ΜΕΤΡΙΟΣ-3-Ο ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ

Προς το παρών μπορώ να πάρω φωνή. Και να πω συγκεκριμένα τι; Ηδονίζομαι με την κατάστασή σας. Καυλώνω με την ικανότητά σας να παλεύετε στη φούχτα όσο η ζωή υπάρχει. Προσπαθώντας να συστηθώ σε ένα κάποιο κοινό- όσοι δηλαδή σκέπτεστε αυτή τη στιγμή μαλακίες- θα έλεγα ότι φοράω το μανδύα που φοράει κασνείς όταν αισθάνεταιανασφαλής αρκετά για να αρχίσει να μισε΄'ι=- Οπότε: ας πούμε ότι είμαι αυτός που κάθε τόσο μπαίνει μέσα στι; κόρες σας, ω θνησιμότΑΤΕς ΚΞΟΤΥΡΑΔΕΣ, είμαι ο Εγώ που μπαίνω μέσα στιςς κόρες σας, κξαι ναι, σε μερικλά δευτερόλεπτα, τις κάνω γυναίκες, γυναίκες ξανά!

Όλα τα δήθεν ηδονικά δε΄[υτερα, 'ολες τις καύλας οι στιγμές που μαζεμένες μας φτιά νουν μια ζωή- ωραία, μα και μια κλανιά, μι \α στιγμή κρΑΤα.ει,,

Το Ζεν τελειώνει, λήγει, κει που ξεκινάει η κλανια.
Ένα δωμάτιο γεμάτο με ξουρισμένους βουδιστές που κρατάν με το ζόρι το γέλιο τους-
να ενα αστείο!3

Δίχω;ς πίκστη, να σεργιανάς τα πέλαγα,
χαμένη η ουσ'ία της ΜαΓΕΙΑΣ
μα ακόκμα δεκτικός σε ομπλαμπλα μπιριριμπριρι

μπορεί οι ιερείς που ναι της κάστας των ΚΜαρκινιαρέων,
-(ήτοι ανθρωποι-πονβτίκια της θρησκευτιθκιάς κάστας)
να γουστλΆΡΟΥΝ3Ε ΌΛΟΙΟ να σαααπίσουηενε
-μα κι έτσι να ναι, κάποιος θα γεμίσει καύλαμ τη Γη-

\Και όσο και να θλέκλω θιέλω να πάρω τα ηνλλία ,
-κατανοώ ποως το μισό είναι όντωςς απ το πίσω μέρος, και το άλλοε είναι μια ήδη δοκιμασμένη κατάσταση-λογική-ουσία

Μάλιστα- ΄'αλλο  ξεκίνησα άλλο λέω. Καληνύχτες

ΤΥΧΑΙΟΙ ΔΙΣΚΟΙ 1

Προσφάτως ξύπνησε απ' τη χειμερία νάρκη το μουσικό σκουπίδι που φωλιάζει μέσα μου. Όχι ότι σταμάτησα ποτέ ν' ακούω μουσική τελείως (πλην εξαιρέσεων για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους), απλά εδώ και κανά τριβδόμαδο νιώθω τη φαγούρα να αρπάξω τυχαία δίσκους απ' τα ράφια, και να τους βάλω να παίξουν. Και να τους ακούω φυσικά. Οπότε, αρπάζοντας γι' αρχή δυο δίσκους τυχαία, θα πράξω και κάτι ας πούμε δημιουργικό, γράφοντας πώς τους ακούω και τι σημαίνουν αυτοί οι δίσκοι πλέον για τα ώτα μου.
============================================

AT THE GATES "TERMINAL SPIRIT DISEASE"
1994, PEACEVILLE


*ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΤΑ ΑΛΛΑ AT THE GATES: Πειδή είναι μέσα στην πίκρα και το συναίσθημα του "με έχετε γαμήσει πατόκορφα, θα σας πάρω μαζί μου στο μηδέν, στο θάνατο". Εντάξει, το "Slaughter of the Soul" έχει μέσα ένα μάτσο τραγουδάρες απ' την αρχή μέχρι το τέλος, και όλα εκεί γενικώς είναι τέλεια και αψεγάδιαστα. Είναι επίσης μάλλον ο πρώτος ακραίος δίσκος heavy metal που άκουσα ποτέ, οπότε του δείχνω ιδιαίτερη αδυναμία όπως και να'χει. Μα το "Terminal..." είναι άλλη υπόθεση, άλλο πράγμα. Καταρχάς, είναι λίγο παραπάνω από μισάωρο, και υπολογίστε ότι ηκανονική έκδοση έχει στο τέλος και τρία κομμάτια παλιότερα, live. Και γαμώ τις διάρκειες! Επίσης, εδώ η μπάντα βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο, μεταξύ του ΤΙΓΚΑ-ΣΚΑΤΙΛΑ μα και ΤΙΓΚΑ-ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΙΛΑ-ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ των δυο πρώτων επίσημων έργων τους, και του ηδονικά μα και χειρουργικά-επιστημονικά τέλειου "Slaughter..."- και είναι δω ακριβώς, που ξεφεύγουν τελείως. Όλα, μα όλα εδώ μέσα βρωμάνε ζοχάδα, και γενικώς σκιαγραφούν στη συνείδηση του ακροατή την εικόνα της μπάντας σαν ένα βρωμιάρη, τελειωμένο ΧΑΜΕΝΟ τύπο, που κάνει την σαλταρισμένη αυτοκριτική του λίγο πριν βγει να ξεκωλιάσει οικογενειάρχες, υπαλλήλους, γέροντες, παιδάκια- και μετά να τινάξει τη μισή του φάτσα στον αέρα, και να μείνει μόνο με το σαγόνι.
Σε αυτό βοηθούν τόσο η συγκεντρωμένη και πλέον συγκεκριμένη για τη μπάντα χρήση βιολιού, όσο και οι μελωδίες που ενώ πχ κάποιος θα τις χαρακτήριζε άνετα "δραματικές", στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ με κλαψομούνια, απλά κεντράρουν στο βάσανο και στο περνάνε στο κεφάλι με μια πολύ-πολύ λογική σειρά (φασαρία-τσίτες-απογοήτευση-θυμός-φρίκη-της πουτάνας). Αλλά και τα φωνητικά και οι στιχάρες του Tomas Lindberg. Φωνητικώς, εδώ ακούγεται πιο απλωμένος και γεμάτος σκατίλα απ' οποιαδήποτε άλλη φορά (σίγουρα για At the Gates, θα πω και "γενικώς", ξέροντας ότι με τόσες συμμετοχές/projects, θα ακουστεί υπερβολή). Ο άνθρωπας σκιζότανε με στίχους όπως "in a dreaming utopia, dead on dope", "my intellect blind, my will amputated, its a sweet little need, your need to be hated" και, και και...

*ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΥΛΩΝΟΥΝ:  *Ο Lindberg χρησιμοποιεί Khalil Gibran στο στίχο "what is evil but good, tortured by its own hunger and thirst?" και ένας πιτσιρικάς που φορούσε τότε το δέρμα μου μαγεύεται απ' το στίχο αυτό, ασχέτως αν περάσανε χρόνια μέχρι να μάθει ότι ήτανε από Khalil Gibran, και μη διαβάζοντας και φανατικά Khalil Gibran στη συνέχεια- να, ο Lindberg μου τη βγήκε πιο σένια εδώ. *Το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, σε μουσική και στίχους, περιέγραφε ΑΚΡΙΒΩΣ κάποια άτομα σημαντικά για μένα τότε- και αυτό το εκτιμάω, έστω κι αν μου δείχνει για άλλη μια φορά το πόσο προβατάκι ήσουν όσο τα χρόνια τα κοιτάς με την όπισθεν. *Το φοβερό instrymental "And the world returned" με τον επίσης φοβερό τίτλο, που είναι συναισθηματικό μα όχι κάλπικο, μουνοκλαψιμέικο, έντεχνο. *Το κλείσιμο με το "The Beautiful Wound" που είναι σχεδόν σαρκαστικός ο τρόπος με τον οποίο δένει μουσική με στίχους, γαμήσι στους λοβούς. *Τα τρία τελευταία live κομμάτια από παλιότερες κυκλοφορίες είναι φυσικά ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Αλλά ο δίσκος κλείνει στο "The beautiful Wound", όσο με αφορά.

ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Μια χαρά είναι. Δε μιλάμε και για κανα θρίαμβο, αλλά η κιτρινίλα του βάθους, μαζί με τα κόκκινα και καφέ ψήγματα της "φιγούρας" μπρος, κάναν καλό ζύγι, επίσης δε ξέρω γιατί, αλλά μιας χαρά ταιριάζει η μουσική με το εικαστικό, οπότε κομπλέ. Συμπαθές το πράγμα με τη μούτζα σε πρώτο πλάνο, δε γαμείς.

ΓΕΝΙΚΑ: Όλοι οι At The Gates δίσκοι γαμάνε, με το τρόπο τους. Ακούστε τους.
-----------------------------------

BRUCE DICKINSON "THE CHEMICAL WEDDING"
1998, SANCTUARY RECORDS


*ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΗΣΤΕΡΟΣ DICKINSON ΔΙΣΚΟΣ: διότι εδώ είναι πιο βαρύς, πιο "σοβαρός", πιο αποτελεσματικός εν τέλει. Ο Dickinson επιστρατεύει το όραμα του πάνσοφου μούρλιακα William Blake, για να φτιάξει αν όχι τον "καλύτερο", τουλάχιστον τον πιο στέρεο και με χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ δίσκο, που έφτιαξε ποτέ. Μη φανταστείτε βέβαια όταν λέμε "χαμηλά κουδρισμένες" για τίποτα εξω-φρενών καταστάσεις, απλά ο συνοδοιπόρος Roy Z έκανε τόσα μαγικά, που αρχίζεις και αναρωτιέσαι, αν με άλλη παραγωγή, θα είχαμε τόσο καυλωτική δισκάρα- "φευ!", γάμα το, "φεεεεεέτααααα"! Με καύλα στα χίλια μιας και το προηγούμενο "Accident of Birth" ήτανε επίσης δισκάρα με τραγουδάρες, ο Dickinson και η κομπανία κοπανάνε ευκολομνημόνευτα και κολληματικά άσματα, τα οποία και ξεπερνούσαν ανετότατα το επίπεδο του "απλή πανάκεια για τους μη συμπαθούντες Bailey Maiden-ό-πληκτους. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα που δεν ακούω "τέτοια" ούτε γι' αστείο, το "Chemical..." ακόμα παραθερίζει στα Ηλύσια Πεδία της ντικινσόνιας σφυρίχτρας μου της μουσικής- όσο κι αν τα γουστάρω όλα, απ'τον Εκατομμυριούχο με τατού-ου-ου-ΟΥ!, μέχρι τη Τυραννεία Ψυχών, να πούμε.

ΤΙ ΚΡΑΤΩ ΣΦΙΧΤΑ ΣΤΙΣ ΦΟΥΧΤΕΣ ΑΠ' ΤΟ ΔΙΣΚΟ: *Ο Andrian Smith δε γνωρίζω τι ακριβώς σκαρφίστηκε στο άλμπουμ (τα credits δινονται κατά βάση στο ROY τον Ζ), μα οι κιθάρες είναι απ' τις πιο υπέροχες που θα μπορούσαν να υπάρχουν στο δίσκο *Ο Roy Z είναι ο σωστός κλειδαράς για τις σωστές τρούπες. *Το "Jerusalem" είναι μελοποιημένο ποίημα του William Blake και γουστάρουμε (όπως και με τους Ούλβερους πχ). * Το "The Alchemist" κλείνει το δίσκο όπως αρμόζει, μαζί με τις φωνητικές γραμμές του ρεφραίν του ομώνυμου κομματιού για να στο κάνει ξεκάθαρο, ακούς το "The Chemical Wedding". *Ρεφραινάρα του "At the truuuumpets of Jerichoooooo...". *Το ακόμα πιο πολύ Maiden-άδικο "Μασσσσιιιιιιιιιιιιιιιινννν-Μεεεεεν".

ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Ο πίνακας "Ghost of a flea" του William Blake. Και γαμώ τους πίνακες. Αν θέλετε και μια άλλη πανέμορφη πτυχή του πίνακα, από έναν άλλο πανέμορφα καυλιάρη άγγλο καλλιτέχνη, διαβάστε με οποιοδήποτε τρόπο το "From Hell" του Alan Moore. Στο booklet πίνακες του Blake επίσης, συν μια κομπιουτεράδικη μαλακία στη δεύτερη σελίδα με ένα πούστη άγγελο, φτερά πουλιού κλπ.  

Κλοπές 1

* Μαλακιζόμενος με κόμιξ του Τεν-Τεν που βρήκα στο γκούγκλε.