ΓΕΛΑΔΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΔΙΧΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΣΕ 4 ΠΡΑΞΕΙΣ/ΑΝΑΣΕΣ
===============================

1.
ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ
------------------------------------------------------------------------------

Δε με πολυενδιέφερε το πού θα τελέσω χειμέρια νάρκη εν τέλει, όσο, το να μάθω πού ήταν πιο τελέσφορα για να κατεβάσω ρολά. Μηδέν συνοχή, μα με ενισχυμένο σαγόνι να σπάει καρύδια κι ευχές. "Μα όχι! Κάνετε λάθος!", "Μάλλον σφάλλετε!", "Λάθος ιστορία άκουσες, αδερφέ". Μια ουρά από παστρικές διεξόδους, σε βρωμιάρικα προβλήματα.

Η ανάγκη να απλώσω τραχανά, ταυτιζόμενη με τη σκοτούρα να ακουστώ, μου κάνανε τα όνειρα να σουρώνουν μεταξύ τους. Και πλέον με ελαττωμένη την ουσία, σκοτίζομαι για ντέρτια άλλων. Κουφάλα μυαλέ. Παρτάκια δυνάστη της στιγμής στη  νιοστή, μέχρι ν το σκότος. 


2.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΦΤΙΑΝΟΥΝ ΤΟΡΠΙΛΕΣ
------------------------------------------------------------------------

Είναι άδικο να ενώσω το σάπιο με το λαμπερό υγιές,
και είναι άδικο να στείλω το λογικό για ψυχανάλυση,
όσο το δεξί παρτάρει με τους μήνες, και ξεφεύγει,

μα απ' την άλλη, ένας απ τους σοφότεορυς ναυτικούς πίνοντες φρίμπες,
που γνώρισα ποτέ, μου είπε,
ή θα γίνεις κακός κάποια στιγμή στο τώρα, ή θα γίνεις γέρος με εμμονές.


3.
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΚΟΛΑΤΙ ΑΜΑΡΤΙΑ
------------------------------------------------------------------

Δε γνωρίζω το ποιος φτιάχνει τα υλικά,
για αυτό που αποκαλούν οι κόρες καυλωμένες στην εφηβεία στα χωριά σαν
"πυρετό"
μα θαρρώ πως από δαύτο τυραννιέμαι,
απ' του κόκορα το βρυχηθμό ως του γάτου το νιαούρισμα το καυλωμένο
μπρος απ' το φεγγάρι,
από δαύτο το σαράκι, απ' τη τσιμούχα της ψυχής,
απ' όσ' ανοίγουν και όσα χρεώνουν,
όσα τσιμεντώνουν και όσα κομπάζουν,
όλα σε μια πανέμορφη λαλιά φάλτσα μα βαρβάτη,
όλα σταγόνες να βιάζουνε τη θάλασσα στις βροχές,

ΤΣΑΚΑΜΠΑΜ!
ΤΣΑΚΑΜΠΟΥΜ!


4.
ΛΙΑΡΔΑ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
----------------------------------------------------------------------------------

Όσο συμβαίνουν αυτά, ταυτόχρονα: Μια γιγάντια ψωλή, τραβάει πουτσοσφάλιαρα στους πλανήτες και τ' αστέρια γενικώς. Τους βάζει σε τροχιά, φτιάνει συστήματα, αριθμούς, λογικά πράματα, παστρικά και ένα συν ένα ίσον δύο. Παντού τριγύρω: Ένα τεράστιο μουνί, το πιο υπέροχο μουνί του σύμπαντος, δηλαδή το Σύμπαν σαν Ιδέα Μας, ανοίγει διάπλατα και δίχως ντροπές δέχεται τη κάθε Κίνηση. Δέχεται και εκκολάπτει, φτιάνει τη φαντασία, την ορμή, το θέλημα. 
Τριγύρω απ' τη ψωλή να αρπάς σφαλιάρες,  στο αιδοίο να πλάθεις κατευθύνσεις: να και μια οδός που κανένανε δε ξέχασε. Γαμήσι είναι το σύμπαν. Και χρυσή η βροχή που το θρέφει.