Καθόμουν στο παγκάκι της πόλης για κανα δίωρο και μιλούσα με τον εαυτό μου, πίνοντας έναν φραπέ, παρατηρώντας το κόσμο μέσα από γυαλιά ηλίου. Ήταν 7 το πρωί και περίμενα να ανοίξουν τα καταστήματα, ώστε να εξυπηρετηθώ από κάποιο κατάστημα.
Όταν βέβαια γράφω πως "μιλάω με τον εαυτό μου", δεν εννοώ ότι μουρμουρίζω ερωταπαντήσεις, ούτε ότι ζητάω την άποψη του αριστερού χεριού μου για τη γκόμενα που περπατάει μπρος μας εκείνη τη στιγμή (και φυσικά να σκάω στα γέλια απαντώντας στο χέρι μου "βρε σατανά! ξεκαρδιστικό!").
Αναφέρομαι σε αυτή τη τόσο οικεία στιγμή μέσα στο μικροσύμπαν του καθένα μας, που οι σκέψεις σου μιλάνε ακατάπαυστα η μία με την άλλη, σε υπερταχύτητα, πιάνοντας ένα θέμα, μόνο και μόνο για να το εγκαταλείψουν μετά από μια το πολύ 2λεπτη ψευδο-ανάλυση, και να συνεχίσουν με την επόμενη τυχαίως παραγωμένη μαλακία. Και όλες οι σκέψεις φαντάζεσαι από ένα σημείο και μετά ότι έχουν στην ουσία και διαφορετική προσωπικότητα, ή, για να'μαστε πιο ειλικρινείς, έχουν διαφορετικές απόψεις.
Πάντα φανταζόμουνα τη κούτρα του ανθρώπου σαν ένα τσουβάλι με σκατά, ένα ιδιαίτερα μικροσκοπικό τσουβάλι με σκατά, ένα τσουβαλάκι με περιττώματα, θα έλεγε κανείς, το οποίο, τοποθετημένο δίπλα από έναν τεράστιο καθρέφτη, τόσο τεράστιο όσο οι πυραμίδες ή μια γαλέρα που μεταφέρει σκλάβους, δημιουργεί τη ψευδαίσθηση στο θεατή ότι είναι εξίσου μεγαλειώδες. Ένα τσουβάλι δηλαδή, ψευδώς παρουσιαζόμενο σαν "μεγαλειώδες", το οποίο και είναι γεμάτο με κόπρανα. Γλοιώδη, κολλώδη κόπρανα λογής-λογής σχημάτων, διαστάσεων και χρωμάτων. Και παρατηρώ ότι ποτέ δε με ενοχλούσε στη πεποίθηση αυτή, ότι το κεφάλι το ανθρώπινο δηλαδή είναι ένας σάκος με σκατά, το γεγονός αυτό καθ' αυτό ότι ο σάκος είναι γεμάτος με σκατά και όχι με κάτι πιο υγιές για την όραση όπως τα καρότα, ας πούμε. Με ενοχλούσε πάντα ότι ο σάκος μας κορόιδευε μέσα στο πρόσωπό μας για το ύψος του. Σάκος. Τι παιδί κι αυτό.
Και θα αναρωτιότανε κανείς, "Λοιπόν, ωραία όλα αυτά ως εδώ. Κατάλαβα πως αυτό που φαντασιώνεσαι, είναι, ας πούμε, ότι το κεφάλι όλων όσων λεγόμαστε άνθρωποι (*φωνή απ' το μπαλκόνι απέναντι- "ΓΕΙΑ ΜΑΣ!"* ) είναι ένας σάκος με σκατά. Αυτό που δε καταλαβαίνω, είναι, γιατί να μην απελευθερωθεί ο άνθρωπος από το σάκο. Γιατί να μην τον ξεφορτώσει, λοιπόν;"
Η απάντηση θαρρώ πως έχει δυο σκέλη: το "εδώ και τώρα", και το φιλοσοφικοφανές.
Το "εδώ και τώρα" σκέλος της απάντησης είναι απλό: αν πετάξεις το κεφάλι σου στο έδαφος, θα πεθάνεις.
Το φιλοσοφικοφανές σκέλος προφανώς και ασχολείται με ακόμα μια σειρά φαντασιώσεων, όχι αρκετά φιλοσοφημένων ώστε να εξηγήσεις πειστικά ένα ήδη ψιλο-ανούσιο concept όπως ο σάκος με τα σκατά μπροστά σε ένα κοινό συνταξιοδοτημένων πρώην καθηγητών πανεπιστημίου, αλλά ούτε και τελείως σαβούρα, ώστε να αποφασίσεις να μην ξανασχοληθείς με το εν λόγο θέμα παραπάνω. Με άλλα λόγια, το φιλοσοφικοφανές σκέλος, κατ' αντιστοιχίαν, είναι να προσπαθείς να διαβάσεις Νίτσε αλλά να σε πιάνει πονοκέφαλος στα μισά του βιβλίου γιατί είσαι ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα να σε μαγεύει το τέλος του Νίτσε, όταν, κλειδωμένος στο κελί του ψυχιατρείου, πασάλειβε τα σκατά του στους τοίχους ή τα μασούλαγε.
Σύμφωνα, δε, με μαρτυρίες του τότε υπηρετικού προσωπικού, ο Νίτσε έβρισκε και υπέροχη ευχαρίστηση στο καινούριο του αυτό χόμπυ.
Το λοιπόν, αυτό κηρύττει το εν λόγο σκέλος: το τσουβάλι, το κεφάλι, μπορεί να είναι πήχτρα στο σκατό, αλλά σου αφήνει πάντα υπόνοιες, πάντα, πάντα σου εμφανίζει μικρές λάμψεις, κατάχρυσες μικρές ακτίνες φωτός που με την άκρη του ματιού σου βλέπεις να απελευθερώνονται από το σωρό με τα κόπρανα, πάντα σε διαβεβαιώνει πως στο πάτο του τσουβαλιού κρύβεται κάτι... φαντασμαγορικό. Κάτι απίστευτης έντασης και άφθονης αγνότητας- ω, ναι, μετά από ένα σημείο αρχίζεις και πείθεσαι πως στο πάτο των σκατών περιμένει ο Χριστός, χαμογελώντας, με κάτασπρο αμερικάνικο χαμόγελο, πασαλειμένος με κόπρανα, να σχηματοποιεί με το δεξί του χέρι το γνωστό σύμβολο έγκρισης και αποδοχής, το "thumb up", ή όπως είναι γνωστό στην τωρινή του μετενσάρκωση, το "like". Και φυσικά συνεχίζεις να συντηρείς αυτόν τον μύθο, τον μύθο του κρυμμένου θησαυρού στο πάτο του σκατένιου τσουβαλιού, μιας και ψοφάς για θησαυρό, διοτί σαν εγωπαθές δίποδο πλάσμα, θεωρείς πως δε βρίσκεσαι στο "ψηλότερο σημείο" που θα μπορούσες να βρίσκεσαι σαν ον.
Θεωρείς δηλαδή πως πρέπει να σκάψεις στα σκατά, να γίνεις κάποιου είδους τυφλοπόντικας ενός σιχαμερού εδάφους, και ενώ το σώμα σου γίνεται ένα με το σκατό και η όρασή σου εξαλείφεται αργά και σταθερά από την τσίρλα, εσύ να σκάβεις να βρεις τον ήλιο ανάποδα.
Κάνω μια παύση, για να διαβεβαιώσω πως έχω επίγνωση πλήρη, για το κλισέ και χιλιοειπωμένο, και ενδεχομένως μπουνταλάδικα δοσμένο παράδειγμα του σκατού και του τσουβαλιού. Απ' την άλλη άντε γαμήσου, φτιάνουμε μεγάλες φιλοσοφίες εδώ. Το παράδειγμα με τον τυφλοπόντικα και τον ανάποδο ήλιο είναι τόσο υπέροχο και χάρηκα τόσο που μου ρθε έτσι ξαφνικά γράφοντας, που μόλις το έγραψα και έβαλα τελεία, σχεδόν κοίταξα έξω απ' το παράθυρο το φεγγάρι και του' κλεισα το μάτι παιχνιδιάρικα, με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και κατανόησης.
Συνεχίζοντας, παρατηρώ μια δυσκολία, στον εαυτό μου, να ολοκληρώσει τον ειρμό των σκέψεών του σε σχέση με το τσουβάλι και τα σκατά. Κι αυτό γιατί δε γνωρίζω την ιδιαιτερότητα κανενός άλλου εκτός απ' την δική μου, κι αυτό διότι πιστεύω ακράδαντα πως ο καθένας, ακόμα και ο μεγαλύτερος μαλάκας και παιδόφιλος του σύμπαντος, είναι ξεχωριστός με τρόπους που δεν είναι εύκολο να κατανοηθούν από κανέναν άλλο πλην του εαυτού του. Ούτε από γονείς, ούτε από αδέρφια, γκόμενες, φίλους, ομήρους. Έτσι, για να αποφεύγω να γενικεύω σε συζητήσεις που αφορούν καυτά θέματα στα γραφεία ψυχιάτρων, όπως ο ανθρώπινος νους καλή ώρα, ή το συλλογικό υποσυνείδητο ή κάποια ψαγμένη ημι-μυστικιστική, ρομαντική μαλακία που σκαρφιζόμαστε για να δραπετεύσουμε απ' το αναπόδραστο του να υπάρχεις, κατέληξα να γίνω εγωπαθής και να μιλάω πάντα για μένα. Συν την κληρονομική σιχαμάρα για τον εαυτό μου.
Να ένα παράδοξο: υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται εγωπαθείς επειδή αγαπάνε ακόμα και τον ήχο του ψαλιδιού όταν κόβει μια απ' τις πουτσότριχές τους, και κατ' επέκτασην και το βελούδινο άγγιγμα της εν λόγω τρίχας όταν προσγειωθεί στο πόδι τους, και υπάρχουν και αυτοί που γίνονται εγωπαθείς όταν σιχαίνονται τόσο τον εαυτό τους, που σπάνε ασυναίσθητα καθρέφτες επειδή "ο σιχαμένος μαλάκας με κοίταγε και φρίκαρα". Υπάρχουν επίσης τύποι που γίνονται εγωπαθείς επειδή θεωρούν ότι είναι ιδιαίτεροι και κλάσεις ανώτεροι απ' τον οποιονδήποτε άλλο σε ενασχολήσεις όπως τα αθλήματα, η προσπάθεια καλλιέργειας πολιτικής συνείδησης, ή ο αναυνισμός ή το γαμήσι.
------ο αδερφός ενός αδερφού, άλλωστε, μια φορά είχε πει σε κουβέντα επί του θέματος στον συνομιλητή του, "Σσσσσ, καλά ρε, μ' έχεις δει εμένα να γαμάω; "--------
Υπάρχουν και τύποι που γίνονται εγωπαθείς επειδή ακριβώς αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητα όλων, αφηρημένα έστω, και κλείνονται στα δικά τους για να μην αισθανθούν καραγκιόζηδες, μιλώντας για άλλους.
Υπάρχουν επίσης τύποι, που γίνονται εγωπαθείς επειδή ερωτεύονται τις μικρές και παρφουμαρισμένες σκέψεις-σωσίβιες λέμβους που κάνουν, όπως όταν π.χ δώσουν ένα δίευρο σε έναν άστεγο και ψιθυρίζουν μέσα τους: "Ωωωωω, τι γλυκό, του έδωσα 2 ευρώ ενώ παρατήρησα πως σαφέστατα, στη φούχτα μου είχα και ένα πενηντάλεπτο! ΘΑ μπορούσα δηλαδή να του δινα ένα πενηντάλεπτο, αλλά του' δωσα 1,50 ευρώ παραπάνω, επειδή είμαι καλός. Θα μπορούσα ακόμα να τον αγνοούσα πλήρως, αλλά του' δωσα ένα δίευρο, μιας και είμαι καλός επίσης. Τι γαμάτος που είμαι. Ακόμα και αν κατανοώ πως αυτές οι σκέψεις που φτιάχνω αυτή τη στιγμή στη πραγματικότητα με καθηλώνουν στο κατώτατο στάδιο της μάνας που όχι ταϊζει το βρέφος με τη ρώγα της, αλλά τρίβει το βυζί της μέσα στη μάπα του μωρού με δύναμη σχεδόν πνίγοντάς το, περήφανη και ξιπασμένη για το αδιαπραγμάτευτο κάλλος του βυζιού, ακόμα κι αν κατανοώ πόσο εγωπαθής γίνομαι, απλά δε μπορώ να σταματήσω να δίνω "high-fives" με την ευκολία της στιγμής, το κάρμα του χοντροκώλη τεμπέλη".
Και υπάρχουν στον αντίποδα και τύποι που καταλήγουν να σιχαίνονται σχεδόν ό,τι κάνουν και ποιούν, πριν καν το κάνουν και το ποιήσουν, πεπεισμένοι για την βαθύτερη γνώση που τρέφουν ξιπασμένα για το ανθρώπινο είδος, γνώση που σαφέστατα γι' αυτούς μόνο αυτοί κατέχουν μιας και κατέληξαν "απογοητευμένοι αριστεροί" ή κυνικοί γενικότερα, και θαρρούν πως κατέχουν τα περί συμπαντικής μοναξιάς και στο νου τους έχουν περάσει όχι μια αλλά δυο-τρεις σκοτεινές νύχτες της ψυχής, οπότε και εκμηδενίζουν οτιδήποτε όμορφο (άρα ουσιώδες) θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτή τη σκατο-πραγματικότητα μέσα σε δευτερόλεπτα ή ώρες, όλα αυτά, παραγόμενα απ' τη βενζίνη της ανούσιας και βαρετής ύπαρξής τους, που είναι ένας φανατικός και εν τέλει σπασαρχίδικος ζήλος να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους πως θα συνεχίσουν να διαιωνίζουν (και μέσω DNA αν γίνει δυνατό) τη χρήση της προβιάς της αυτο-απέχθειας, όταν στην ουσία τους είναι πασαλειμμένοι με τη σιχαμάρα της απορρόφησης απ' τον ίδιο τους τον εαυτό ούτως ή άλλως.
Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως όπως και να'χει, το να σκοπεύεις να προσπαθήσεις να εξαφανίσεις τον εγωισμό σου είναι τόσο ανούσιο όσο και το να προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου πως "ΑΥΤΟ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ!" ενώ της έχεις ήδη μαυρίσει το μάτι μία φορά, και της έχεις σπάσει ένα λαμπατέρ στο κεφάλι τη δεύτερη.
Οι μόνοι που έχουν μια κλίση στην εξάλειψη την ολική του Εγώ, είναι φυσικά οι βουδιστές και οι πρεζάκηδες. Το να γίνεις βουδιστής όμως είναι απίστευτα δύσκολο και χρονοβόρο κι ας αξίζει εν τέλει, φαντάζομαι, ενώ το να γίνεις τζάνκουλας είναι απίστευτα εύκολο και σχετικά γρήγορο μα δεν αξίζει, εν τέλει, φαντάζομαι, εκτός κι αν έχεις φυλακίσει το Εγώ σου στα δόντια σου και σκοπεύεις να το ξορκίσεις με το να σου πέσουν όλα.
Πού ήμασταν λοιπόν πριν, α, στα σκατά φυσικά.
Λέγαμε λοιπόν για τον ανάποδο τυφλοπόντικα, το χώμα από σκατά και το θαμμένο φεγγάρι. Στη συνέχεια δε θα πούμε για το λιοντάρι, τη ντουλάπα και τη καφετέρια, ή όπως αλλιώς λέγεται εκείνη η σειρά βιβλίων απευθυνόμενη σε ανήλικους χριστιανούς με φαντασία, μα για τη κατακλείδα της εν λόγω φαντασίωσης/ παρομοίωσης για το νου.
Όλο λοιπόν το πετρέλαιο της ανθρώπινης απόφασης του να "συνεχίσεις να αναπνέεις", πηγάζει από την είτε ρομαντικά δοσμένη μα συνειδητή, είτε ρομαντική και ασυνείδητη, είτε επιστημονικά κατανοητή μα ασυνείδητη, είτε επιστημονική και ίσως λίγο συνειδητή καύλα του ανθρώπου να σκάψει αρκετά μέσα στα σκατά για να δει τι είναι αυτό το πασιφανέστατα ερωτικό και πολύτιμο αντικείμενο, αυτή η ιδέα που λάμπει πιο πολύ και απ' τον Απόλλωνα τραβέλι καρφωμένο και γυμνό σε έναν σταυρό από νέον που οι άκρες του οι τέσσερις έχουν σχήμα φαλλού, αυτό το άγνωστο πολύτιμο κάτω απ' τα κόπρανα που θα μας επιτρέψει να αγκαλιάσουμε το ανώτατο δυνατό επίπεδο που μπορεί να αγγίξει μια ύπαρξη η οποία και η ίδια προήλθε και είναι και γίνεται σκατά, πριν απογειωθεί προς το Κετέρ του καμπαλιστικού φλιπερακίου και σκοράρει μηδέν πόντους, συνεπώς σκοράροντας δυνατά και καυτά.
Να μια ωραία παρομοίωση χριστιανικής αγάπης που θυμήθηκα μόλις πριν.
Είναι εβραϊκής προέλευσης οπότε αν είσαι μαλάκας φέρσου όπως θα φερόσουν αν διαβάζεις για μια ταινιά που δεν έχεις δει και ξαφνικά ο γραφιάς σε προειδοποιεί για "σπόιλερ": σκέψου το 5 δεύτερα και διάβασέ το όπως και να'χει.
Η παρομοίωση έχει ως εξής: Το κατάλευκο περιστέρι με το φωτοστέφανο επιστρέφει στη σάρκα, το Άγιο Πνεύμα για τους χριστιανούς που δίνει πνοή, επίσης μια ωραία παρομοίωση για τον ινδουιστικό Τροχό της Τύχης, το τροχό της Σαμσάρα δηλαδή αλλά και του καμπαλιστικού δέντρου της ζωής, μιας και συμβολίζει επίσης το ταξίδι της μετενσάρκωσης, της μετουσίωσης της ψυχής η οποία όμως έφτασε μέχρι το Κετέρ και, κοιτώντας το απέραντο κενό, ξαναβουτάει στο Μαλκούθ για να ξεκινήσει τον αγώνα προς τη θέωση απ' την αρχή, άλλη μια φορά. Μέχρι την επόμενη.
Είναι δηλαδή, η ανώτατη θυσία.
Εμείς όμως, οι μη μάρτυρες, βλαστημάμε και μες την ενεργητικότητα του τώρα και του αδιαμφισβήτητου της πράξης, είμαστε η αντανάκλαση όλου αυτού: είμαστε τα σκατά που τα παρασέρνει ένας κυκλώνας μέχρι τα ουράνια, και στο ενδιάμεσο πέφτουμε πάνω στο περιστέρι, που ήδη κατεβαίνει, και το πασαλείβουμε κατά λάθος με μανία, με αποτέλεσμα να πέσει λιπόθυμο στο έδαφος σα βαρίδι και να πεθάνει. Είμαστε η σάρκα που έχει ψευδαισθήσεις θέωσης, απλά και μόνο επειδή θεώρησε πως το να έχει υπαρξιακά, τη κατατάσσει αυτομάτως ένα σκαλί, ένα τσακ πριν τη θέωση. Και ζούμε τις μέτριες ζωές μας μέσα στη μίζερη ιδέα του ότι "δε χρειάζεται πια να προσπαθώ, είμαι τόσο κοντά", ή "είμαι φιλοσοφημένος επειδή είμαι στενοχωρημένος συνέχεια". Όχι, είσαι ένας μίζερος μαλάκας κλαψιάρης που μας σπας τον πούτσο όλη μέρα και κανείς δε θέλει να σε έχει στα πόδια του παραπάνω από μισή ώρα μάξιμουμ.
Είναι δηλαδή, η ανώτατη μπινιά.
Αλλά και τα δυο είναι τρόποι θέωσης.
Το θέμα είναι, για να δεχτείς κάποιο, πρέπει να δεχτείς και το ότι υπάρχει ψυχή, πράγμα περίπλοκο.
Περίπλοκο, επειδή το 50% που πιστεύει στην ύπαρξη ψυχής είναι χριστιανοί και γενικοί θρησκειολάτρες διαφόρων βαθμίδων τάσεων και ζήλου, το άλλο 50% είναι είτε τύποι που έχουν επιμελώς ατημέλητα μαλλιά και φοράνε κουρελούδες και πίνουν φούντες ακόμα και όταν κοιμούνται, είτε τύποι που απαντάνε απλά ένα "ναι" στην ύπαρξη ψυχής επειδή δε τους ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
Απ' την άλλη, το 50% όσων δε πιστεύουν στην ύπαρξη ψυχής είναι είτε άθεοι ή μηδενιστές, ενώ το άλλο 50% όσων δεν πιστεύουν, είναι οι πρεζάκηδες και ο Stephen Hawking, πράγμα που είναι λογικό για αμφότερες περιπτώσεις. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που απαντάνε απλά ένα "όχι" στην ύπαρξη ψυχής επειδή δε τους ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
++=====+++++
