Ναρασίμχα

Ποια ήταν τα εργαλεία που χτυπήσανε του Χιρανιακασίπου τα συκώτια, ποια ήταν τα εργαλεία που σκίσανε του Χιρανιακασίπου τα σαρκιά; Τα νύχια της Σφιγγός. Διότι τι ήταν η τέταρτη Κατάβαση του Θείου, πλην μιας Σφίγγας- πλην του σταδίου εκείνου του πνευματικού momentum πριν τον άνθρωπο που χάσει την τριχιά, το πύρινο μαλλί και τα δόντια που μασάν επειδή απαιτούν να μασουλήσουν; Οι Βέδες αντηχούν σε ένα μονότονο ρυθμό σα μέλισσες στ'αρχίδια του ευνούχου, και όλες μαζί δίνουν μορφή στη Τέταρτη Εποχή το Σωτήριον Έτος του Κυρίου 1400 π.Χ:

"¨σα κάποιο αγρίμι, μοχθηρο, που αναζητεί λεία, που τριγυρίζει τα βουνά".

Η πρώτη υπόνοια ότι ο άνθρωπος και η σκιά του αλληλομαλακίζονται με αγάπη και βία καθώς πετσοκομένο δέρμα από μέχρι πρότινος υγιέστατα καλοστημένα πέη σκεπάζει τη γη όπως η μάνα σκεπάζει το άρρωστο βρέφος με τομάρια και ψήνεται στο πυρετό μαζί του και ας μην έχει πυρετό, οι βάλανοι του χτες, σκληρές σαν υπόσχεση ανδρός, πυρακτωμένες μωβ και κόκκινες και έτοιμες να χύσουν την πλάση όλη μέχρι ψες και σήμερα ανοιγμένες στα δύο σα σταφύλια βρώμας, κρεμασμένες στα αμπέλια ξεσκισμένες λιπόσαρκες λεπρές να γεμίζουνε τη γη σαν κάτι αχρείαστο. 

Η ιστορία των Μεγάλων Ιδεών είναι η ιστορία του ανθρώπου: περήφανου, επικίνδυνου, τρομακτικού και υπέροχου. Που δεν ανέχεται θεό πάνω απ' το κεφάλι του, επειδή κατανοεί πως η ανάγκη για το "θείο" είναι αναπόδραστη ό,τι προβιά κι αν φορέσει, και κατανοεί ότι δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό. Ας καεί η γη μέχρι να μη ξαναξεράσει ναούς και μοναστήρια: συλλογικά θα γίνουμε από Σκατό Προμηθεύς, και Άγιο Φόκο θα μοιράζουμε στο δίκαιο πογκρόμ των ηττημένων- κι ύστερα θα δούμε πως αβατάρες γίναμε, μιας και αναπόδραστα οι Μεγάλες Ιδέες μέσα μας κολυμπάνε όπως κι εμείς στις ίδιες θάλασσες που κολυμπάγαν κι οι παππούδες μας κολυμπάμε, και θα γελάσουμε, ω θα γελάσουμε, καθώς τα νεογέννητά μας περιμένουν κάτω απ' τα πόδια μας, στη καμμένη πλέον γη, να σκάψουμε, να τα αρπάξουμε, να τα σηκώσουμε στις φλόγες κι αυτά, μέχρι να έρθει το πρωί και οι φωτιές να είναι πλέον περιττές.