ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΣΚΑΤΑ

                            
                                                        *έργα του Γιώργη Κιτσούλη


Ο,ΤΙ ΔΕΙΣ ΣΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΤΗ ΓΗ
ΜΕ ΑΥΤΑ ΒΑΡΑΝΕ ΜΑΛΑΚΙΑ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΕΜΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ
======================================================

Στις θάλασσες στα πεζοδρόμια δίπλα απ' τις θάλασσες
πενηντάρηδες και γέροι γενικώς περπατάν και περπατάν και περπατάν
διότι έτσι προστάζει το σώμα κι ο γιατρός.
"Περπάτα"
Λες και σαν είσαι νιος δε περπατάς
ή τουλάχιστον θα πρέπει να περπατάς και αν τρέχεις
και μετά σα γκριζάρεις και όσα έκανες έρχονται και σου λένε
καληνύχτα
και κει που σταμάτησες να περπατάς
μιας και έκανες παιδιά
και σήκωσες και σπίτι
τώρα πρέπει να ξαναπερπατήσεις
ενδεχομένως και να ξανατρέχεις.
Υπέροχα ρε μαλάκες. Υπέροχα.

-----------------------------------------------------

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΝΟΙΑΣΤΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ;
=================================

Πλέον δε κοιμάμαι καλά καθόλου καλά
πλην των παραισθήσεων δηλάδή τώρα ξυπνάω και με ένα κεφάλι καζάνι.
Κάθε νύχτα όσο και να κοιμηθώ.
Οπότε στη δουλειά
μπροστά από μια οθόνη
και το μηχάνημα να φτύνει ζέστα από πίσω
ή στο σκάνερ το μηχάνημα
όταν σκανάρω με μηχάνημα να φτύνει ζέστα από δεξά
ε, κοιμάμαι.
Όχι ακριβώς ύπνος,
απλά κάθε δέκα δευτερόλεπτα
σβήνω και βλέπω και όνειρα-οράματα
για πέντε δευτερόλεπτα- μετά ξυπνάω
και σε δέκα δευτερόλεπτα μετά ξανά
και ξανά και ξανά και πάει όλο μπρος.

Έπρεπε να ονομάσω ένα αρχείο "ΜΑΝΗ"
και μου σκάσανε ο ύπνος και τα όνειρα
και μόνα τους τα χέρια, δε θυμάμαι τι έβλεπα τότε,
γράψανε αντί για "ΜΑΝΗ", "ΜΟΥΣΙΚΗ"

"Πωπω ρε μαλάκα", είπα
"να ξανακούσω μουσική σύντομα".
--------------------------------------------------------

ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΣΚΑΤΑ
ΚΑΙ ΜΗ ΠΕΙΣ "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" ΞΑΝΑ.
=============================

Για να μην ενδώσεις στο σταλίνα που'ρθε από δίπλα
ενδίδεις στο μηδέν που φωλιάζει εντός
και κοπανάει ο αγέρης στο κεφάλι
και τρως φρίκες γιατί τα χαρτομάντηλα δίπλα γίνονται γάτος
γάτος γίνονται κάτασπρος που τρεμοπαίζει σα κερί που σβήνει
διότι: στη τριπίλα αυτή που υπάρχει φυσικά έντονη
και είναι αληθινή και δεν είμαι μουρλός διότι υπάρχει
στη τριπίλα λοιπόν αυτή το κερί είναι το ανάμεσα και πάνω απ' τα μάτια
που βαράει μπιέλα, ή μάλλον όχι, αντιθέτως ανοίγει μετά από καιρό-
οπότε αντί για χαρτομάντηλα γάτος. γάτος; γάτος. εντάξει λοιπόν.

και γαμώ τους γάτους.
γάταρος με τρίχωμα παχύ κάτασπρο να τρεμοπαίζει
λες και μια φωτιά αόρατη γι'αυτόν και μόνο άναψε
και ύστερα βαπτίστηκε "προβιά" και τρίχωμα.

΄Το πρόσωπό της μόνο με δυσκόλεψε
γιατί κει που θα πρεπε αίλουρου η καύλα να κοσμεί δυο μάγουλα παχιά
υπήρχε μόνο ένα κοκκινωπό τετράγωνο
πάνω σ'αυτό μια μύτη κωμικοτραγική λεπτή και μακρουλή
τριπλάσια απ' ό,τι θα πρεπε να είναι και σε αυτή δίπλα και πάνω κολλημένα
δυο μάτια που μου μοιάζανε πολύ-
το λοιπόν μετά τη πρώτη φρίκη την όπως πάντα,
γούσταρα και είπα "βρε πούστη μου,
αφού αγέρης είσαι και ψευτιά,
θα σε κοπανήσω στο χαρτί και θα με υπηρετείς μετά!"

ημι-αποκάλυψη προσωπική διότι,
όσο έπαψα τον εαυτό μου να ακούω
και δε ζωγράφιζα καθόλου για μισό χρόνο περίπου,
κοπανάει το εντός θέλει να βγει
δε του έδινα σημασία,
οπότε βγήκε με το ζόρι έκτος.
Βγήκε με το ζόρι εκτός και είναι σα να είμαι πίσω από τζάμι μαύρο
να μη βλέπω από την άλληνα μα από την άλληνα να είναι ο Εγώ και η Φαντασία
και να μου κοπανάει τη ψωλή στο τζάμι ρυθμικά σα τούμπανα να παίζει.
*
επίσης, είναι το ίδιο με τα σολωμονικά τσιρλιπίρλι
αν έχω δηλαδή μπροστά μου
μια εικόνα καταπιεσμένης φαντασίας
και γιατί όχι και καταπιεσμένων άλλων πολλών μαζί,
και αν αυτή η εικόνα με το ζόρι
παίρνει μορφή μπρος μου για να μου φωνάξει,
"Εεεεε!΄Φέεεεεεεεεετα, Μαλάκα"
και παίρνει και μορφή οργανική
και στερεοτυπική γιατί όχι
(συνήθως αυτό λένε για τους μουρλαμένους,
ότι βλέπουνε "γάτες με ανθρώπινα πρόσωπα"-
φυσικά και η καταπιεσμένη αυτή Καύλα του νου και της ψυχής
γνωρίζει ότι αυτό το γνωρίζω καιρό τώρα
και με εμπαίζει, με δοκιμάζει)
αυτός ο γάτος λοιπόν
με το που έπιασα μολύβι και χαρτί άρχισε να τα τινάζει
σα γκράφιτι στο κενό μεταξύ ματιάς και αέρα
έγινε δισδιάστατο και γω κει που πριν προβληματιζόμουνα
τώρα ευχόμουνα να μη τελειώσει και εξαφανιστεί
να μη τελειώσει αυτή η στιγμή που έγινε υπέροχη--

ε λοιπόν αυτό το ίδιο είναι με το να υποδηλώσω το δαιμόνι
στο κύκλο μέσα και με τη τζίφρα τη σφραγίδα του-
στο χαρτί δικέ μου! ΤΣΑΚ! ΠΑΡΤΑ!
και στα γρήγορα και όπως σε πρόλαβα
ε λοιπόν αυτό το ίδιο είναι με το να υποδηλώσω το δαιμόνι
στο κύκλο μέσα και με τη τζίφρα τη σφραγίδα του
-το ίδιο και το να υποδηλώσεις έναν άνθρωπο
με τη τζίφρα τη σφραγίδα του φυσικά

Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που χάρηκα με τον Εγώ και τη Φαντασία
Ίδιο πράγμα με αυτό που διαβάζαμε για τον Ενδυμίωνα τον καυλιάρη και τη Σελήνη τη καυλιάρα.
Πάντα στον ύπνο θα κατεβαίνει η Γυνή μέσα στην έρημο με ασημένια πέπλα
τσακάλι μικρό και άβγαλτο θα είμαστε Ενδυμίωνας συναρμολογούμενος από τους Εμάς
να τη κοιτάμε να χορεύει και να τινάζει τα πέπλα της εδώ και εδώ.
αυτό σημαίνει ότι:
στα Μυστήρια δεν μπαίνεις με τον Εδώ και τον Εγώ.
στα Μυστήρια δε μπαίνεις με τη Συνείδηση
δηλαδή δε μπαίνεις με τον Εδώ και τον Εγώ.

Επίσης έννοιες όπως "Σμπρώξε" και "Πολέμα"΄ υπήρχαν πριν το πρώτο ψάρι απ' όταν γκαστρώθηκε ο πλανήτης για τα καλά ή μήπως τα πρωτόζωα τα έσπρωχνε κάτι άλλο- ή η γλυκιά πρεζίλα που τα περικύκλωνε.
Στη ταυτότητα της πρώτης ιδέας που ξύπνησε και είπε "Ωχ;;;¨", σε αυτή τη σκατότρυπα τη Γη,
πάνω γράφει "Σμπρώξε και Πολέμα".
Με την ίδια λογική που με Βία ένα φλεγόμενο παπάρι στο σύμπαν κοπανιέται πάνω σε μια μπάλα
και τη χύνει με Αγάπη και τη γκαστρώνει με ζωή,
έτσι και η Βία και η Αγάπη είναι προ ανθρώπινες και συνεπώς μια Ιδέα τέτοιας υφής έγινε Θεός με το καιρό και μπορείς να τηνε καλέσεις με μορφές πολλές, από Αφροδίτη και Ιστάρ μέχρι Γκανέσα Ερμή και Θωθ Ερμή και Μίθρα Χριστό και Προμηθέα και πάει λέγοντας.
Δεν έχει σημασία το περιτύλιγμα να'ναι χρυσό,
αν το ανοίξεις και χει μέσα μια κουράδα.
Συνεπώς μην είσα κουράδας. Τόλμα και κρούσε πόρτες. Χέστη.

Γιατί σου χτυπάνε κουδούνια στο κεφάλι;
Ποιος στα χτυπάει; Αφού ξέρεις, τι μου λες "δε ξέρω";

Επίσης πλέον πλήρως κατανόησα και μια απ' τις καλές τεχνικές του Σπέαρ
που'λγε να κοιτάς το καθρέφτη μέχρι να θολώσεις
ε με σκατά ύπνο και οθόνη υπολογιστή μπρος στο πρόσωπο
το ίδιο είναι, πάλι τριπίλες τραβάς
περνάς στο Ούτε-Ούτε σα να πηγαίνεις για κατούρημα

Και ό,τι είναι η Σκιά του Θεού όπως και να τον πεις,
στα παπάρια σου εννοείς το ό,τι δε μπορείς να κατανοήσεις ούτως ή άλλως
ό,τι είναι πχ η ανωμαλάρα ο χασάπης της Παλαιάς Παραμύθας
ή ο διαμελισμός του Διόνυσου και τα κομμένα αρχίδια του Άττη
το πτώμα του Όσιρη είναι το τελευταίο πάντασ ψηφίο στην εξίσωση
και αυτό σημαίνει απλά και μόνο την αναγέννηση και πάμε πάλι απ' την αρχή,
ΙΑΟ, ΙΑΟ, ΙΑΟ.

Έτσι και η σκιά του ανθρώπου είναι η σκια του Θεού φυσικά, και όλα όσα στον ίσκιο της μουσμουλιάς από χάμου κρύβουμε, αν δε τα τσιγκλάμε θα σαπίσουν- Θες άνθρωπε να κουβαλάς κουφάρια στη πλάτη; Ή να τρως μούσμουλα και μανιτάρια; Με αυτή τη σειρά σκέψεων, όσα χρυσά ντουζ και να θέλω να τραβήξω, θα πρέπει να το δοκιμάσω έστω μια φορά- και αν δεν είναι όπως το φαντασιώνομαι, να το χαιρετίσω με μελαγχολία, ειδάλλως να το αγκαλιάσω σα φίλος παιδικός παλιός και αραχνιασμένος μα Τώρα, μετά από χρόνια.

Συνεπώς καλά κάνουμε και ευχόμαστε να ψοφήσουν όλες οι θρησκείες
που εγκληματοποιούν τον ίσκιο μας
άρα και τον Ίσκιο του Θεού, που βάζουν σε κουτιά τις ανωμαλίες που μας κάνουν ζωντανούς,
Ένα με τις ανωμαλίες των θεών, των Ιδεών του τότε και του τώρα, του Θεού δηλαδής,
τα σιχαμένα σιχάματα με παχιές κρούστες μύξας και σκατίλας σκεπασμένα
οι ανώμαλοι που λένε τον άλλον "πρόβατο" και "αρνάκι" και το εννοούν σα κοπλιμέντο και μόνο.
Οι βδέλες που απαιτούν να ανέχεσαι δίχως να ανέχονται.
Τα σκατά που αποκτούν νόηση και ψυχή και έχουν απαιτήσεις.
Οι σκλήθρες στα νύχια που σε πονάνε απ' το πουθενά και απαιτείται να τις ξεριζώσεις δίχως δεύτερη σκέψη, και με δύο κινήσεις το πολύ.
Βρωμιάρηδες σιχαμένοι κωλογλύφτες του Θεού που βλέπετε μόνο εσείς
δηλαδή της μεγάλης αόρατης ψωλής και της μεγάλης κατάμαυρης κωλοτρυπίδας
που θα σας θάψει φυσικά κάποτε, με τις ευλογίες της.
Γιατί αυτό καλλιεργείτε και αυτό είστε.

Μαλακισμένα παπαδοπαίδια αντράκια δίχως ψωλή ή μάλλον με ψωλή από παλιά θυσιασμένη
στο βωμό του Χριστού
Μαλακισμένες δεσποινίδες που όταν κοιτάτε το ανάμεσα απ' τα σκέλια θίγεστε και μουρμουράτε:
"αμαρτία είναι" και μετά σας σκάνε τριπίλες ότι ο Σατανάς ήρθε στον ύπνο σας και πήγε να σας σαλιώσει τη κλειτορίδα.
Κωλόγεροι χουντικοί, ο Θεός σας σίγουρα είναι μόνο ο Παλιάς Διαθήκης και επειδή ποτέ δε ρουφήξατε φρέσκη σάρκα από μουνόχειλα, ή επειδή ποτέ δεν ενδώσατε στην ανάγκη του στόματός σας να γευτεί ΄την αντανάκλαση του πούτσου σας από ένα Πάκη, γι αυτό και έξω οι ξένοι φυσικά, μιας και το μαυριδερό γιαχβέ μας τονε περάσαμε δυο χέρια άσπρο μετά τ'Αστάρτωμα, επειδή όλα αυτά αμελήσατε να τα κάνετε τώρα ο Γιαχβέ σας όσοσ σβήνει ο νους και οι αναμνήσεις σας και γίνεστε ανδρείκελα και ζωντανοί νεκροί και όρθια βάρη και ξεβολεύετε κόσμο, ο Γιαχβέ σας τώρα είναι απλά ένα Υπόθετο. Και μιαν Παρά φύσην Έδρα για τους μερακλήδες. Φαινόμενα όπως ο Παττακός το καθίκι που έγινε 100 χρονών και δε ψόφησε είναι στενάχωρες μα δε μπορείς να τα χεις όλα σε αυτή τη ζωή.
Και φυσικά ό,τι πιο ροζιασμένο και με δέρμα πεύκου τριάντα χρόνων είναι αυτές οι κατσαρίδες τα παράσιτα ποτ τρέφονται από αυτή τη τρέλα. Δεν είδα ποτέ τέτοιες στιγμές να μη χορεύουνε παρέα με ναζήδες. Ο Χριστός στα μάτια σας δεν είναι κατάλευκος και αγνός σα βούτυρο, όπως θέλετε να διαδίδετε, είναι κοντοπίθαρο καφετί αρχίδι με δάχτυλα λουκάνικα, σχεδόν σχιστομάτικες τρύπες με γλοιώδεις σβώλους που χύνουν ακαθαρσίες, αντί για μάτια, και γενικά όπως μοιάζετε οι περισσότεροι διότι σα μπάσταρδοι κομπλεξικοί που είστε και σιχαίνεστε τους εαυτούς σας και το δέρμα σας (και όσο και ανα αλλάξετε το σουλούπι σας αυτό δε ξεπλένεται εύκολα, όπως και το ότι καταπιέζετε την ανάγκη σας για λίγα χάδια ή λίγα πουτσοσκάμπιλα) δεν είναι εύκολο να μη μισήσεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις.
Οι καρκίνοι στα αρχίδια σας περιμένουν να κάνουνε γαλατικό τσιμπούσι.

Θα μου πεις, εδώ γαμιέται το σύμπαν, ασχολείσαι με τη κωλοτρυπίδα την εκκλησία της Ελλάδας.
"Ασχολείσαι", τέλος πάντων, γράφεις χεσμεντέν σα βλάκας. Αλλά δω ο παστίτσιος βγήκε ο ένοχος με τα τσαλίμια του φασίστα, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά, έτσι δεν είναι;

Πφ απ τον γάτο ξεκίνησα και έφτασα Λαμία.
Καλά.