Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΣΑΤΑΝΑ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΣΑΤΑΝΑ
====================================================================

1) Ποια είναι η ουσία τουνα βουτάς στα νερά που στα ίδια νερά και οι παππούδες σου κολυμπάγανε; Εκτός από την συνειδητοποίσηη της ψευτιάς του "κάρμα" σα πάρεδώσε εμπορευματικής χροιάς; Ίσως να αισθανθεί κανείς ανθρωπότερος των ανθρώπων ξεκαθαρίζοντας μπρος απ' τα μάτια του και μπρος απ' τ'αρχίδια του πως η σιγουριά δεν ψοφά πριν απ' τα οστά: ίσως η ποίηση της θάλασσας και το κεφαλοκλείδωμα αυτής με το θηλυκό του φεγγαριού και τις φρίκες που αυτόκερνά να ξυπνά αντανακλαστικά απαγορευμένα για τον αντίστροφο αυτόν, νεκρό κόσμο. Ίσως απλά ο ψαράς να φορά τη προβιά της αρκούδας και αντί να καβαλάει ξύλα που επιπλέουν να αρχίζει και να τραβάει σφαλιάρες στα ρυάκια, εκεί, που ο σολωμός κολυμπά κει που κολυμπάγανε και ο σολωμοί οι Πρεσβύτεροι.

2) Σκατά φωτιά κορμιά:
Η μουσική που αντηχεί στα κόκκαλα του ψες και αυτή που θα αντηχεί όταν η γη γίνει κόκκος άμμου και όταν η κρυφή ιστορία της γενιάς μας φανερωθεί μπρος απ' τα μάτια των νεογέννητών μας που περιμένουν να πέσουν απ' το μουνί στη πηγάδα στο κενό.
Ω, άμα αόρατα πλοκάμια είναι οι γαλαξίες, και αν αντί γι'αστέρια που ζαχάρωνες νύχια γαμψά περιμένουν τη  στιγμή που θα παραιτηθείς,
αν δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να λογίζεσαι ανθρωπότερος του ανθρώπου,
αν καμιά ανταμοιβή δε περιμένει τη ληγούρα του εξανθρωπισμένου Ιησού,
αν πρέπει να φορέσω τη προβιά από σκατά για να θυμηθώ πώς είναι να αφοδεύει κανείς,
ω νεαροί μου άνδρες μας κορόιδεψαν!
η σύγκξρουση είναι το μόνο που κατάλαβα και το μόνο που θα υπάρχει μετά από μένα
ένας κόσμος μουνί και μια θέληση να τυφλωθώ και να μη γνωρίζω τίποτε μηδέν και πουθενά
κάθε φορά που πρέπει να μπει τάξη στο μπουρδέλο μας να ανοίγει ο ασκός και χάος να μας νανουρίζει και να μας περικυκλώνει

και στο τέλος της ημέρας, ε, στο τέλος της ημέρας,
όλα θα είναι όπως ήταν, και όλα θα είναι όπως φτιάχτηκαν να ήταν.


=================

3) Τη βροχή δε τη νοιάζει η μιζέρια του ανθρώπου
μήτε το παχύ χορτάρι μοιρολογάει για τα όσα χάσαμε σα γένος.
Η λάσπη του Αυγούστου αγνοεί το κλάμα της μάνας μπρος απ' το άδειο βρεφικό κρεβάτι
και ο ήλιος του Σεπτέμβρη διασκεδάζει με τη σιγουριά του αυτόχειρα.
Αν ξέρει ο χειμώνας πως θα ξανάρθει και αν ξέρει ο θάνατος πως θα ξανάρθει
γιατί να με νοιάζει αν η ψυχή μου υπακούει σε κανόνες τρίτων;

Διάδημα Τρίτο

ΔΙΑΔΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Ή, ΠΩΣ Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΤΑΝΤΑ ΣΠΕΚΟΥΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΜΠΕΛΗ
=================================================================

Κάθε προφητική  και θεϊκή φιγούρα, ή, για να είμαστε συνεπέστεροι στην ιστορία της παράνοιας του γένους μας, κάθε θρησκευτικής στόφας κεφαλή που σέβεται τον εαυτό της, φροντίζει ώστε να γίνει κατανοητό στη πλέμπα, στους λεπρούς του Μπίθουλα, ότι η αφύπνισή της που σνομπάρει πλέον τη σάρκα, ταυτίζεται με την έξοδό της από τη Σπηλιά.
Θες τον Μίθρα τον Λογιστή πριν σφάξει το Ταυρί και φορέσει το στέμα του από Ήλιο κι Αίμα; Θες τον Μωάμεθ να τρώει τη Πρώτη Φρίκη απ' τον Γαβριήλ στη Μέκκα; Θες τον Ιησού να βαράει σφαλιάρα στη Λίθο που μέχρι πριν στέγαζε το πτώμα του; Θες τον Γκαουτάμα να κοιτάει ένα λέλουδο ν'ανθίζει κάτω απ' του Μπόντι τη σκιά-σπηλιά; Θες τον Ζαρατούστρα να τεντώνεται για πρώτη φορά μετά από χρόνια μπρος απ' το φως της αυγής και να σιγομουρμουράει "σκουλήκια!"; Θες τον Βίσνου να κουκουλώνεται με του Σέσα τη προβιά στου σύμπαντος τη πλάνη, πριν ο χρόνος γεννηθεί και τον γεννήσει και τον αναγκάσει για εννιά φορές να γίνει το κατέβασμα σε μας; Θες τον Ορφέα να τον πίνει απ' την αγάπη και την περιέργεια; Θες τον νταβατζή-προφήτη Ηλία-Ήλιο να διατάζει το κοράκι που τον διατάζει να τραφεί;
Θες τον Γιουνγκ να συμπυκνώνει τη σπηλιά και την υπόγα με το ασυνείδητο; Παίζεις έτσι μπάλα; Κομπλεδούρα.

Ο λεπρός της new-age τεμπελιάς και αποχάυνωσης θα σου πλασάρει την υπεραπλουστευμένη αυτή μορφή χαπακίου: "Γνώρισε το ασυνείδητό σου, κατέβα χαμηλά και νιώσε τον εαυτό σου και γίνε φίλος με αυτόν λοιπόν- και φυσικά τρίψου με χαλαζία νεκράς θάλασσας και γαργάλισε τ'αρχίδια σου με τρίχες από γριά Τσερόκι 126 χρονών". Δεν είναι υπέροχο πώς ο αντεστραμένος, νεκρός-κόσμος, βρίσκει στο πρόσωπο της κούφιας αντικουλτούρας (η οποία αντικουλτούρα μάλλον απ' τα γεννοφάσκια της είναι κούφια και λειψή) τον ιδανικό τελάλη-καλλιτέχνη της μεταφυσικής φτήνιας, τον φιδέμπορα της εύκολης λύσης που βαφτίζεται ιδρώτας και εναλλακτικό "lifestyle", μιας και απ' τη μία παινεύεται για τις επιστημονικοφανείς της σαχλές μουρμούρες, απ' την άλλη βρίσκει πάτημα στην ομιχλώδη καταγωγή των βάσεών της (που και η ίδια αγνοεί) και με περίσσεια ευκολία του ζητιάνου της πούτσας με στεντόρεια φωνή γκαρίζει: "Μα δεν είναι έτσι ακριβώς, η τετρακτύς γύρισε κωλομπρούμυτα!"; Δεν είναι μια μεγάλη, αναντίρρητη νίκη του κρέατος (εμάς) σαν εμπόρευμα, να κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό, όταν τα Μέσα Παραγωγής και Καταστολής του ό,τι το γεμίζουν Νόημα, να του κλείνουν υπαινικτικά το μάτι, προσφέροντάς του τη Νιρβάνα με Μισό Μισθό το Μήνα;

Κανείς δε μπορεί να διαδώσει με την ευκολία της αρκούδας που βαράει σφαλιάρες το ποτάμι, ότι η Σπηλιά σαν Έξοδος, απαιτεί μια ήδη υπάρχουσα Σπηλία σα τρύπα στο στομάχι, μα είναι κάτι το οποίο θα'΄πρεπε σα παιδικό τραγούδι να διδάσκεται απ' το που βγούμε απ' τη Μουνάρα που μας έφτυσε. "Ομοιοπαθητική" δε σημαίνει μόνο να γελάς ενώ σε τσιγκλάει η πηρούνα της καθημερινής μας νέκρωσης, η σπιθαμή ζωής που με ευχαριστίες ή κατάρες δέχεται το κρέας, το σκεπτόμενο κρέας που αλυχτά με μέτρο τις βραδιές με το επιτρεπτό φεγγάρι. Σημαίνει επίσης να γελάς όταν το νεύρο απ' το πόδι ως το μυαλό τεντώνει σα τόξο έτοιμο να βαρέσει δίχως στόχο. Να δεχτεί κανείς πως αυτός είναι ο κόσμος ο συνεχώς άδικος, αυτός ο κόσμος ο τρομακτικός κι υπέροχος. Στείλε φρίκες στη ψυχή σου κι ας μην υπάρχει.
Το "κάρμα" σαν δούναι και λαβείν καλών προθέσεων και πράξεων ώστε να ζητιανέψει κανείς μια καλύτερη θέση στο τροχό της σαμσάρας είναι μια ύστερη χριστιανική, και στο πυρήνα της, συνεχιστή του νεκρού κόσμου σάρκας-σαν-εμπόρευμα, εφεύρεση. Η μαλακία και η αδικία ποτέ δε θα εξαργυρωθούν, ποτέ δε θα εκλείψουν. Ποτέ και πουθενά. Είναι η συνειδητοποίηση της διαιώνησής τους, που αναπόδραστα, οδηγεί και σε αυτό που οι λεπροί θα αναγνωρίσουν σαν: "ομοιοπαθητική".


--------------
Εμπρός λοιπόν!
Εσύ, Μίθρα, πριν σφάξεις τον Ταύρο που'σαι συ πριν γίνεις Μίθρας!
Εσύ άνθρωπε, σκατό του κόσμου όλου,
πήδα στο κενό,
με τη σιγουριά που μόνο ένας θεός κατέχει!

ΜΟΥΝΑΡΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ, ΚΑΥΛΙΑΡΑ ΜΟΥ ΑΙΩΝΙΑ

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ:
----------------------------------------------------------------------

1) ΝΑ ΦΑΣ
----------------

Αγαπητό μου πτώμα πρώτη φορά σ'ακούω και πρώτη φορά γίνεσαι σημείο αναφοράς των αυτιών των ματιών και των άκρων των ούλων μου-
Ό,τι γεύομαι έμαθα να πιστεύω
Ό,τι δε νιώθω περιμένει να.

2) Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΗΓΑΔΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΤΑΠΙΕΙ.
================================================

Νεαροί μου άνδρες νομίζω ότι μας κορόιδεψαν:
Καμιά πτώση με το στανιό δεν λογίζεται για θυσία,
και αν πετσοκόψεις μισό άνθρωπο κανείς δε θα ξεροκαταπιεί δίχως αύριο-
Η Μεγάλη Πηγάδα περιμένει να ρουφήξει ξανά,
Η Μεγάλη Πηγάδα απαιτεί.

3) ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙΣ, ΣΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΣΚΑΤΟ ΣΑ ΜΟΛΥΒΙ
---------------------------------------------------------------------------------------------------

"Μια αίθουσα γεμάτη χρυσά αγάλματα ξεχασμένω θεοτήτων
-που κανένας δεν επικροτεί πλέον στα φωναχτά μα όλοι ξεματιάζονται και καλύπτονται απ' την ανάγκη του να δεχτεί κανείς ότι  μια χορωδία από παλάμες κι ένα χασμούρημα είναι ταυτόσημο με την απεξάρτηση απ' τον ομφάλιο λώρο του Πατέρα-
μια αίθουσα γεμάτη επιχρυσωμένα αγάλματα ξεχασμένων θεοτήτων.

4)ΛΑΚΣΜΙ ΝΑΡΑΣΙΜΧΑ
====================

Της Λάκσμι η κωλάρα
είναι η ισορροπιστική δύναμη απ' το πουθενά
που κάνει τον άνθρωπο-κτήνος
που πριν φόρεσε του δαίμονα τα εντόσθια σαν νυφικά,
να μοιάζει πειθήνιο όργανο του Τώρα.
Μουνάρα μου ατελείωτη,
Καυλιάρα μου αιώνια.