Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΣΑΤΑΝΑ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΣΑΤΑΝΑ
====================================================================

1) Ποια είναι η ουσία τουνα βουτάς στα νερά που στα ίδια νερά και οι παππούδες σου κολυμπάγανε; Εκτός από την συνειδητοποίσηη της ψευτιάς του "κάρμα" σα πάρεδώσε εμπορευματικής χροιάς; Ίσως να αισθανθεί κανείς ανθρωπότερος των ανθρώπων ξεκαθαρίζοντας μπρος απ' τα μάτια του και μπρος απ' τ'αρχίδια του πως η σιγουριά δεν ψοφά πριν απ' τα οστά: ίσως η ποίηση της θάλασσας και το κεφαλοκλείδωμα αυτής με το θηλυκό του φεγγαριού και τις φρίκες που αυτόκερνά να ξυπνά αντανακλαστικά απαγορευμένα για τον αντίστροφο αυτόν, νεκρό κόσμο. Ίσως απλά ο ψαράς να φορά τη προβιά της αρκούδας και αντί να καβαλάει ξύλα που επιπλέουν να αρχίζει και να τραβάει σφαλιάρες στα ρυάκια, εκεί, που ο σολωμός κολυμπά κει που κολυμπάγανε και ο σολωμοί οι Πρεσβύτεροι.

2) Σκατά φωτιά κορμιά:
Η μουσική που αντηχεί στα κόκκαλα του ψες και αυτή που θα αντηχεί όταν η γη γίνει κόκκος άμμου και όταν η κρυφή ιστορία της γενιάς μας φανερωθεί μπρος απ' τα μάτια των νεογέννητών μας που περιμένουν να πέσουν απ' το μουνί στη πηγάδα στο κενό.
Ω, άμα αόρατα πλοκάμια είναι οι γαλαξίες, και αν αντί γι'αστέρια που ζαχάρωνες νύχια γαμψά περιμένουν τη  στιγμή που θα παραιτηθείς,
αν δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να λογίζεσαι ανθρωπότερος του ανθρώπου,
αν καμιά ανταμοιβή δε περιμένει τη ληγούρα του εξανθρωπισμένου Ιησού,
αν πρέπει να φορέσω τη προβιά από σκατά για να θυμηθώ πώς είναι να αφοδεύει κανείς,
ω νεαροί μου άνδρες μας κορόιδεψαν!
η σύγκξρουση είναι το μόνο που κατάλαβα και το μόνο που θα υπάρχει μετά από μένα
ένας κόσμος μουνί και μια θέληση να τυφλωθώ και να μη γνωρίζω τίποτε μηδέν και πουθενά
κάθε φορά που πρέπει να μπει τάξη στο μπουρδέλο μας να ανοίγει ο ασκός και χάος να μας νανουρίζει και να μας περικυκλώνει

και στο τέλος της ημέρας, ε, στο τέλος της ημέρας,
όλα θα είναι όπως ήταν, και όλα θα είναι όπως φτιάχτηκαν να ήταν.


=================

3) Τη βροχή δε τη νοιάζει η μιζέρια του ανθρώπου
μήτε το παχύ χορτάρι μοιρολογάει για τα όσα χάσαμε σα γένος.
Η λάσπη του Αυγούστου αγνοεί το κλάμα της μάνας μπρος απ' το άδειο βρεφικό κρεβάτι
και ο ήλιος του Σεπτέμβρη διασκεδάζει με τη σιγουριά του αυτόχειρα.
Αν ξέρει ο χειμώνας πως θα ξανάρθει και αν ξέρει ο θάνατος πως θα ξανάρθει
γιατί να με νοιάζει αν η ψυχή μου υπακούει σε κανόνες τρίτων;