Σημειώσεις απ' τη Πόλη

Απόσπασμα από ομιλία κάποιου σημαντικού προσώπου σαφέστατα, για την καλλιτεχνική διημερίδα για την θρησκευτική ανασυγκρότηση του μποζονιολάγνου προλεταριάτου της Πόλης
===========================================================

(...)
"Αν λοιπόν είναι εφικτό να μη μας αποσπάσει τη προσοχή το γεγονός της αναπόδραστης ματαιότητας που έπεται της προσπάθειας "κατανόησης" του Μεγάλου Λαγουμιού, του Τίποτα (προσπάθεια της οποίας οι ρίζες σαφέστατα γεννήθηκαν στην εμαυλισμένη Δύση των καουμπόηδων και εκείνου του κλόουν με τα χάμπουργκερ και την κόκα κόλα), μπορούμε, με τα καταγάλανα παρθένα πλέον μάτια του βρέφους στην άβυσσο, να αγνοήσουμε δίχως ενοχές την Τριπλέτα αυτή Φως/Μηδενικό Όριο/Φως Δίχως Όριο, η οποία και κατοικοεδρεύει πάνω πίσω και πλαγίως του Στέμματος και να αποπειραθούμε να έρθουμε πιο κοντά στην μεστή νοηματοδότηση αιώνων εβραϊκών τριπίλων μέσω του μόνου μονοπατιού που αυτός ο βλάχος γνωρίζει, αυτό της τέχνης ή της δημιουργικής διαδικασίας και αποτελέσματος, για τους πιο δυσκοίλιους από εμάς.

Για αυτό και δεν επιχειρείται κανενός είδους χιλιοειπομένο τροπάριο να επεξηγηθεί, γι'αυτό και η ανάγνωση του δένδρου της ζωής ξεκινάει από τα φύλλα, δηλαδή ανάποδα, από το 10 προς το Ένα. Εδώ χρειάζεται να αναφερθεί πως:
πρώτον, στη βύθισή μας αυτή στο φαντασιακό, με την προστασία της καλλιτεχνικής μπινιάς αφενός και της σιγουριάς ότι για την πλειοψηφία του κόσμου αυτά είναι "σκουπίδια" και "μούρλες" αφετέρου, απεικονίζουμε το δένδρο σαν δένδρο και όχι σαν κύκλωμα, και αυτό το δένδρο είναι ανάποδα, δηλαδή τα φύλλα και τα κλαριά του κάτω απ' τη γη, και οι ρίζες του χάνονται στο ψηλότερο σημείο του ιλίγγου.
δεύτερον, δε θα γίνει καμία αναφορά στα κλιφοθικά τερτίπια διότι δεν έχει ακόμα αγκιστρωθεί η σιγουριά πως το αντίβαρο στα μούσια του Αιωνίου των Εποχών, η Σκιά του, είναι άξια να καρποφορήσει. Το αντεπιχείρημα πως αυτή είναι μια συντηρητική οπτική επεξεργασιών εκ διαμέτρου αντιθέτων με την έννοια του συντηρητισμού (κι όχι της συντήρησης) είναι δεκτότατο μα όχι για τις ανάγκες αυτής της ομιλίας.
τρίτον, για τις ανάγκες του χρονικού πλαισίου στο οποίο και κινούμαστε, δυστυχώς δε μπορεί να γίνει αναφορά στα 32,2 σταυροδρόμια που ενώνουν τις Αλήθειες αυτές μεταξύ τους, κάτι το οποίο βέβαια είναι ευχάριστο για τον εν λόγω ομιλητή ο οποίος και δηλώνει καλλιτέχνης και όχι μάγος ή εβραίος μυστικιστής, συνεπώς και άσχετος για τους ήδη μύστες από εσάς (γέλια).

 Σε αυτή λοιπόν τη σκαμμένη γη και σε αυτή τη σκαμμένη χώρα, τη λασπωμένη γη και τη χώρα την αφημένη στη σιωπή του ατελείωτου μπιριμπίρι, μια γιγάντια Σφίγγα ορθώνεται στο κέντρο της σιωπής αυτής, ντυμένη με το κρέας των όσων απάντησαν λανθασμένα, το παχύ σκατό όσων απάντησαν μεσοβέζικα, και τον έρωτα όσων ήταν σίγουροι πως απάντησαν με ειλικρίνεια. Η Σφίγγα αυτή είναι τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα που πάλλονται αιωνίως, γύρω από το κέντρο που αιωνίως μένει ακλόνητο και σιωπηλό. Εϊναι τα τέσσερα σημεία του σταυρού και το κρυφό του πέμπτο σημείο στο κέντρο της καρδιάς του εσταυρωμένου. Είναι οι τέσσερις ακτίνες του άστρου της αυγής, που η καθεμιά γεννάει το παιδί και εραστή της, και μαζί στη λαγνεία της σάρκας γίνονται το οκτάστερο της Ινάννας. Είναι η Λάκσμι όταν κοιμάται και ονειρεύεται αυτόν που στα γόνατά του θα καθίσει, και αυτός θα είναι ο Θρόνος και αυτή η Αυτοκράτειρα. Είναι τα χερουβείμ του Ιεζεκιήλ και είναι η Ίσιδα πριν νυμφευθεί. Είναι η Γη και η γη με τα καλαμπόκια που φωτίζονται απ' τον κίτρινο ήλιο του Βαν Γκογκ, που καταριέται η Περσεφόνη πριν της υποσχεθεί ζωή πέραν των ζωών. Είναι η παρθένα πριν γεννήσει δίχως ψωλή να εισβάλλει στο μουνάκι της, είναι το αγωνιώδες ερώτημα που απαιτεί απάντηση, είτε πιστεύεις σε παππούληδες στα σύννεφα, είτε θεωρείς πως το τέλος είναι η επιστροφή στο Φως/Μηδενικό Όριο/Φως δίχως Όριο, σκώληκες και το σύμπαν σαν μήτρα. Είναι η στιγμή που σφίγγουν τα κωλαράκια.


Όταν τα κωλαράκια σφίξουν και οι σούφρες κλείσουν, με καθαρό νου και στεντόρεια φωνή μπορεί ο αδαής που μέχρι πριν σα μέτοικος της μαλακίας με το σακούλι του στο στυλιάρι και στον ώμο περπατάει στο κενό δίχως να το πάρει χαμπάρι (γέλια), μπορεί ο Αιωνίως Αδαής άρα και Αιωνίως Αγωνιστής άρα ιερός και απαραίτητος να κραυγάσει: Ω, οι Τρεις Κολώνες!
Οι Τρεις Κολώνες, αγαπητοί μου. Γιαχείμ, Μποάζ, Χιράμ. Έλεος, Αυστηρότητα, Ισορροπία. Συγχωρέστε μου την κατά πάσα πιθανότητα κατακρεούργηση της προφοράς (γέλια και βήχας). Η χρήση του Χιράμ σαν η τρίτη Κολώνα γίνεται αποδεκτή με αυστηρώς καλλιτεχνικά κριτήρια και όχι θρησκευτικομαγικά, τουλάχιστον ως προς τις ελευθερίες που παίρνονται στην ανάγνωση των θρησκευτικομαγικών κριτηρίων. Δηλαδή: ο ρόλος του Χιράμ σα χτίστη και μύστη, παράδειγμα και αβατάρα του αρχαιοελληνικού μέγιστου ιδεώδους του ρέγουλου. Η τελετουργική του δολοφονία από την τάξη των εργατών μα όχι πλήρως μαστόρων, με 3 δολοφόνους να του σκάνε και από μία, με τα 3 εργαλεία της δημιουργίας του ναού, του χτίστη ή τέκτονα, ενώ κάθε φορά αυτός αρνείται να τους αποκαλύψει το μυστικό σήμα των Μαστόρων. Το γεγονός ότι σαν κατασκευαστής των Γιακείμ και Μποάζ στέκει στο κέντρο το οποίο αναγκαστικά υπάρχει για να διασχίζεται απ' τον δημιουργό του και τον οπιονδήποτε δεν είναι δημιουργός του."