ΣΥΝΕΠΩΣ

*ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΕΣΑ ΒΑΘΙΑ
------------------------------------------------------------------------------------

Ή αλλιώς: Όταν το κουλούρι πάει τρία κι εξήντα, και δε μπορείς να αντιδράσεις.
=============================================================

*ΤΖΑΜΠΑ ΤΟ ΚΟΜΦΕΤΙ
-----------------------------------

Αφού ο άλλος σούρωσε, μας κατέβασε τη τζαμαρία και έκοψε τις αρτηρίες του, μας χάλασε τη γιορτή.
==============================================================

*ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ
--------------------------------------------

Καθώς και τα παραπαίδια αυτών: οι εντυπώσεις.
==============================================================

*ΤΟΝ "Α!", ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ
----------------------------------

Προφανώς.
==============================================================

*ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ
--------------------------

Είμαι πολύ τεμπέλης για να χτίσω μια αυτοκρατορία,
Είμαι πολύ ανίκανος για να διοικήσω μια αυτοκρατορία,
Είμαι πολύ ατάλαντος για να γράψω της αυτοκρατορίας την Ιστορία,
Είμαι πολύ αναίσθητος για να γράω της αυτοκρατορίας τα ποιήματα και έπη,

Συνεπώς κάθομαι και περιμένω την αυτοκρατορία να πέσει.
================================================================

*ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ
--------------------------------------------------------------------

Όταν περπατάς έξω απ' το ίδιο σπίτι για μισό χρόνο και φαντασιώνεσαι να παίζεις ξύλο με τον σκύλο εντός της οικίας, που σου γαυγίζει στριμώχνοντας το κεφάλι του ανάμεσα απ' τα κάγκελα της αυλόπορτας. Φαντάζεσαι πως πίνεις βότκες μέχρι να σε χαιρετίσει η σκατίλα και το μίσος, φοράς ένα κατσαρόλι στ'αρχίδια και περνάς απ' το ίδιο σπίτι απ' έξω, με την αυλόπορτα αυτή τη φορά ανοιχτή, και  το σκύλο να σου ορμά. Φαντασιώνεσαι πως σε μετατρέπει με τα σαγόνια του σε μια μάζα κρέατος, μα πριν μείνεις στον τόπο, του γραπώνεις τα αρχίδια και τα σφίγγεις, μέχρι που ψοφάς με τ'αρχίδια του σκύλου λιωμένα στη παλάμη σου, και αυτόν να ουρλιάζει πονεμένα κάτω απ' φεγγαρόφωτο, δίπλα απ' τη θάλασσα.
==================================================================

*ΟΤΑΝ ΦΤΙΑΝΕΙΣ, ΚΗΡΥΣΣΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟ
----------------------------------------------------------

Δε με ενδιαφέρουν οι απόψεις, συνεπώς όταν κάποιος μου λέει πως δημιουργεί το οτιδήποτε επειδή τον ευχαριστεί η διαδικασία , δεν ευχαριστιέμαι να αιτιολογήσω γιατί διαφωνώ. Αυτό με μετατρέπει αυτόματα σε ξινό τύπο μα τι να κάμεις, κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις.

Να μια ενδιαφέρουσα πρόταση:
Όταν φτιάνεις, κηρύσσεις πόλεμο.

Υπέροχοι όσοι, ωριμότεροι ή πιο ζεν από εμέ, μπορούν να δημιουργούν πανέμορφα έργα τέχνης ασχέτως υλικού και ιδιοσυγκρασίας, επικαλούμενοι την ευχαρίστηση της διαδικασίας. Μα για αυτή τη σκατόφατσα το να φτιάνεις είναι το να επικαλείσαι ό,τι καταστροφικότερο κουβαλάς στα εντός.
===================================================================

*ΣΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΟΥΡΑΣ:
------------------------------------------------------------

Απ' το πουθενά δοσμένες, να προσπαθεί να καβαλήσει η μία την άλλη.
Μια σειρά από παρεξηγήσεις που περιμένουν εσένα, φίλε στο πιοτί, να σκοντάψεις πάνω τους, ώστε να καταλάβεις πόσο σκατά άνθρωπος είναι αυτός που πίνετε παρέα.
=====================================================================

*ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ
---------------------------------------------------------------------

Όταν ξεκινάς να πίνεις χαρωπός απ' το μεσημέρι, είσαι υπέροχος, αστείος, κάνεις τους άλλους να γελάνε, και αυτοί οι άλλοι είναι ο άνθρωπος που αγαπάς και άλλοι ανθρώποι μαζεμένοι που επίσης σέβεσαι ή αγαπάς τουτοιοτρόπος, συνεχίζεις να πίνεις και φτάνει απόγιομα, είσαι ακόμα ωραίος και αστείος μα άτσαλος, προσπάθησες να κάνεις ζωντανή περιγραφή πώς παίζουν τα μαυράκια στα προάστια του Παρισιού μπάλα στις αλάνες και κατα λάθος κοπάνησες με δύναμη το τραπέζι και τραντάχτηκαν όλοι, μα σε συγχωρούν διότι είσαι ακόμα ωραίος, ύστερα συνεχίζεις και μετά από μια επίσκεψη σε σπίτι με Ινδούς και Πάκηδες και ακόμα περισσότερο πιοτί, καταλήγεις στο σπίτι το βράδυ να πίνεις ακόμα, και σε μια στιγμή, στριμώχνεις στη γωνία τον άνθρωπο που αγαπάς, τον βρίζεις σα ταξιτζής για κανένα δίωρο σπρώχνοντάς τον, και στη πορεία καταλήγεις να πας να του σπάσεις τα μούτρα άγρια, πριν κάποιος απ' τη πραναφερθείσα παρέα επέμβει και σε εκτοξεύσει στο άλλο άκρο του δωματίου. Και ποιος ο λόγος για αυτή τη βαρβαρότητα! Η αλήθεια είναι αυτή: κανένας. Υπέροχο.
======================================================================

*ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟ
--------------------------------------------------------------------

Όχι επειδή είμαι κανένας άνθρωπος που πιστεύει πως "το σήμερα μόνο υπάρχει, το χτες πέρασε και το αύριο έχει βάσεις στο σήμερα".

Απλά επειδή ανυπομονώ να δω στη πράξη τι μαχαίρια θα ακονίσω: σπαθί, σούβλα ή στιλέτο.
=======================================================================

*ΗΤΑΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
-----------------------------------

Θα έλεγε κανείς πως με τέτοιο μαχαίρι, θα μπορούσες να σκίσεις ανθρώπου σάρκα σα χαρτί. Το ξέρω πως ήταν ανάμνηση από μέρες που περάσαν, μα η παρουσία του με εντυπωσίαζε πάντοτε. Ιδίως σε ένα δωμάτιο με τόσους πίνακες ζωγραφικής και αγαλματάκια από ελεφαντόδοντο.

ΡΕΤΡΟΣΠΕΚΤΙΒΑ KILLING JOKE: KILLING JOKE "REVELATIONS" 1982

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ:
============

1) THE HUM
---------------
Εδώ οι κανόνες αλλάζουν. Οι Killing Joke κρατάνε ακόμα μαχαίρια, αλλά εδώ αντί να τα πετάνε με μανία προς το κρεάτινο στόχο, σε σφάζουν πισώπλατα δίχως ντροπή και δεύτερες σκέψεις. Το διεστραμμένο riff φτιάχνει το σιχαμένο πηλό από εκκενώσεις στομάχου απ' τον οποίο αναδύεται ο Coleman για να μας προφητέψει γαλήνια πως θα πρέπει κάποτε να κρατήσουμε την ανάσα μας και να βουτήξουμε κι εμείς. Όχι τώρα.
2) EMPIRE SONG
---------------------
Τεχνοκρατικό μα με παφλασμούς ανησυχίας σε κάθε γύρισμα. Hit για περίεργους.
3) WE HAVE JOY
---------------------
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο και φαίνεται εντονότερα σε αυτό το τραγούδι. Δομημένη παράνοια μεν, τα και "ουχου-ΧΟΥΧΟΥ!" του Coleman από την άλλη δεν αφήνουν περιθώριο για αμφισβήτηση προθέσεων.
4) CHOP-CHOP
------------------
 Οι εικόνες από μουντά πρωινά με ψιχάλα και περιπάτους στο καθαρό αέρα που δημιουργεί το κομμάτι αρχικώς, όταν αφομοιωθούν πλήρως, φανερώνουν τον Γερμανό ανώμαλο να βαράει μαλακία πίσω από τις τσουλήθρες της παιδικής χαράς.
5) THE PANDYS ARE COMING
-------------------------------------
Αδικημένη ενδεχομένως τραγουδάρα. Πανικός. Οι ντουντούκες και οι τραγουδιστές επικλήσεις του Coleman δημιουργούν τη σκεπτομορφή γυμνών Ινδών που χουν καλέσει τη Κάλι, ενώ τρέχουν αφηνιασμένοι εναντίων των Άγγλων αποικιοκρατών. Κατά τον Coleman επίσης αυτό το τελευταίο. Υπέρτατο, noise-ατο στις προθέσεις, ενοχλητικό.
6) CHAPTER III
-------------------
Πιο αφηγηματική απόδοση, με ωραίο ρεφρέν. Γενικώς όχι ιδιαίτερο.
7) HAVE A NICE DAY
-------------------------
Ενδιαφέρουσα η αίσθηση δυσαρμονίας που περιέχει. Γουστόζικο αλλά ως εκεί.
8) LAND OF MILK AND HONEY
---------------------------------------
Ταραταραταρατα. Ευχάριστο κοπάνημα και ειρωνία. Ταιριάζει τέλεια με το ύφος του δίσκου, συνεπώς παρόλο που δε το προτιμώ τόσο συχνά, δε θα ήθελα να υπήρχε κάτι άλλο στη θέση του.
9) GOOD SAMARITAN
---------------------------
Σαν πιο νανουριστικός Lanegan πριν από τον νανουριστικό Lanegan. Προφανείς συνδέσεις ιδιοσυγκρασίας με αναμνήσεις από hangover που σημάδεψαν φοιτητές κλπ κλπ. Περίεργο για Killing Joke αλλά πάντα εκπλήσσαν ούτως ή άλλως.
10) DREGS
---------------
Τελείωμα με συγχισμένους φασαριόζικους παιάνες και τον Coleman τη παλιοχαμούρα πότε να κηρύττει με βαριεστημένη υπεροχή και πότε να ξεροβήχει και να πετάει τάλαρα ψαρωτικά. 

ΡΕΤΡΟΣΠΕΚΤΙΒΑ KILLING JOKE: KILLING JOKE "what's THIS for...!" 1981"

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ:
===========

1) THE FALL OF BECAUSE
---------------------------------
Οι σπόροι ενός ήχου που θα γεννούσε μπάντες θρύλους του μέλλοντος. Ρωτήστε τον Justin Broadrick πχ. Πιο απειλητικό, πιο καταπιεστικό πρόσωπο της μπάντας με το καλημέρα. Τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται, μάλλον, για αυτούς. Η μπάντα έχει ήδη δημιουργήσει τη χημεία που θα τους έκανε αυτό που είνα:Ενώ η κιθάρα δε κάνει κάτι ιδιαίτερο, τα τύμπανα του Big Paul παίρνουν το πρώτο ρόλο, μαζί με τον προστακτικό σκατανθρωπισμό του Coleman.
2) TENSION
---------------
Το τέλειο παράδειγμα του τι εννοούμε διαστροφή KJ. Ποτέ πάλι ένα τραγούδι που ακούγεται με αυτή τη τσαχπινιά στην απόδοση, δε θα ταίριαζε τέλεια σαν ηχητικό χαλί μπρος από ασπρόμαυρες εικόνες όπου ένα σφυρί ανοίγει ένα κεφάλι και συνεχίζει μέχρι να κάνει τα μυαλά πουρέ, ενώ στη συνέχεια χέζει και ανάμεσα απ' τα απομεινάρια του εν λόγω κεφαλιού και της άμορφης μάζας που ναι τώρα ο μυαλός. Και όλα αυτά με κοντινά πλάνα. Όντως ανεβάζει πίεση. Θέλει προσοχή, ε.
3) UNSPEAKABLE
-----------------------
Το "Tomorrow's world" αναγεννάται ακόμα πιο ερεβώδες και σαρδόνιο. Αυτή τη φορά ο πολιτισμός που έχει καταρρεύσει είναι ο ψυχισμός του ακροατή και τα σκατά που πριν πατούσε, τα συμπλέγματά του. Απεριόριστο.
4) BUTCHER
----------------
Πρωτο-βιομηχανικό άσμα. Η άλλη όψη της προαναφερθείσας καταπίεσης του "Fall of because". Ο Geordie φτιάνει κάτι ημι-ονειρικά σύντομα περάσματα με τη κιθάρα που φέρνουν μέχρι και σε Fields of the Nephilim, "Elisium" καταστάσεων. "Out of the virus, immunity comes" είναι ένα ακόμα μήνυμα το οποίο και θα μελετούσαν αναλυτικότερα οι KJ στην πορεία τους.
5) FOLLOW THE LEADERS
---------------------------------
Χορευτικότατη αναλαμπή μέσα στο βούρκο. Όλο και κάποιον θα πετύχει κανείς τυχαία, ακόμα και εντελώς άσχετο τύπο, που θα σου πει ακούγοντάς το "Ω; Το χω ακούσει κάπου αυτό, το ξέρω! Killing Joke είναι;". Πιασάρικα καλοδεχούμενο.
6) MADNESS
----------------
Συνέχεια στη πίεση του "Tension". Δεν είναι ακριβώς ότι το κομμάτι είναι "τρελό", "τρελαμένο" ή κάτι παρεμφερές. Είναι ότι στις σωστές ώρες σου αποδίδει τέλεια τον τίτλο του. Οι KJ έχουν το πλεονέκτημα να παίζουν τόσο παρανοϊκά, διότι και οι ίδιοι είναι αυθεντικώς παρανοϊκοί.
7)WHO TOLD YOU HOW
------------------------------
Ζούγκλες από κατεστραμμένους ουρανοξύστες και αντί για δένδρα γυαλί και καλώδια που κρέμονται από παράθυρα και πεσμένα φανάρια σε διαβάσεις. Instrumental.
8) EXIT
----------
Ψυχεδελικό ψυχοπαθητικό κλείσιμο. Τρως σφαλιάρες απ' όλους στο κύκλο και σε δαγκώνουνε σκυλιά. Άλλο ένα αναντικατάστατο τελείωμα που καλό θα'ναι να χρησιμοποιείται σαν επίλογος μιας εμπειρίας και όχι σα κομμάτι σε Playlist προσωπικής απόλαυσης, πχ.


=============================

* Θεωρείται από πολλούς το πιο σκοτεινό KJ άλμπουμ.
* Σκατά χαμηλωμένη παραγωγή.
* Τίγκα μαγεία και "Fall of because" από καραφλό βέλος Crowley.

ΡΕΤΡΟΣΠΕΚΤΙΒΑ KILLING JOKE: KILLING JOKE s/t 1980

*ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
===============

1) REQUIEM
-----------------
Η πρώτη δόση απαισιόδοξης σκατίλας δοσμένης με κάτι σα γιορτινό άσμα για το τίποτα. Πρώτη επαφή με τον ακοπιάριστο μα επιδραστικότατο ήχο των Killing Joke.
2) WARDANCE
-----------------
Η πρώτη φορά που εμφανίζεται αποτυπωμένη σε τραγούδι η φιλοσοφία της μπάντας περί του ρόλου της συναυλίας σαν εργαλείο απελευθέρωσης καταπιεσμένων συναισθημάτων και διαστροφών, εξορκισμού. Περισσότερο κακόβουλο απ' ό,τι ίσως αισθανθεί κανείς στη πρώτη ακρόαση.
3) TOMORROW'S WORLD
-------------------------------
Σα να περιπλανιέσαι σε υπομονόμους μέσα στα σκατά, ενώ ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει, αλλά αντί για κρεάτια, η κυρίαρχη αίσθηση είναι σιωπή και αιώνια σκοταδίλα. Διαστροφή δικέ μου. Το πρώτο τραγούδι-κατάβαση βαθιά στη κεφάλα του ακροατή από τη μπάντα, μοτίβο που δε θα εγκαταλείψουν από δω και πέρα ποτέ (ή σχεδόν ποτέ).
4) BLOODSPORT
----------------------
Instrumental που ακούγεται λίγο παράταιρο μετά απ' την τριπλέτα τη προηγούμενη. Εν τέλει βοηθάει στην ενίσχυση της παράνοιας του δίσκου, και μπορείς να διακρίνεις μια υποβόσκουσα αίσθηση μιλιταρισμού στο disco περιτύλιγμα.
5) THE WAIT
----------------
Αρχιδάτο. Δεν έχει σημασία αν με τη πρώτη ακρόαση φανεί σε κάποιον που χει συνηθίσει τις υπερταχύτητες και την ακρότητα στη βαριά μουσική του σήμερα, ίσως και να φανεί "πεπαλαιωμένο". Είναι επειδή οι τύποι νιώθουν πλήρως, υπάρχει τέλεια επαφή με όλα τα μέλη της μπάντας, ο Coleman πορώνει με τον άτεχνο τρόπο που φωνάζει στο ρεφρέν, που αυτό το τραγούδι δεν είναι πεπαλαιωμένο. Οι Metallica το κάνανε τραγουδιάρικο μουνουχίζοντάς το και ο Hetfield τραγουδούσε "The-Wai-aiiiiiiiiiit!" στο ρεφρέν.
6) COMPLICATIONS
-------------------------
Αλλαγή. Πιο μουλωχτό και ύπουλο, αλλά συγκεκριμένο. Ωραίο κομμάτι.
7) S.O.36
-----------
Ένας σαμπλαρισμένος Γερμανός μιλάει για το Ψυχρό Πόλεμο. Επίσης σκοταδισμός και σκατίλα. Γερό.
8) PRIMITIVE
-----------------
Ό,τι λέει ο τίτλος, αλλά σαν αταβιστική σούπα σε πεζοδρόμιο με λεπτό πάγο- γίνεσαι σιγά σιγά γορίλας. Συγκεκριμένα σκατόψυχο, αλλά όχι τραγουδάρα.
9)CHANGE
---------------
Σα να σε κοροϊδεύει κάποιος μέσα στα μούτρα σου ενώ ο ύπουλος κοντός ξάδερφός του από πίσω σου κρατάει ένα κομμάτι σπασμένο γυαλί στο χέρι με υφάκι. Κι όλα αυτά χειμώνα τίγκα μέσα σε ομίχλα. Φοβερό για κλείσιμο, όταν δεν ακούω το δίσκο απ' την αρχή μέχρι το τέλος όμως, και το ακούσω τυχαία, δε δείχνει να δουλεύει το ίδιο. Βασίζεται στο συνολικό ψυχοπλάκωμα/διαστροφή που χτίζει ο δίσκος απ' τις πρώτες νότες ως εδώ, τον επίλογο, για να δείξει το τι πραγματικά είναι.

=================

10

* "Αυτό ήταν ένα πολύ εποικοδομητικό μάθημα πόλο" είπε και απομακρύνθηκε δόλια.

* "Τι είναι αυτά;" , "Αυτά είναι λουλουδάκια του αγρού", "Και αυτά τι είναι;", "Αυτά είναι κωλόχορτα".

* "Οι πατάτες για το παιδί, τα φασόλια για τους γονείς!"- η φωνή έσχισε τη νύχτα σα μαχαίρι.

* "Πήγαινε στο δίπλα δωμάτιο να ηρεμήσεις!", "Α, ώστε με διώχνεις απ' το σπίτι; Καλά λοιπόν!".

* Περιμένοντας: οι σκώληκες.

* "Κοίτα φίλε μου! Σουλτάνος να σου πετύχει".

* Τ'άλογο για καβάλημα, ο άνθρωπος για τα σκουλήκια.

* "Τα σκυλιά γαυγίζανε αποχαιρετώντας τους ασφόδελους που μελαγχολικά φλερτάρανε με το αεράκι. Ήταν βλέπετε, Σεπτέμβρης".

* Χύνοντας μέσα για σαμποτάζ.

* Μόνο ο φτωχός, ο μοναχικός και ο καυλωμένος έχουν καλή μνήμη.

ΕΜΠΡΟΣ! ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ Η ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΜΕΤΑ ΑΠ' ΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ!

Αντιστοίχως της οργόνης, υπάρχει και η αντι-οργόνη, δηλαδής η μεριά του Θάνου, δηλαδής η σκιά του Θεού. Καταπιεσμένα κελαηδήματα δεν είναι πλέον κελαηδήματα μα κραυγές αιμοσταγείς. Το τι κοιτάει ο πιτσιρίκος απ' τα μέσα, εγκλωβισμένος στα φιμέ τζάμια και τ' ασημένια πέπλα: μόνο το σάλιο του' μεινε, να το απλώνει με τα χέρια του στα τζάμια μέχρι που στερεύει ο λαιμός- μα φευ! Τα τζάμια είναι φιμέ. Το τι κοιτάει ο πιτσιρίκος απ' τα μέσα, εγκλωβισμένος στα φιμέ τζάμια και τ' ασημένια πέπλα: μόνο τα νύχια του μείνανε, να προσπαθεί με τα δάχτυλα να παραστήσει τη ψαλίδα- μα φευ! Ασημένια είν' τα πέπλα.

Και τι να σκέφτηκε ο προφήτης Ηλίας, όταν είπε: "Καλά κάνω και μουρλαίνομαι"; Και τι να σκέφτηκε ο Βίσνου, όταν πριν γίνει Ναρασίμχα είπε: "Θα γίνω τώρα πόλεμος, καταστροφή και δικαιοσύνη"; Σίγουρα όχι ό,τι προστάζει η μποτίλια και το χρυσαφί τσουρλιό που δε μπορείς να μη καταπιείς, και δικαιώνεις έτσι τον προφήτη που καίει τη σάρκα στο όνομα του αντι-ήλιου, και δικαιώνεις έτσι τον θεό που σχίζει του δαιμόνου τη σάρκα στο όνομα της πίστης- μα αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα κοιτάγαμε στο ποτάμι καλύτερα και θα βλέπαμε τα παχιά μας μουστάκια, σαν αντανάκλαση αυτού που θα' πρεπε να ήταν ο Αχαάβ και ο Χιρανιάσκας.

Δεν υπάρχει καμία τάξη στη ντουλάπα της ξεκωλιάρας νύφης- και όσο και αν φροντίζεις τις σκέψεις σου και τις επιθυμίες σου, πεντακάθαρες να λάμπουν και σε σειρά αυστηρή, σα κούπες και πιατάκια σε νυφικό τραπέζι, τόσο πιο έντονα θα φτύσεις καημό και απογοήτευση όταν δεις πως αντί για καλεσμένους, κάποιος αμόλησε χονδρά γουρούνια στο παρτέρι της γιορτής, και τώρα σου γεμίσανε βρωμιές και περιττώματα τα πάντα. Δεν υπάρχει κανένα χάος στο μπουντρούμι που φυλάει ο μορφωμένος Κύκλωπας- και όσο και αν διεγείρεσαι απ' τη τάση σου για φόνο, για ακρωτηριασμό και βιασμό, όσο και αν παινεύεσαι πως κατανοείς τα πλοκάμια άμορφα να γραπώνουν ευκαιρίες και να ελευθερώνουν το νου και κάπου κάπου και το σώμα, τόσο πιο έντονα θα φτύσεις καημό και απογοήτευση όταν δεις πως αντί για έρπον χάος, απλές τσουκνίδες στη φθινοπωρινή βροχή καλλιεργείς, και τώρα σου ξεφούσκωσε η αίσθηση μοναδικότητας και ειρήνης μέσα σου.

Μα υπάρχει πάντα το φάρμακο και αυτό είναι το φαρμάκι. Όσο πιο πολύ θα γνωρίζεις, τόσο πιο πολύ θα σε πιάνει αναγούλα, σιχαμάρα, συνεπώς ξέρνα τα όλα στα χαλίκια. Δε μπορεί ο νεκρός να σηκωθεί να χορέψει. Μπορεί όμως να σαπίσει με χαμόγελο, και να'ναι τόσο ντόμπρος, που και οι σκώληκες ακόμα θα γυρίσουν και θα πουν ο ένας στον άλλο (μασουλώντας κομματάκι κομματάκι αυτό το ένα σύμπαν): "Βρε κοίτα δω Μάριε! Αυτός είναι λεβέντης!".
Ασχέτως αν το ονοματίζει κανείς "ομοιοπαθητική" ή απλά λογική σειρά των πραγμάτων, οφείλει να ρουφάει, να ρουφάει, να ρουφάει μέχρι να γίνει μπάλα σιχαμένη, μπάλα από νευρώσεις, μπάλα από νευρώσεις και συμπλέγματα που υπήρχαν ήδη, και πριν σκάσει, σα κοιλιόδουλο κτήνος που τρέφεται απ' τον Μαζόχα στα Εντός, απ' τον Άρχοντα του Υπέροχα, να βάλει δάχτυλο στο στόμα και περήφανα να τα ξεβράσει όλα στα χαλίκια.

Περήφανα μέσα στα ξερατά του να κοιτάει τι έφτιαξε μπρος του στα χαλίκια: πλάσματα που αναπνέουν και πριν ανέπνεαν εντός του. Περήφανα και μες τη βρώμα να χαρεί, που ό,τι μπόρεσε να προσφέρει καλύτερο στη πλάση όλη, είναι κάτι που κάνει τη πιο σιχαμερή ψαρίλα από ψόφια ψάρια να κλαίει από ντροπή.

"Ομαλή ροή του νου", "εσωτερική ηρεμία", "άδειασμα του κεφαλιού": ναι, κάπου κάπου τα πετυχαίνει κανείς αυτά θαρρώ, μα παίρνει πολλά χρόνια για να μάθεις να διαλογίζεσαι, και δεν αξίζει να γίνεις πρεζάκιας. Οπότε βούτα στη ροή. Αυτό το ρυάκι μέσα στο κεφάλι, ο Δράκος με τις χίλιες και μία φωνές που ποτέ δε παύει να απαιτεί και να σου ζωγραφίζει ό,τι ντρέπεσαι να πεις, υπόταξέ τονα με σεβασμό, δείρτονα με αγάπη, και καβάλα τον. Γίνε η Πουτάνα του, η Δέσποινά μας η Βαβυλώνα, που λένε και οι Αυτοί, φάε το καυλί του και μετά υπόταξε το δικό του. Είσαι υπέροχος επειδή είσαι τόσο σιχαμένα μπερδεμένος και είσαι υπέρλαμπρος μες την αποτυχία της ύπαρξής σου.

Αν όπως έλεγε ο Γκαουτάμας, "όλη η ύπαρξη είναι θλίψη", τότε ακόνισε τα βέλη σου του κυνισμού και γέλα με μανία στα μούτρα της ανάγκης σου να σαπίσεις το μυαλό σου στο ξύλο.
Τάισε το με εικόνες βίας και πολέμου, δες ό,τι αγαπάς να βιάζεται από ψωλές που γεννάν ακόμα περισσότερες ψωλές, δες γυναίκες συγγενείς φίλους και παιδιά να γίνονται κομμάτια από άμορφες φιγούρες, στοχάσου με τις ώρες στην εικόνα του εαυτού σου να χώνει το δάχτυλό του στο μάτι κάποιου αθώου και να το γυρνάει σα κατσαβίδι, στοχάσου με τις ώρες στην εικόνα του εαυτού σου να σου σπάει κάποιος ένοχος το κρανίο στο πεζοδρόμιο, δες ανήλικα μουνιά να ανοίγουν σα λωτοί και δες γερασμένες κλειτορίδες να κρούουν σα καμπάνες με ρωγμές, δες δες δες δες ακόμα και όταν κλείνεις τα μάτια και βλέπεις μαυρίλα, επέμεινε και συνέχισε τη μαζοχιστική σου φιέστα, δες ακόμα και μέσα απ' τη μαυρίλα ό,τι εύχεσαι να πηγαίνει σκάρτο και να ξεψυχάει πριν γεννηθεί, δες δες δες δες συγγενείς που δε πρόλαβες να σε συγχωρέσουν πριν ψοφήσουν από καρκίνο και δες και σένα μετά να γελάει πάνω απ' τα κουφάρια τους με κακία, δες δες εσένα να κλαίει σα μικρό παιδί καθώς το ταϊζουν με το ζόρι σκατά και μουρουνέλαιο, δες δες εσένα να στέκεις με τις πληγές του Χριστού και τριακόσες δέκα ακόμα, μια άμορφη μάζα με τίποτα σαγηνευτικό επάνω της πλέον, δες να σου ακρωτηριάζουν τα γεννητικά σου όργανα μέχρι που θα σέρνεσαι στα τέσσερα μοστράροντας έναν κόκκινο πουρέ ανάμεσα απ' τα πόδια, ενώ αόρατες φωνές θα σου γαυγίζουν ειρωνικά, "Έλα εδώ, έλα εδώ μικρέ σκυλάκο, η αγάπη μας για σένα μόλις άρχισε", δες εσένα να λιώνεις τα παπάρια μιας φιγούρας με τις μπότες μέχρι που πλέον φτιάχνεις μούστο, δες δίχρονα στο πάρκο να τα κατασπαράζουν πεντάχρονα και εξάχρονα ωμά μιας και απομακρύνθηκαν απ' τη σιγουριά του μεγαλύτερου ζώου, του γονιού τους,  καμία σκέψη δεν είναι ανέφικτη, καμία ανωμαλία δε γίνεται δεκτή σαν ανωμαλία, άπαξ και ανοίξει η αρένα στη κουτέλα.

Συνέχισε μέχρι να κουρασατείς πνευματικά, σωματικά. Συνέχισε μέχρι να σου ρθει ζαλάδα και ναυτία, όχι σα τρόπος του λέγειν, μα σαν οργανική ανάγκη. Συνέχισε μέχρι να αρχίσουν τσιμπήματα στο στήθος, μέχρι η καρδιά σου να χτυπάει τόσο έντονα που θαρρείς πως θα σε εγκαταλείψει μαζί με τη τελευταία ανάσα (κάθε ανάσα τότε, θα'ναι σα τελευταία), συνέχισε μέχρι να έχεις ανάγκη να πάρεις αέρα, να πιεις νερό γιατί τα πόδια σου τρέμουν και θα πέσεις στο έδαφος, συνέχισε μέχρι να σιχαθείς αυτό που είσαι ή θαρρείς πως είσαι, συνέχισε ακόμα και μέχρι να δακρύσεις, ή να κλάψεις όντως σα μικρό παιδί, με λυγμούς: "Μα πώς γίνεται αυτό που είναι Εγώ να είναι τόσο απάισιο, τόσο ανώμαλο, τόσο σιχαμένο ον; Πώς γίνεται ακόμα και τα σιχαμερά σκουλήκια, ακόμα και οι βρωμιάρες κατσαρίδες με τη λέπρα τους, να έχουν έναν σκοπό συγκεκριμένο, και γω να προσπαθώ να πιαστώ σε μια ανάγκη για ταυτότητα, για μοναδικότητα, για σιγουριά;
Πώς γίνεται να είμαι τόσο σιχαμερό ον, τόσο λεπρός, τόσο τελευταίο, σιχαμένο ζουμερό κόπρανο;"

Προσέγγισες τη Σολωμονική και μόλις πήρες πρέφα τα δαιμόνια της, τα οποία και είναι αληθινά, όσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να μην σπαταλάει ευκαιρίες και ελευθερία ο νους. Συγχαρητήρια: ενδεχομένως και να είχες την πρώτη σου παρθενική εντύπωση μιας επίκλησης- μια πρώτη γεύση που λέμε.

"Πώς γίνεται να είμαι τόσο σιχαμερό ον, τόσο λεπρός, τόσο τελευταίο, σιχαμένο ζουμερό κόπρανο;"

Γίνεται γιατί είσαι υπέροχος. Γίνεται γιατί είσαι το πιο υπέροχο και το πιο σιχαμένο ταυτόχρονα θηλαστικό στη πλάση όλη, είσαι ανήρ και γυνή και είσαι υπέροχος, υπέροχος! Έδωσες στα άστρα ονόματα: κανένα σίχαμα δε θα αισθανόταν αυτή σου την ανάγκη να γίνεις ένα με ό,τι σε γέννησε κάποτε! Έδωσες αγάπη δίχως να στη ζητήσουν, με διαφορετικά αρώματα παρφουμαρισμένη κάθε φορά, και δε ζήτησες πίσω τίποτα, παρά μόνο ευχήθηκες να ευημερίσει ό,τι αγαπάς: κανένας λεπρός της ψυχής δε θα αρνιόταν τον πειρασμό να μολύνει ό,τι είναι αγνό, μα εσύ το έκανες και το κατάφερες! Γίνεται, γιατί όλο το οικοδόμημα είναι ένα μεγάλο αστείο και γέλα! Γέλα διότι αύριο θα μείνει μόνο η ηχώ απ' ό,τι σατύρισες στο τώρα! Γέλα μέχρι να ιδρώσεις, μέχρι η ανάσα σου να σου κοπεί μα μόνο και μόνο για να επανέρθει με τη σιγουριά του αγέρη το Φλεβάρη! Γέλα γιατί σου αξίζει, γέλα γιατί είσαι υπέροχος, υπέροχος, υπέρλαμπρος.

"Ω τι θλίψη, ακόμα μια αναγέννηση", λέγει ο Γκαουτάμας.
Μα δεν έχει σημασία.
Και σου εύχομαι τραγούδια, μέλι και κρασί να σπείρεις- γιατί αυτό σου μένει μόνο.
ΙΑΟ.