ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

"ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΚΑΥΛΑ"
------------------------------------------------------------------------

Για άλλη μια φορά, ντύθηκα με το ό,τι θεωρώ υπέροχο και ακαταμάχητα καυλιάρικο, έφτιαξα μάλιστα και τα μανίκια και πήγα και μπρος απ' το καθρέφτη για να δω αν όλα είναι όπως είθισται ή κάποια παραπανίσια κρεατική κωλάρα ή σαμπρέλα χαλάει την αρμονία- αποφάσισα πως όχι για να μην αισθανθώ ακόμα πιο μουνής- και βγήκα για να ξαναπάω στο αναψυκτήριο, στο χωριό.

Φυσικά στο δρόμο ενδιάμεσα το ίδιο ξανά μανά- πλέον όσο τα αμέτρητα βαρβάτα σκυλιά με γαυγίζουν φυλάγοντας τα αμέτρητα παραδείγματα αυθαιρεσίας δίπλα απ' τη παραλία, πλέον κάνω ήχους με τη γλώσσα και το σαγόνι σαν καθυστερημένος και περιμένω να δω αν τα σκυλιά όντας σαν "ο πανέξυπνος φίλος και γαμιάς μας" ηρεμούν κατανοώντας το ότι ένα καθυστερημένο κτήνος δεν  αξίζει τον πανικό, μάλλον όχι μα εν τέλει κάθισα για λίγο και θαύμασα εναν υπέροχο, κατάμαυρο μολοσσό-σκύλαρο που φύλαγε ένα απ' αυτά τα κατάπτιστα, ένας πανέμορφος και πανύψηλος τύπος που δε γάβγιζε υπερβολικά απλά και μόνοα πειδή ήξερε να ζυγίζει τις καταστάσεις- αν μπεις, σου γάμησα τη μάνα. Αν όχι, "εμπρός μπροστά κύριε ΚΥΡΙΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΜΠΡΟΣ ΕΜΠΡΟΣΕΜΠΡΟΣ", να το μπατσοφετίχ της βραδιάς.

Και στα σκουπίδια προφανώς γάτες, είναι απίστευτα αστείο το πώς σε κοιτάνε όπως περνάς μπρος τους όπως κοιτάς εσύ ή εγώ έναν τύπο με κατάλευκο πουκάμισο γεμάτο αίματα που κρατάει μια σκουπιδοσακούλα που επίσης στάζει αίμα στην άσφαλτο- "ωωωωωω...ωωω;;;;; αν έρθει, μα το χριστό αν έρθει πιο κοντά , μια κίνηση αν κάν...εεεεε! την έκανε; την έκανε ρε μαλάκα; ω μια κίνηση ακόμα να κάνει- Ω ΣΚΑΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΩ ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ!"

Στο αναψυκτήριο τρία άτομα και γούσταρα διότι για αυτό στηρίζω. Πιάνω κουβέντα με τον αφεντικό πολιτική, είναι τόσο σκατά σε αυτά όσο κι εγώ οπότε γουστάρουμε κι οι δύο. Περνάει η ώρα. Η σερβιτόρα κατσάρωσε επιτηδευμένα το μαλλί της σαν κάποιος να της είπε πως έτσι ανεβαίνει δέκα; σκαλιά στη κλίμακα καύλας- και τριγύρω η ίδια καύλα μα πιο μουλωχτά: δε πέφτει καρφίτσα, και η μαύρη θάλασσα ξερνάει αυτές τις μαλακίες τις μύξες/τσούχτρες με τις οποίες έχει γεμίσει εδώ και καμιά βδομάδα. Υπέροχες μέρες σε περιμένουν να τις βυζάξεις.

Ξανά η ίδια κατάσταση: έφυγα με μια σακούλα για το σπίτι, και μετά ξαναθαύμασα τον καυλιάρη μολοσσό σε βαθμό προβληματισμού. Στο πατρικό μου οι γάτες μας τα δικά μας παιδιά κάθονται να τις χαϊδέψω με το ζόρι, ότι μου κάνουν χάρη και καλά- γάτες είναι θα μου πεις. Και δίπλα ο γιος της γάτας μας ο γκρίζος τον τρώει απ' το κώλο απ' τον μεγαλύτερο κατά 1,5 χρόνο αδερφό του. 'Ωραία περνάτε σεις" σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν προλαβαίνω να μπω στο σπίτι και να κατουρήσω ή να τα χύσω όλα στο αυλάκι.

2) ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΝΟΣ ΔΙΧΩΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
===============================================

Ή έστω το να νιώθει ο καθείς υπέροχα κουβαλώντας το απίστευτο βάρος των επιλογών του στη πλάτη και μασχάλη.
Ένα τουφέκι που κάνει διακρίσεις δεν είναι τουφέκι-
ένα τουφέκι που σπάει στα δύο λαρύγγια σα μύγδαλα δίχως να το νοιάζει ποια λαρύγγια είν' αυτά-
δεν είναι απαραίτητα υγιές, μα είναι σίγουρα ένα ακριβοδίκαιο τουφέκι.

3) "ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΓΚΑΣΤΡΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ, ΝΑ ΞΕΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΟΥΛΟ ΑΠΟ ΤΩΡΑ"
=--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δε μ'ενδιαφέρει αυτό το τείχος διότι ευτυχώς όταν ξεμείναμε από τούβλα αρχικά χρησιμοποιήσαμε αναμνήσεις μα αυτές δε κολλάγανε επιτυχώς με τη γκρίζα τσούρλα και ύστερα ευχές μα τι λέμε τώρα και εν τέλει κάναμε δουλειά με βρέφη και ύστερα το ίδιο τείχος ατενίζαμε απλά ήμασταν μισοί και με δέκα Ερινύες παραπάνω, του στυλ "ε έτσι και γω πιτσιρικάς μετά αλλάζει η φάση".

4) ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ ΑΛΛΩΝ ΙΣΟΝ ΓΕΛΩΤΑΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
===========================================

Συνέχεια έτσι πάει ο παιάνας μας
δώσε μου για να σου χαρίσω και να μου χρωστάς και χάρη-
υπέροχα υπέροχα υπέροχα και πάλι και ξανά και ξανά-

μα απόψε ντύθηκα Ανταρκτική και ο πούτσος μου παγάκι
πού να δεις λοιπόν και η ψυχή μου αν έχω, τι κουμάντα κάνει απόψε-
ούτε γω δε θέλω να ξέρω, ρώτησα και μετά δεν ενδιαφέρθηκα καν.

Έπρεπε τώρα, έτσι νόμιζα δηλαδή, πως θα φτιαχνα δυο μαλακίες
ερωτιάρικες για να περιγράψω τη καύλα που νιώθω σα σε βλέπω με αυτό το
μαύρο με τις τιράντες και τα μικρά σου τα βυζάκια υπέροχα να κοπανάνε πάνω του
μαζί με τις ματάρες σου και τα χείλια σου που'ναι ακριβώς σα το μουνί σου-
λεπτά και σφιχτά, είπα πως θα φτιαχνα παιάνα υπέροχο, θανατηφόρους στίχους
και λοιπά και λοιπά- εν πάσει περιπτώσει υπέροχα κουτρουβαλάω και εκτιμώ το ότι
αν μη τι άλλο η καύλα αυτή έμεινε κει που καλό είναι να μείνει όταν μένει-
ύστερα; Ο Μπελογιάννης ζει.