Θα' πρεπε κανονικά να ήμουν σε θέση να έβαζα σε σειρά υπέροχης αγάπης και καύλας λέξεις
αφού υπέροχοι άνθρωποι πεθαίνουν συνεχώς είτε φτιάνοντας φουρτούνες και τ'αλλάζουν όλα
είτε δίχως να φτιάνουν φουρτούνες και έχοντας στο νου το τσιμπούσι απ' τα σκουλήκια.
Αφού υπέροχοι άνθρωποι πεθαίνουν και μας δίνουν την αρχή, γιατί αρνείται η νιότη να ψοφήσει επίσης; Γιατί αφού το υπέροχο παράδειγμα λάμπει σα χίλιοι ήλιοι μαζί, γιατί αυτό δε γεννοβολεί; Γιατί όλοι οι τοίχοι δείχνουν μια διαδρομή και μόνο μία- σπηλαιογραφίες όσων δεν γίναν ακόμα. Σπηλαιογραφίες όσων περιμένουν να γεννηθούν να γεννηθούν.
Είναι οι εποχές; Όχι δεν είναι μάλλον διότι αυτές είναι κατασκευάσματα και αέρας άρα, ψευτιά. Ξέρω μόνο πόσο προσμένω το φίδι να συρθεί μπροστά μου στον ίδιο δρόμο που περπατάω δέκα χρόνια ενώ ο κίτρινος ο ήλιος κερνάει εγκεφαλικά, ξέρω μόνο πόσο προσμένω μια πιθανή δηλητηρίαση.
Ο ίδιος θεός που έστεκε περήφανος σα πεύκο μέχρι εχτές,
πλέον τσιγκουνεύεται τα κουκουνάρια και τα τσίγκανα
σα να μη θέλει η γη να καυλώσει μαζί με όλους μας
κι ύστερα απλά θυμάται κανείς ότι είναι ο κανείς-
και πριν προλάβει να απογοητευτεί, τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου