Σημειώσεις απ' τις έξω περιοχές περί τέχνης, μαγείας, μαύρου ήλιου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΙΣ ΕΞΩ ΠΕΡΙΟΧΕΣ
=====================================

1) Ο ΕΝΚΙ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗ ΝΙΝΣΑ ΝΑ ΑΡΓΟΨΟΦΑΕΙ
-----------------------------------------------------------------------

Αυτό που φωνάζανε οι παλαιοί ψαράδες είναι ότι "Από τότε που πέθανε η θάλασσα, νεκρά ψάρια ψαρεύουμε πριν καν τα βγάλουμε απ' το νερό- νεκρό νερό νεκρό ψάρι νεκρή θρησκεία".

Η θάλασσα είναι η θρησκεία διότι περιλαμβάνει τις εξής οδηγίες χρήσεως στο ταπεινό πιθήκι:
-ΚΟΙΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ
-ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ
-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ
-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΚΑΙ ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ.
-ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕ ΚΑΙ Τ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΣΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΣ.

Ύστερα η θάλασσα περιλαμβάνει την Αρχή του Φόβου που δεν υπάρχει σε αντίστοιχο βαθμό για κάτι γήινο όπως οι καύλες των βουνών ή η αδρεναλίνη του να πηδάς από αεροπλάνο, μιας και συνδεδεμένοι με τις πρώτες αμοιβάδες-κυπρίνους που βγάλανε πνεμόνια για να πάνε στο περίπτερο για τσιγάρα, πάντα θα βλέπουμε ένα μεγάλο μουνί να ανοίγεται εκεί που τα κύματα είναι υγρά καύλας, και μη-δήθεν αν το δει κανείς, ο άνθρωπος που επιστρέφει στο κύμα και ψοφά είναι ο άνθρωπος που πόθησε τ'αστέρια και την βρήκε πρακτικά.

2)Ο ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΝΑΖΙΔΕΣ
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Διότι το μαύρο πάντα υποδηλώνει την θεραπευτική ανάγκη να δεχτείς τις διαστροφές σου, επίσης η κεκριμένη σοφία η οποία πρέπει να υποδηλωθεί σαν η λίθος που γέννησε την ανοησία του λευκού, η σημαία που κάνει τον ψάχτη να τρέμει από φόβο, δυσκολευόμενος να δεχτεί τη νιρβάνα που θα κερδίσει αν διασχίσει τα δόντια της Μάνας που Φέρει Ξίφος και Ποτέ Βρέφος.

Ο στρατόκαυλος Ήλιος επίσης, ο οποίος σιγοτραγουδά για την Πηγή που ποτέ δε βλέπεις, η στρατιωτική αρετή που υπήρξε δίχως να έχει υπάρξει ποτέ πολιτισμός και συνεπώς και ιδεολογία, η σουλήνα μέσω της οποίας έχυσε ο Προμηθέας/Εωσφόρος τα όσα απαγορευμένα επιβαλλόταν να δημοσιοποιηθούν.

Η ουσία του πράγματος στο τέλος της ημέρας είναι να γίνει κατανοητό πλήρως πως σαν άγαλμα του Μίθρα που σφάζει τον Ταύρο με τ'Αρχίδια ως το Πάτωμα, ο μύστης λαμβάνει πρώτα το ρόλο του Καυλιάρη Ταύρου, ύστερα της Μάχαιρας, και στο τέλος, αν κριθεί ειλικρινές, το ρόλο του Μίθρα. Το τελετουργικό δεν είναι μια κοροϊδία της στιγμής- είναι η κοροϊδία όλων των στιγμών μαζί, συνεπώς μαζί με την ταπεινότητα της καραγκιοζιάς του πράγματος κρινόμενο απ' τα δεδομένα όσων δε κρατούν δεδομένα σήμερα, οφείλει να υπάρχει μια στρατιωτική αρετή ως προς το πείραμα-αποτέλεσμα-συμπέρασμα και στο τέλος απλά γελάς και πας να βαρέσεις μια μαλακία για να φύγει η ένταση.

3) Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΣΙΧΑΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
-------------------------------------------------------------------------------------

Όπως ο Άρχοντας Ναρασίμ(χ)α είναι χάρτης του ανθρώπου από σαύρα σε Θεό,
έτσι και ο άνθρωπος είναι ο χάρτης του Άρχοντα Ναρασίμα από Θεό σε σκατά:

Η μόνη θρησκεία στην οποία πιστεύω, είναι η θρησκεία που περιμένει να βγει απ' το μουνί της Λογικής, Η μόνη τέχνη στην οποία πιστεύω, είναι η τέχνη που παράγεται από το βιασμό της Φαντασίας π' τη Θέληση.

Αν αφού γίνεις του Μίθρα το ταυρί πρέπει να γίνεις το μαχαίρι που πριν του έληξε την ύπαρξη,
πρέπει αφού γίνεις ο Μίθρας να ξύσεις τ'αρχίδια αυτού που πρώτο έχυσε το Μίθρα.

Πάντα η επικύρωση της θρησκείας σήμαινε κοινωνικά ένα ηθικό πόθενέσχες:
ο Σπόρος σαν το Δάρτη, η είσοδος στο Βασίλειο μπλοκαρισμένη από κουράδες.
άλλωστε "θρησκεία" είναι πάντοτε αυτό: οι αλυσίδες της πρακτικής που ψωλοδένουν την ανάγκη.
Λοιπόν η ανάγκη είναι και το μουνί που γέννησε το ξωκλήσι.
Η ανάγκη είναι η καύλα του ηφαιστείου ενώ πεινάει:
η τέχνη η αποτύπωση της αλήθειας αυτής,
η μαγεία η πρακτική της κατανόησής της
και η θρησκεία ο κτηματίας που γεννά τους καουμπόηδες της εκμετάλλευσής της.

Κάθε οχιά σούζα στέκει σα σουραύλι στη ζέστα της ημέρας:
Κάθε ψυχή σιωπηλά πασπαλίζεται με σκατό και βλέννα:
Κάθε θεός κάποια στιγμή θυμάται πως:
αν αυτό δε το γευτώ, δε το γνωρίζω.

Η πρώτη ανάγκη για Τέχνα: η θέληση για επιβίωση, επικυρωμένη απ' τη μνήμη της φαντασιακής σταθεράς, και τα υλικά αυτής Ένα με την Ανάγκη.
Γι'αυτό και πλέον, μια τέχνη που θέλει να πείσει για την εγκυρότητά της σε όρια/εμπόρευμα ("έχουμε 2016", 'Ολα έχουν ειπωθεί οπότε τι να ιδρώνεις" κλπ) και που ξεχνάει τις πρωταρχικές ανάγκες της ουσίας της, είναι καταδικασμένη να γίνει χάμπουργκερ,εύκολο εμπόρεμα, λιόσπορα και ποπκορν. Λυπάμαι για τους αισιόδοξους/μπινέδες της κουλτούρας σαν φάρο-επιμένοντα της αλλαγής: αν μια κουλτούρα της εποχής χορεύει παρέα με ένα γίγνεσθαι τσιφλικάδων, αναπόδραστα θα πρόκειται περί μιας κουλτούρας τσιφλικάδων.

Ή αλλιώς:  Διότι η κουλτούρα δεν είναι, ή δε θα'πρεπε να είναι, μια κούκλα βουντού που αντί για πινέζες καρφώνεις χαρτονομίσματα, η κουλτούρα αντανακλά και ταυτόχρονα είναι αντανάκλαση και χάρτης των προτεραιοτήτων που θέτει ο κάθε ζώντας λαός καθώς βαδίζει προς τον αφανισμό, συνεπώς μια "κουλτούρα" που κυοφορείται από μια κοινωνική πραγματικότητα-τσιφλικά, δε μπορεί παρά να είναι και κουλτούρα τσιφλικάδων. Και μια τέχνη η οποία δρα χέρι-χέρι με μια κουλτούρα τσιφλικάδων, ακόμα και αν συγκρούεται με τις κοινωνικές σταθερές, δε μπορεί παρά να είναι, στη καλύτερη, κούφιο θέαμα, κρέας για τα κανόνια, χάρμπουργκερ. Στη χειρότερη, τροφοδοτεί άθελά της το ήδη υπάρχων status quo με καινούρια, φανταχτερά πιστόλια (η δημιουργία "αντικουλτούρας", ο σεχταρισμός και η λογική "εμείς οι πούροι", ο διαιωνισμός της λογικής "μίλα" και όχι "δείξε/πράξε", κλπ).