Θεωρώ πως απ' όλα τα θέματα της επανάστασης, ο σεξισμός είναι στο πάτο.
Θεωρώ επίσης πως δεν μπορεί κανείς να αισθάνεται ενοχές επειδή φόρεσε τη προβιά που επέλεξαν ένα μουνί και ένας πούτσος από δω και απο κει.
Αισθάνομαι επίσης ωραία που είμαι λευκός άνδρας και το λέω αυτό. Δηλαδή αν δω τον εαυτό μου σε καθρέφτη θα σφίξω τα μούσκουλά μου και μετά θα ξεφυσήσω, "Ουφ, πάλι καλά που είμαι λευκός και άνδρας".
Όταν μου προτείνουν ιδεατές απελευθερωμένες γυναικείες σκεπτομορφές, θα γελάσω, όχι γιατί τις απαρνούμαι, αλλά επειδή οι ψευδομαρξιστές που τις επικαλούνται, αγνοούν τη σταλινική προέλευση της Ανύψωσης της Γυναίκας σα Γυναίκα που δε φέρει βρέφος μα Ξίφος, και όχι μόνο την αγνοούν αλλά και την εχθρεύονται σαν πολέμιοι/πολέμιες της "ελεύθερης επιλογής". Ας ψάξουν τη γιορτή της Γυναίκας. Ας φάνε μουνί.
Θα γελάσω και θα φτύσω στα μπούτια ενός φεμινισμού που αγνοεί πως η κυριαρχία της Μάυρης Μητέρας/Θεάς/Πουτάνας είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα και όχι μια κατασκευασμένη προπαγάνδα- άλλωστε και οι δήθεν ψωλαράδες δε μπορούν να το βιώσουν, πόσο μάλλον να το δεχτούν.
Σε ένα κόσμο όπου όλα σου προστάζουν "βούλωσέ το και ζήσε τη μέρα με το στανιό", το αν έχεις μουνί ή πούτσο δεν είναι επιχείρημα: "Ω, μα, δε ξέρεις πώς είναι να σου πιάνουν το μουνί στη πλατεία ή να πληρώνεσαι λιγότερο εκτός κι αν δώσεις κώλο", σίγουρα, συμφωνώ, αλλά αν πιάσει φωτιά ή αν ο Τιτανικός βυθίζεται, θα φύγετε πρώτες μαζί με τα παιδιά.
"ΜΑ αυτό είναι ακόμα μια κοινωνική κατασκευή- δε χρειάζεται, και μπορούμε και αλλιώς".
Δέχομαι, αν μιλάμε για τη φάρα αυτή των κοινωνικά κατασκευασμένων ανδρείκελων που αισθάνονται μόνο γενικευμένη αγάπη και έχουν μούσια άρα είναι άνδρες.
Το να δώσεις την ψυχή σου για τη μουνάρα σου είναι έρωτας. Το να δώσεις τη ψυχή σου για τον καυλιάρη σου επίσης είναι έρωτας. Και εκεί κλείνει το πράγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου