Κληφόθ

1) ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΑ  ΣΤΙΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΕΣ:
ΚΡΙΑΡΙΑ ΑΠΟ ΠΤΩΜΑΤΑ ΑΝΤΡΩΝ ΚΑΥΛΕΟΥΡΩΝ ΦΤΙΑΜΕΝΑ
======================================================

*βέλασμα*- πριν τελειώσει το βέλασμα, ο ήχος ενός λαιμού που σπάει*
*κραααααακ και πάρτα*
σπέρμα από αγγελόκαυλα στο χώμα:
μια νέα σειρά βρέφη κοπανιούνται με πυρακτωμένο σίδερο φέροντας τη σφραγίδα του:
"Σε έναν Ανώμαλο Σφαγιά αφηνόμαστε
Και στο γιο του τον πρεζάκια"



2)ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΣΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ:
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ, ΣΥΝΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΟΥΝΤΙΚΟ ΗΘΟΣ
=========================================================

"Αν μπορούσα θα έκανα το αυτό"
"Δηλαδή;"
"Περπατώντας αγαπητέ μου, στο δρομάκο που ενώνει με ακρίβεια χιλιοστού το τέλος του παραδρόμου και την αρχή του τσιμέντου στη παραλία, από εκεί επιστρέφω περπατώντας στο χώρο,
αναγκάζομαι να διασχίζω σπίτια χτισμένα εκατοστά μακρύτερα των βότσαλων, εξοπλισμένα ανεξαιρέτως με τσομπανόσκυλα που γαβγίζουν ανελέητα προς το μέρος μου, θεωρώντας με εισβολέα της αγέλης.
"Ναι το κάνουν αυτό τα σκυλιά"
"Ε, κατανοείς λοιπόν πως, αν και μη ευερέθιστος ανήρ γαρ, με την πεντηκοστή φορά που θα διαλύσει τα τύμπανα το ίδιο μείγμα αγνής απειλής και μοσχοθρεμένης ξιπασιάς λόγω καγκελόπορτας, ε, ένας ανήρ πόσά να φορτωθεί πριν λαλήσει- συνεπώς αυτό: μια μέρα θα κοπανήσω βότκες μέχρι να δω ότι τριγύρω βλέπω μα όπως και να'χει γαμώ το Χριστό, θα βάλω ένα κατσαρόλι στα αρχίδια μου και θα κινήσω κατά κεί. Ω αγαπητέ μου, αν είμαι τυχερός θα γευτούν τα μυστάκια κρέας, συν το ότι θα ηρεμήσει η ψυχή μου.
"Είναι οχτώ και τέταρτο"

3) ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙΟΥ:
Ο  ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΑΡΧΙΚΑΥΛΕΟΥΡΑΣ, ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΤΡΑΤΑ ΤΟΥ
===================================================

"Και να θυμάστε, ομιλούμε πρί τερμιτών στο εδώ το λοιπόν. Ναι, ομιλούμε περί τερμιτών- διότι μηδενικό όφελος εν τέλει λαμβάνεις απ' την ψευδαίσθηση της συμπάθειας, της παράλογης λογικής του να υπολογίζεις προς τέρψην σου την ευμάρια του διπλανού σου έναντι του προσωπικού ευ ζην: λέω- περιττώματα, κουράαδες, αγαπητοί μου. Στο τετράγωνο πάνω απ' το κούτελό μου ευημερεί με τη σειρά του ένας νέος κόσμος παρθένος: ένας κόσμος όπου ο κάθε 'διπλανός'' σου είναι ήδη όργανο της Γροθιάς. Και της Θέλησης για το Απόλυτο. Ένας ασφαλίτης γείτονας, σε κάθε γειτονιά, αν θέλομε να το μεταφράσουμε και στην νεο-βαρβαρική. Με άλλα λόγια: Αν δεν ρουφιανεύεις τον συγχωριανό σου, είσαι ήδη στη λίστα για να σε δώσουν- και τότε σαφώς και ήδη θα θεωρείσαι σάκος για αγκωνιές.

Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια:
Καθώς δεν υπάρχει και συμφέρον ατομικό, πλην της ανάγκης να υπηρετείς το Σκοπό! Τη Γροθιά, τη Θέληση!
Δεν υπάρχει αλτρουισμός:
Μιας και δεν υπάρχει ταυτότητα- όλοι μια σειρά νούμερα στη στολή, έτοιμοι να πέσουμε ανα πάσα στιγμή για το Σκοπό! Τη Γροθιά! Τη Θέληση!
Δεν υπάρχει η ανάγκη για επιλογές:
Οι επιλογές φέρνουν τρέμουλο εις τα εντός, κάνουν τη καρδιά να βαράει αίμα αβέρτα:
καμιά καρδιά, μόνο ένας νους να ψέλνει με βροντή λαιμού που χαράζει πλανήτες:
"Ζω για το Σκοπο
Ξεκοιλιάζομαι για Αυτόν
Σκοτώνω για το Σκοπό
Γαμάω εντός για Αυτόν"

*κοπανήματα μποτών σε πέτρες, σφυρίγματα θριαμβευτικού ολέθρου*
ΖΩ ΓΙΑ*ΤΟ ΣΚΟΠΟ*
*πιάτα και κρανία σπάνε, λέξικα καίγονται για να φτιαχτούν νέα σύμβολα που να είναι σε αντιστοιχία με τις τρεις λειτουργίες του Σκοπού για τον κηφήνα: "Πιάσε/Κουβάλα-Κατάπιε/Συντηρίσου-Χύσε/Σκλαβοπάραξε*



4) ΟΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΑΙΟΙ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙΑ:
ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΟΦΑΝΤΑΡΑ ΤΡΕΚΛΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΣΟΥΡΩΜΕΝΑ ΜΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ
=====================================================================

-Ό,τι περίμενα! Ακριβώς ό,τι περίμενα!
-Ακριβώς
-Μα ναι
-Ό,τι έπρεπε να γίνει- ό,τι λαχταρούσα-την πανολεθρία!
-Του ποιου; Της Αντιπαράθεσης;
-Του ποιου; Της Νόησης;
-Μα, όχι! Του "Ίσως"!


5) ΚΑΤΙ ΓΑΤΕΣ ΜΕ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΚΟΙΤΑΝ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ:
ΓΛΥΦΟΥΝ ΤΑ ΜΟΥΝΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΡΙΕΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΛΕΝ
=====================================================

"Δίποδα πιθήκια. Σιχαμένη φάρα. Όλοι ανεξαιρέτως - για χαμό κατευθείαν
Είθε οι ρώγες που τους θήλασαν κάποτε, να ξεραθούν και να πέσουν στο έδαφος.
Είθε τα δάχτυλα που τους χάιδεψαν, να τους μπουν στα μάτια σα μαχαίρια.
Είθε ο νους που τόσο χαίρονται, να φτάσει σε αδιέξοδο και να τους φορτώσει σκέψεις αλληλοσπαραγμού.
Είθε η καρδιά που τόσο φοβούνται, να γεμίσει αίμα και χωρίς να ξέρουν γιατί, να σκοτώσουν ό,τι αγαπούν και να φάνε μετά και τα ίδια τους τα άντερα και να ψοφήσουν.
Ζώα. Υπάνθρωποι. Σκουλήκια.
Θάνατος και νυφίτσες να χέζουν πάνω απ' τα σάπια σας τα κόκαλα και μετά ΚΕΝΟ μαλάκες ΚΕΝΟ και μαυρίλα και όπως πριν τίποτα έτσι και τώρα-
και στο διάλο και σεις και οι νταβατζήδες πάνω απ' τις καύλες σας
οι Χριστοί σας και οι Θεοί σας οι Γιαχβέ σας και οι Μωάμεθ σας και σκατά και στο πρεζάκια τον Γκαουτάμα και στους Τριμούρτοι τους πουτάνας γιους και σκατά και στα καρτεσιανά πουτανάκια με τα μοιρογνωμόνια και τα μικροσκόπια και γενικά χλέπες τάλαρα με μολυσμένο αίμα στα γουρουνόμουνα που σας έφτυσαν μαλάκες ε μαλάκες άχρηστο είδος σκουπίδια της πλάσης όλης, σκώληκες με ποδάρια που χύνετε άρρωστα ζουμιά σε ό,τι προσεγγίζετε σκουπίδια σκουπίδια ."

*αρχίζει βρέχει και όσα πουλιά δε ζεσταίνονται μακριά, σκεπάζουνε με τις φτερούγες τους νεοσσούς, και πάλι άυριο μια ωραία μέρα θα ξημερώσει: θα φάει το φύλο ο σαλίγκαρος, θα σπάσει το σαλίγκαρο το βρέφος που θα παίξει. Έτσι ήταν ,έτσι θα είναι.

Όνειρο

ΟΝΕΙΡΟ:
---------------
Θυμάμαι μόνο το τέλος του. Εγώ, ο γερο-Σαββόπουλος, και ένας ακόμη που δε γνωρίζω. Φοράγαμε στο κεφάλι μας κάτι σα σακούλες διάφανες, που στη κορυφή τους προεξείχε ένα μικρό σπιθουράκι. Ο γερο-Σαββόπουλος κάτι μουρμούριζε προς το μέρος μας. Απηυδισμένος, τον διέκοψα και είπα: "Σαββόπουλε, δε ξέρω τι μου λες, αλλά έχεις καταλάβει τόσην ώρα ότι φοράμε καπότες στο κεφάλι;". Και ταυτόχρονα άκουσα τότε τη μελωδία του ξυπνητηριού μου που με καλούσε να πάω για δουλειά, συνεπώς το όνειρο έλαβε τέλος.

αμμουνζεύς

 

 

                                                                                                                  

ΑΝ ΔΕ ΒΡΕΞΕΙ ΔΕ ΘΑ ΧΕΙΣ ΛΑΣΠΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΣ

=============================================

Και σα σκυλιά μουνουχισμένα, χαρούμενοι όλοι θα κυλιόμαστε,

φθινόπωρα χειμώνες και μισά καλοκαίρια πάλι.

 

 

ΚΟΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

====================================

*Ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος τα δυο βουνά στην αρχή ήτανε, μετά δεν ήτανε, μετά ήτανε.

*Στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις αναρωτήσου τι ήχο κάνει ένα χειροκρότημα ενός μονόχειρα.

*Είπε ο γάιδαρος στον πετεινό, ένα ηλιόλουστο πρωί καθώς τα ρύκια τα θώπευε ο αέρας:

"Είσαι κεφάλας"

Και ο πετεινός απάντησε:

"Είναι οχτώ και τέταρτο".

 

 

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ

======================================

Ειδάλλως θα στάζαμε βετζίνα.

 

 

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ

===========================================

Αν κάτι μπορεί να υπάρξει απ' το τίποτα, τότε αυτό αυτομάτως είναι ο "Θεός" όπως και να τον ονομάσει κανείς, αναλόγως τα πιστεύω του.

Συνεπώς είσαι φυσικά ελεύθερος να συνεχίσεις να πιστεύεις σε έναν ανώμαλο χασάπη και τον μαζόχα γύφτο γιο του,

απλά μη περιμένεις από μένα συμπάθεια,

τις δικές μου κατρακύλες δε τις μοστράρω για συμπάθεια,

τις μοστράρω για να θυμάμαι ότι δεν είμαι τρελός,

αντιθέτως με εσένα.

 

 

 

 

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΤΕΧΝΑ, ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΠΟΚΡΑΤΗ

======================================================

Τον καλείς και στέκει σιωπηλός με το δάχτυλο στο στόμα και τη μέση ίσια και ακούνητη.

 

Βγάλτο απ' το στόμα! Το δάχτυλο!

Ω, ανήλικέ μου πειρασμέ!

 

Και μη μου λες να σωπάσω μες το ίδιο μου το σπίτι,

αν δε γουστάρεις, το πούλο, ω,

 

τον πούλο!

 

 

 

 

 

 

Σημειώσεις απ' τη Πόλη 3

*Οι Τρομπέτες των αγγέλων της Αποκάλυψης σφυράνε με μεγαλειώδη λύσσα, για να κρύψουν τις πορδές μετάνοιας των χρηστών τους. Ή αλλιώς: Ο κουφός και ο κλανιάρης, στα νταούλια πάνε.


Ο εγωπαθής μπεκρής κύλησε στ' αυλάκι με φόρα, κάθε του κίνηση συνοδευόμενη από ένα μη πραγματοποιήσιμο ,εικονικό κρεσέντο προς την άβυσσο της αξιοπρέπειας, καθώς ήταν ολοφάνερο πως καμία αξιοπρέπεια πλέον δεν έδινε δεκάρα για αυτόν και αυτούς σα τη φάρα του. Μόνο στα χαρτιά βέβαια, μιας και σαφέστατα, για του γνώστες του πολεμικού χορού ζευγαρώματος που ονομάζεται Κάθεμέρα, η αξιοπρέπεια ληγουρεύεται τον παρτενέρ της σα τα τρία πρόσωπα της Θεάς, ή τις τρεις φάσεις του αιδοιου ανά τα χρόνια, αν προτιμάτε:

-σφιχτό, ζεστό, νεανικό παρθένο, ντροπαλό να ανοίξει τα μάτια του να δει τον κόσμο ως έχει, και αυτό είναι που κάνει το γέρικο, ανώμαλο κτήνος μέσα στη πιο αγνή ψυχή, να ραπίσει τη Γη με αίμα, μέχρι να καταφέρει να γίνει ο Ματάκιας, αυτού του υπέροχου Τέταρτου Ματιού της ψυχής. Για να προλάβει πρώτος, να χώσει με μανία το δάχτυλο, ψάχνοντας ένα αόρατο κουδούνι, δηλαδή τη φαντασιακή του αψεγάδιαστη μελωδία της ντροπής, χαρτογραφώντας το σπήλαιο που όλα ανθίζουν απ' αυτό, το απόλυτο Κενό, αδιάφθορο απ' τη γλυκιά νοσταλγία του μέλλοντος, που με μαθηματική ακρίβεια θα φέρει τη γεννοβόλα, τη πρώτη κίνηση. Ο άνθρωπος είναι ένα σκουλήκι με καρδιά που πάλλεται από αγάπη και σιχαμάρα, αυτό το βρωμερό, υπέροχο ζώο, ο μονόματος λύκος που βγάζει τη προβιά του ανθρώπου και χώνεται στο τίποτα, μάταια προσμένοντας με δάκρυα στα μάτια και υγρά στα ρουθούνια την απελευθέρωσή του από το Εδώ.

-υγρό, ελαστικό, με την ωριμότητα της θεάς-πουτάνας και της Παναγίας που καβαλάει τον Τυφώνα, δεκτικό στις αμαρτίες του ανήρ: διότι τότε όλοι οι ηττημένοι μαζεύονται σε κύκλους και ανεξαρτήτως φύλου ή κοσμοθεωρίας, αυνανίζονται στις κερασιές που ανθίζουν με τη βία, παραδωμένες κι αυτές στις φερομόνες που τσακίζουν κάθε αντίσταση σε ό,τι αναπνέει. Η στιγμιαία απόφαση ότι αυτό που φέρει τη λογική και τη μαγεία, αξίζει να διαιωνιστεί περαιτέρω, στη σειρά από αλυσίδες σπείρες και καπνόκυκλους που κάλλιστα θα μπορούσαν να φυτεύουν οι εχθροί μας για εμάς. Και ιερή αποστολή της νέας ζωής είναι να ζήσει με τη χειρότερη σκιά όσων την ανέθρεψαν, να βιαστεί από τον κώλο απ' την εν λόγω σκιά (των όσων ίσως γίνονταν μα τώρα είναι εμμονές) και να τη κάψει με φόντο εικόνες από δαχτυλίδια του Κρόνου. Ιερή αποστολή της νέας ζωής είναι να φτιάξει σπείρες και να μασουλήσει με αγάπη, λαγνεία και χρυσό εμετό, όσα δεν άξιζε ποτέ να κατέχει. Εκεί στέκει το δεύτερο πρόσωπο της Θεάς: η Μάνα που αφού οδηγήσει τα παιδιά της με το ζόρι να σαγηνευτούν από τα κάλη της και τα αποπλανήσει, τα σφαγιάζει στα κρεβάτια τους το μεσημέρι, για να θρηνήσει τα μεσανύχτα με το ζόρι. Πόση απόλαυση και ηρεμία κρύβει τούτο το χουνέρι της! Τι πιο αποτελεσματικό από την οργιώδη βία δυο σουπερνόβα αστέρων που αλληλοτσακίζονται, για να σπείρουν κομμάτια ζωής κι ανάσες σε ένα σημείο του πουθενά; Τι πιο υπέρλαμπρο απ' τη μαύρη τρύπα που ξερνάει αντανακλάσεις, ιδέες ύπαρξης, απ' το λαμπρό σα δέκα ευχές ειλικρινείς, λατρείας αξίζον σπήλαιο τούτο, της υπέρτατης Γυνής που δεν υπάρχει, το δώρο αυτό στη φαντασία του σκατόζωου, εμάς, που παράγει ευκαιρίες για παρακμή και ζάλη της πύρρειας νίκης του Απόψε; Γελάμε μπρος στις χαμένες προοπτικές, και καταριόμαστε τις ρώγες που θήλασαν το πρώτο σκεπτόμενο πιθήκι, μα δίχως την ανάγκη να νιώσουμε ζωντανοί στο Εδώ, καμία αψεγάδιαστη χίμαιρα δε θα'χε κατοικήσει σε αυτό το πλανήτη.

-σάπιο, κοκάλινη παγίδα για το έντομο της λίμπιντο που θαρρεί κανείς πως φιγουράρει εις τα εντός του, μέγαιρα γριά ξιπασμένη που η ανάσα της είναι ψόφος κρύος και μόνος, πάντα μόνος. Η Ιξτάμπ, πατρόνα των παρατημένων στην καρτεσιανή όστια που διδαχές κοτσάρανε στο πέτο μας. Τι πιο απαραίτητο όμως, για τη σιγουριά της λήθης πέραν από τις ψευδοϋποσχέσεις του Εγώ για Ομορφιά; Έτσι ομιλεί ένας εθισμένος στην Ιξτάμπ, δηλαδή εραστής της για τα δευτερόλεπτα που του αντιστοιχούν πριν τη λήξη: "Δώσμου ένα σώμα- θα το σπάσω  στα δύο σα καρβέλι ψωμί. Δώσε μου μια νόηση- θα τη τσιμπήσω στο μάγουλο μέχρι το δέρμα να υποχωρήσει στα δάχτυλά μου και μόνο κραυγές και αίμα θα παράγει πλεόν. Δώσμου μια ψυχή- θα τη λιώσω με τη μπότα μου σαν νεοσσό που έπεσε απ' τη φωλιά του κατά λάθος, ακριβώς πριν πάει να κελαηδήσει για πρώτη του φορά. Δώσε μου ύλη- θα τη σπαταλήσω στο να καταστρέψω και να λεηλατήσω ό,τι θεωρεί ο άνθρωπος ιδανικό, ίσο και δίκαιο. Δώσε μου ιδέες- θα τις ντύσω με νυφικά κατάλευκα, για να γελάσω βροντερά όταν θα τις διαπομπεύσω στα χειρότερα θεριά της πλάσης όλης, που εκσπερματώνουν μόνο ανοίγοντας τρύπες σε λαιμούς και κόβοντας θηλές. Δώσε μου έναν ιερό σκοπό για να αξίζει να ζήσει κανείς πεθαίνοντας για αυτόν- θα κάμω τους νεκρούς να αξίζει να ζουν για να μην εκπληρωθεί αυτός ποτέ για όσους ακόμα αναπνέουν. Δώσε μου μια φαντασίωση- και θα χαράξω με δρεπάνι τις αντανακλάσεις αυτής σε κάθε σημείο της ύπαρξης όσων την αποστρέφονται. Δώσμου γάλα- θα το κάνω μαύρη χολή, πίσσα και κάτουρο αρρωστιάρη αρουραίου. Δώσμου σιτάρι- θα το κάψω μπρος από λοιμασμένα κοπάδια δίποδων και άτριχων πιθήκων. Δώσμου φωνή, και θα κόψω τις φωνητικές μου χορδές πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη. Δώσμου όραση, και θα χώσω καρφιά στο κέντρο της κάθε κόρης μου με φανερή ευλάβεια. Δώσε μου κάθε αίσθηση που υπάρχει- θα τη χαλάσω. Δώσμου κάθε απόλαυση που μπορεί να εφευρεθεί- θα την εκμηδενίσω. Ιξτάμπ Ι.Α, αμήν". Σαφώς και ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι η τελευταία βαθμίδα, θα μπορούσε να πει κανείς, πριν τη μεγάλη αποχώρηση. Όμως μια ματιά έξω απ' τη πόρτα του χώρου αποσκευών που ονομάζει κανείς "οικία", θα τον πείσει για το αντίθετο.

Συνεπώς δεν είχε να χάσει τίποτα αυτό το έκτρωμα του κόσμου, ευγενής σούρας μόνο στο μυαλό του προφανώς, απ' τη κατάβαση στα τρία στάδια αυτά. Προ ολίγου μασούλαγε και μασούλαγε μύκητες που βγαίνουν δίπλα απ' τα περιττώματα, και τώρα το μετρό και ο ηλεκτρικός ήταν σκηνικά θεάτρου . Ο άνθρωπος συνέχιζε να περπατάει στρατιές ολόκληρες στα πεζοδρόμια. Τα μάτια τους κλειστά και το κεφάλι στο έδαφος, δηλώνοντας υποταγή στο φαντασιακό Τίποτα που ντύσανε δυνάστη. Περίχαρες πουτάνες ραντίζανε το κόσμο σάλιο και με ηβικά ξεσπάσματα μαινάδες λογιζόντουσαν και τις παρασέρναν τα αμάξια. Ο Κόσμος έδειχνε μελαγχολικός, και ταυτόχρονα γελοίος- το αεράκι που φυσούσε ήταν δίχως νόημα και η αποστολή του μηδαμινής ουσίας γενικότερα,  το φεγγάρι έμοιαζε να αφοδεύει με γυρισμένη τη πλάτη του σε μας, τους μεταξοσκώληκες, τα αστέρια σταμάτησαν να τεκονοποιούν το ένα με το άλλο και βαριεστημένα στέκαν εκεί σαν αστέρια και τίποτε άλλο, τα πλακόστρωτα της Πόλης ήταν απλά πέτρες η μία δίπλα απ' την άλλη στη σειρά. Μόνο ο άνθρωπος ήταν τόσο υπέροχα ηλίθιος, μέσα στη ψευδονιρβάνα της απειλής που ύφανε με δεξιοτεχνία για αυτόν και μόνο αυτόν. Μονάχα ο άνθρωπος ήταν τόσο δυστυχισμένα όμορφος, μέσα στη βόλη που με ιδρώτα έχτιζε δέυτερο το δεύτερο για να βρει λόγο να ανασάνει κι αύριο. Και όμως: αυτό το γένος ακόμα δεν άξιζε τον αφανισμό, απεφάνθηκε η Παρθένα, η Πόρνη και η Μέγαιρα. Ας παίξει λίγο ακόμα, ας χορέψει λίγο ακόμα και ας πιει μέλι κι ας φάει κρασί: Εδώ, στο Κάθεμέρα.

Πλούσιος χώρος σπαταλείται

*ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΠΑΤΑΛΕΙΤΑΙ, ΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ;
-======================================================

*Στο Μεγάλο Ζόρι, στο Αυτό που θα σε Τσακίσει, και στο Αυτό που προφανώς θα περάσει και μέσα σου και θα σε κάμει να αισθάνεσαι μαριονέτα, άβουλο ον, σκατό: δέξου το το Αυτό, δε μπορείς αλλιώς να κάμεις. Δέξου το και γλέντα το, κέντα τη μιζέρια και το μίσος με κινήσεις δεξιοτέχνη του οτιδήποτε. Ρούφα το, φτύστο και ξαναρούφα το όσο σε βοηθά η εικόνα των Παθών και του Πολέμου. Πράξε κιόλας, αν το έχεις αποφασίσει. Μα: Ξέρνα το. Αυτό είναι ο "εξορκισμός": να δέχεσαι, να δουλεύεις, και στη συνέχεια να κοπανάς μακριά κατά βούληση τα κομμάτια του μυαλού, τις εμμονές τα πάθη, που δε σε κάνουνε ολόκληρο. Αυτό το λέγανε και το λένε "κατάληψη από πνεύματα δαιμόνια" και λοιπά άλλα αμέτρητα. Ξέρνα το όμως.
Όπως όταν σου ανακατεύουν το στομάχι, τα σκατά που πριν καταχράστηκες. Η ορμή που δε σε αφήνει να σκεφτείς περαιτέρω. Η δύναμη του Τώρα που απαιτεί: ΧΥΣΤΑ ΑΠ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΧΥΣΤΑ.
 

Επίκληση 1: Γκανέσ (-α)

Επίκληση: Γκανές (Γκανέσα/ ο Γκανέσας)
http://hinduism.about.com/od/lordganesha/a/ganesha.htm

*Ο Γκανέσα είναι ακόμα μια φορεσιά της Ιδέας της Πληροφορίας, ή αλλιώς του Ερμή. Είναι ο επίσημος γραφιάς των θεών, ανώτατος χειριστής του Λόγου και όπως και ο Ερμής, θεωρείται "πόρτα" στον κόσμο της μαγείας (ή χάσιμο χρόνου/μούρλιας, αναλόγως πώς το νιώθετε με το θέμα), συνεπώς, και σε σχέση με το στάτους του ως "Αφαιρετής Εμποδίων", την καλόβολη υπόσταση της ουσίας του και της δημιουργικής πνοής που φέρει σα συνέπεια, όποιος πρωτοασχολείται με το χόμπυ των καλεσμάτων, του συστήνεται ανεπιφύλακτα να δοκιμάσει να πιάσει γραμμή.

-)(- Χρειάζεται φαντασία, επιμονή και πειθαρχία. Μεγάλο μέρος αυτού που τελείται, έχει να κάνει με κάτι αντίστοιχο του διαλογισμού -οι ήδη ψημένοι-άρχοντες σε αυτόν θα το βρουν παιχνιδάκι σε σημεία, αλλά μιας και ποτέ δεν υπήρξα τέτοιος και δε το κόβω να γίνω ποτέ, τους φθονώ. Εμείς οι κοινοί θνητοί θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε στην κατάσταση "αναπνοή-μέτρο-ρυθμός", όλα στον αριθμό 4, και μια καλή καβάτζα είναι να πατήσουμε στο youtube να παίζει το μάντρα του Γκανέσα, καμιά κατοστάρα φορές σε επανάληψη. Εκτός του ότι σε ωθεί να "εγκληματιστείς" με αυτό που σκοπεύεις να καλέσεις, να σου εξάψει δηλαδή τη φαντασία, πρακτικώς μπορείς να δοκιμάσεις να συντονιστείς πρώτα ανάσα-ρυθμός, ακούγοντας το mantra και μετρώντας στα 4 κάθε λέξη, ύστερα δοκιμάζοντας να συντονιστείς πλήρως και να τραγουδήσεις κι εσύ. Το ιδανικό θα είναι ένα αποτέλεσμα που θα σε φέρει πρώτα στο επίπεδο της σκέψης, και μετά στο επίπεδο του ψαλμού, σε μια κατάσταση αφαίρεσης/"ξεχάσματος". Σαφώς και κάτι τέτοιο στο απόλυτο επίπεδο δε μπορεί να παίξει με τη πρώτη φορά που κάποιος καθίζει να ασχοληθεί με δαύτα- οπότε μη το χετε σαν κανόνα, αυτό που μας ενδιαφέρει πάντα είναι να καθαρίσουμε το κεφάλι όπως μπορούμε.
-()- Καλό είναι πριν προχωρήσει κανείς στην επίκληση, να'χει μελετήσει 5-6 πράγματα για τη θεότητα της επιλογής του. Στη προκειμένη, ο Γκανέσα έχει μια συγκεκριμένη στάση σώματος. Κι επειδή σαν άνθρωποι έχουμε μόνο δυο χέρια, το πιο απλό που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να καθίσει σε μια καρέκλα ή οκλαδόν (προτιμώ καρέκλα), να κάνει στο δεξί του χέρι το σύμβολο της ευλογίας, και στο αριστερό να κρατάει ένα μπολ με γλυκά (είχα δοκιμάσει με μπολ με ζάχαρη, διότι το ψυγείο ήταν άδειο, την οποία ζάχαρη άπλωσα στο μπολ με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίζεται το 9, νούμερο του Γκανές), ενώ το αριστερό του πόδι είναι διπλωμένο προς την κοιλιά, με το δεξί να στέκει κάτω (πχ όπως σε αυτή την εικόνα, http://www.somamatha.com/ganeshacaturthiutsava.htm - γενικότερα, αναλόγως την απεικόνιση του θεού που θα πετύχετε, δηλαδή αναλόγως ποια πτυχή του θέλουν συμβολικώς να εκφράσουν, θα βρείτε ο Γκανές να κρατάει άλλα αντικείμενα, τα πόδια του διαφορετικά, κλπ. Δε μας αφορά, μπορείτε να πειραματιστείτε όσο όμως μένουμε μέσα στα πλαίσια του Γκανές και μόνο).

ΧΩΡΟΣ: Δωμάτιο. Τα έπιπλα μπήκαν στην άκρη για να υπάρχει χώρος στο κέντρο του δωματίου. Δωμάτιο το οποίο καλό είναι να βλέπει στην ανατολή του ηλίου- άλλωστε δεν υπάρχει μεγαλύτερος δότης ζωής/ενέργειας απ' αυτόν στη Γη.

ΦΟΡΕΣΙΑ: Ένα μεγάλο πανί με ένα σρι-γιάντρα που κέντησε πάνω του η Γυναίκα. Το τύλιξα πάνω μου και το φόρεσα. Θεώρησα πως και λόγω κοινών συνισταμένων, μα και λόγω της ματαιότητας του πράγματος (συνήθως οι μοναχοί φτιάχνοντες τα σρι-γιαντρα τα καταστρέφουν μετά την ολοκλήρωσή τους) θα ταίριαζε. Δε γνωρίζω αν ναι ή όχι.

ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΜΑ ΜΗ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ: Καμιά καλή φούντα αλλά δεν είστε παιδάκια για να σας πω ότι "δεν είναι απαραίτητο μα βοηθάει να συντονιστεί η φαντασία" κλπ.

*Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ: Όσο συντονίστηκα, έβλεπα κεφάλια ελέφαντα και μικρούς Γκανές να πλέουν στο μαύρο. Κεφάλια ελεφάντων εμφανίζονταν συχνά, ενώ είχα την εικόνα του Γκανές στο νου όσο μπορούσα. Σε μια στιγμή, ένα ακόμα μεγαλύτερο κεφάλι ελέφαντα εμφανίστηκε και έπιασε σχεδόν όλο το χώρο, σε βαθμό που με ξάφνιασε και με διέκοψε απ' την νοητική εικόνα του Γκανές. Ταυτοχρόνως, τις λίγες στιγμές αυτές που ήμουν σε αυτή τη κατάσταση, είχα αναμφίβολα και συνειδητότατα, την Παρουσία στα δεξιά μου. Ασχέτως του αν όντως υπήρχε με σάρκα και οστά κάποια παρουσία δίπλα μου, το ουσιώδες είναι ότι υπήρξε σαν αίσθηση, δίχως τη δικιά μου συμβολή σε αυτό. Σα να βάρυνε η ατμόσφαιρα, σα να είσαι με δεμένα μάτια και ξαφνικά να νιώθεις την παρουσία ενός ατόμου απ' το βάρος και το σφίξιμο του ξύλινου πατώματος. Τις στιγμές που δε συγκεντρωνόμουνα, χάος στα βάθη του νου, με παρουσίες από φως που συνεχώς αλλάζαν βίαια μορφές και κατά βάσην έμοιαζαν με αυτά τα περίεργα ψάρια-οργανισμούς στα Μεγάλα Βάθη των ωκεανών. Απ' αυτά μερικές φορές μέσα εμφανιζόταν ο Γκανές, πολύ πιο μικρός σε μέγεθος, μα πάντα χρυσός και λαμπερός, και ήταν σα να τα έδιωχνε, αλλά κι αυτός πάλι χανόταν.

Τα λόγια που είπα, όπως τα θυμάμαι, είναι αυτά:

-Ω Άρχοντα Γκανέσα,
δηλαδή θεέ Ερμή,
υπέροχε και λαμπερέ
δότη της Πληροφορίας,
ακόμα πιο γρήγορης απ' το φως!
Την ευλογία σου, αυτή τη Πληροφορία
ζητάει αυτός ο ψευτομάγος από σένα!
Και αν ακούγομαι πρωτάρης,
είναι επειδή αυτό είμαι:
Ένας πρωτάρης!
Μα μόνο με Αγάπη σε καλώ,
όπως σε καλούσα πάντα,
άγιε, ανώτατε Γραφιά των Θεών,
όταν κι εγώ προσπαθούσα να γράψω-
την ευλογία σου ζητούσα.
Δίχως φόβο, και μόνο με Αγάπη,
καλώ εσένα, Άρχοντα Γκανέσα,
εσένα που είσαι
η πόρτα της Μαγείας-
ο πάροχος του μυστηρίου-
Εσύ θεέ Ερμή,
εσύ άρχοντα Γκανέσα,
Εσύ που διαλύεις εμπόδια,
εσένα καλώ, με την ευγένεια και τη χάρη σου,
να διαλύσεις αυτό εδώ το εμπόδιο που έχω βαθιά μέσα μου:
τα τείχη της αμφιβολίας.
Εσύ υπέρλαμπρε, δότη δημιουργίας,
εσύ με το Δώρο του Λόγου στην Τέλεια μορφή:
Η γλώσσα που μπορεί να εξηγήσει τα Πάντα,
πλην του Θεού-
λέξεις σύμβολα, Γλώσσα σα ζωντανός παλλόμενος οργανισμός,
συνεχώς ρέουσα ενέργεια και δύναμη, η Τέχνη του Ομιλώντας να Δίνεις Ζωή,
εσύ θεέ-ελέφαντα στον πόντικα απάνω
εμφανίσου εντός μου και δώρισέ μου Λόγο,
εμφανίσου εντός μου και διέλυσε κάθε δισταγμό και ντροπή:
εσύ υπέρλαμπρε, χρυσαφένιε άρχοντα,
άρχοντα Γκανέσα

*ΤΟ ΜΕΤΑ: Αισθάνθηκα μεγάλος ρεζίλης, επειδή παρόλη τη Παρουσία, που όντως με έκανε να αναρωτηθώ για πολλά, ο σκεπτικιστής και λογικός καριόλης μέσα μου, μου έκανε τόσο πόλεμο, που μόνο να μένω ταπεινωμένος μπορούσα, απέναντι σε Αυτόν. Μαλακίες δηλαδή, αδυναμίες. Μα έτσι αισθάνθηκα. Βέβαια, επειδή βγήκα αμέσως μετά απ' το σπίτι για κάτι δουλειές, κάποια στιγμή, και ενώ ακόμα σκεπτόμουν τις αμφιβολίες μου για το όλο θέμα, και αποφάσισα σιωπηλά να παρατήσω τα πάντα από όλα αυτά σα καραγκιόζης που ήμουνα, μια σειρά φύλα δέντρου απ' το αεράκι έφεραν βόλτα πάνω απ' το κεφάλι μου σε κύκλους. Μόνο σε μένα, πάνω στο κεφάλι μου, μέσα στην απογοήτευσή μου. Δε με ενδιαφέρει το αν είναι έτσι ή αλλιώς ή τίποτα και πάει λέγοντας. Σημασία έχει ότι επέλεξα να Δεχθώ. Και βέβαια, μετά από αρκετό διάστημα, έγιναν πράματα που με έκαναν να ανασάνω ευχάριστα μετά από καιρό, και γνωρίζω πως ο Γκανές γέλασε ευχάριστα με αυτή τη μισή, μη ολοκληρωμένη μου κλήση. Το γνωρίζω και ευχαριστώ τον ΓΚΑΝΕΣΑ.


****αυτό το κείμενο το χα γράψει πριν κανα χρόνο σχεδόν, μη πω παραπάνω, και το κράταγα στα όπισθεν, μη δημοσιεύοντάς το μιας και ένιωθα ακόμα καραγκιόζης. Ακόμα νιώθω λιγάκι, μα είναι επειδή με υποδούλωσε η Σκοταδίλα η Βαρβάτη του Κάθεμερακαιτώρα. Το δημοσιεύω τώρα και μετανιώνω που δε το κανα νωρίτερα, ώστε το κείμενο να ήταν πιο μερακλίδικο ως προς τις λεπτομέρειες -που πολλές ξέχασα. Μα αν ΕΝΑ πράγμα δε ξεχνώ, είναι ο ΓΚΑΝΕΣΑΣ. Έτσι έμαθα τον αγαπάω, σαν "ο ΓΚΑΝΕΣΑΣ".

Συνέχεια

1) ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΟΠΟΙΟ ΦΩΣ ΦΩΤΙΖΕΙ
=================================

*Καμιά φωτιά δεν έκαψε αρκετά για να μας κάψει όλους. Συνεπώς καμιά φωτιά δεν είναι αρκετή φωτιά με αρχίδια.

*Τι να μου πεις για "πύρινα φτερά". Δε με νοιάζουν τα "πύρινα φτερά". Εκτός κι αν είναι απ' αυτά που καίγονται πριν καν φτάσεις στον Ήλιο κοντά, συνεπώς και δε σε απογοητεύουν τη τελευταία στιγμή. Και βέβαια, αυτό είναι δικό σου λάθος, το αν απογοητευτείς.

*Δεν εύχομαι για ολικό σκότος, απλά και μόνο πειδή θέλω να βλέπω τα μάτια σας όταν ουρλιάζετε υστερικά στο τέλος όλων.

*Αν είσαι ο Γιαχβέ (δηλαδή μια πλαστελίνη ανθρώπινη φτιαμένη απ' τις εμμονές πιθήκων που θέλησαν να ελέγχξουν άλλους εαυτούς και όχι τους δικούς τους), αν είσαι ο Γιαχβέ, τότε συγχώρεσε το Βασιλιά, αφού μετανόησε, και με στόμφο πες: "Βλέπεις Ηλία; Ο Αχάαβ μετάνιωσε και έγινε αγρότης. Γι' αυτό και δε θα τον σκοτώσω- αντιθέτως, στο γιο του θα ρίξω κατάρες"

*Θες να νιώσεις τυρρανία να γαργαλάει τα βαθύτερα του είναι σου; Αρνήσου τότε τις ανάγκες του μυαλού και σώματος που θεωρείς "ανωμαλίες". Θες να νιώσεις σα να πετάγεσαι απ' το αιδοίο της μάνας σου ξανά, μετά από χρόνια; Κατούρα όποια ιερή εικόνα βρεις και σου χτίσαν με το ζόρι, και στη συνέχεια βρες τις δικές σου εικόνες και μετάνιωσε σιωπηλά μα με χαμόγελο, αν έτυχε πριν να κατουρήσεις κάποια από αυτές.

*Θες να είσαι ήρεμος όσο αναπνές; Τότε να είσαι ειλικρινής απέναντι σε αυτά που σου προστάζει το είναι σου. Κράτα κόκκινες γραμμές, διότι αυτό είναι το δώρο του να είσαι άνθρωπος. Μα από κει και πέρα δοκίμασε ό,τι δοκιμάζεται. Ο όποιος Θεός δεν είναι μόνο καλοσύνη, χορός μέλι και κρασί. Έίναι και ταπείνωση, πόνος και βιαιοπραγία.

*Αν κάτι υπάρξει απ' το τίποτα, τότε αυτό είναι ο Θεός, ασχέτως αν το βαπτίσεις όπως γουστάρεις, Χιγκς Αλλάχ Γιαχβέ Ευρώ Φύση Συμπαντική ενότητα Κενό.

*Κάτι που εύχομαι όταν είμαι αισιόδοξος: Αν ψοφήσει το σαρκίο μου, να γίνω ένα με τον Κοινό Νου.
Κάτι που πιστεύω ακράδαντα πως θα γίνει: Η μπαταρία που είναι ο εγκέφαλος θα σβήσει και μαζί με αυτόν τα πάντα. Απ' το κενό στο κενό και τα σκουλήκια θα στήσουνε χορό.
Κάτι που απεύχομαι σα χίλιους δαίμονες: Όλα όσα έζησα να ξαναπαίζουν σε επανάληψη, ξανά και ξανά και ξανά. Ανακύκλωση. Και όποιος είσαι, ό,τι έκανες, ό,τι σκέφτηκες, ό,τι μίσησες και ό,τι αγάπησες, να παίζει αιώνια, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.

2) ΚΑΜΙΑ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗ ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΕΣ
=========================================

Δεν έχει σημασία αν θα πέσεις με τα πόδια όρθια στον αέρα ή τα πόδια να δροσίζονται στο αυλάκι. Σημασία έχει ότι θα πέσεις. Και οι ναοί που έστρωσες θα σε κοιτούν και θα γελάν, καθώς η ανάσα που στερεύει θα σε κάμει να σπαρταράς δίχως ελπίδα. Και οι υποσχέσεις που έδωσες, είτε τις τήρησες είτε όχι, θα σε σκουντάνε ενώ χαροπαλεύεις και θα σου ψιθυράνε: "Κοίτα να δεις!". Και τα χαμόγελα που πριν απολάμβανες, και οι κλάψες που πριν σε σένα απευθύνονταν και σε κάμανε να νιώθεις ψωλιάρης μέγιστος, αυτά τη τελευταία φτυαριά θα ρίξουνε πριν σα σε γιορτή σου τραγουδήσουν: "Εδώ είμαστε, είμαστε εδώ, και εδώ θα είμαστε!".

3)Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
=================================

Αυτό που αποκαλούμε "μαγεία" ορθότερα ή μη ο καθείς μας, υπάρχει από τότε που σηκωθήκαμε στα δυο πόδια και είπαμε ότι είμεθα οι αυτοί. Υπάρχει ακόμα και θα υπάρχει για όσο ο τελευταίος πίθηκας που θα υπάρξει στο εδώ, θα αφήσει τη τελευταία του ανάσα. Μπορεί κανείς να αισθάνεται όμορφα αν διαβάζει και ακούει αρλούμπες από σκληρές μουσικές της εποχής που μυριστήκανε σάρκα και ενδιαφέρον, μπορεί κανείς να αισθάνεται ρεζίλης όταν αρχίσει να καλεί το Αυτό που καλεί, μπορεί καθείς να αισθάνεται τρόμο όταν το Αυτό απαντάει τις πρώτες φορές, μπορεί κανείς να αισθάνεται ηδονή όταν ανακαλύψει πως το Αυτό είναι όσα δε σου μάθανε, σα μπόμπιρας, να βλέπεις μα υπάρχει. Και υπάρχει με χίλιες είκοσι λάμψεις από αμέτρητους ήλιους που περιμένουν να θωπευθούν. Διότι αυτό είναι η μαγεία. Το ατελείωτο γαμήσι με όσα σε κοιτούν καθημερινά στα μάτια, μα εσύ ντροπαλά θα χαμηλώνεις το κεφάλι δεχόμενος το βιασμό απ' όσα ξέρεις ότι σε βιάζουν. Μα το δέχεσαι. Διότι τουλάχιστον αυτά είναι "αληθινά", ε;


----------------------------
 

Lucid1

Μια φιγούρα στο διάδρομο έξω απ' το παλιό δωμάτιό μου, στο πατρικό σπίτι στο χωριό. Κορμοστασιά στοιβαρή και σχεδόν ανδρική, μα χυμώδης και σεξουαλικώς αποδεκτή για τα όρια του εαυτού μου. Φορούσε κόκκινα έντονα εσώρουχα που με ασφάλεια θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει έως και "προκλητικά", ή "πουτανίστικα" αν έχει ανασφάλιες για τη δικιά του σεξουαλικότητα. Το κεφάλι του όντος άλλαζε με ταχύτατους ρυθμούς, τόσο πολύ που συχνά μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι όχι ένα, μα πολλαπλά κεφάλια στέκονταν ταυτόχρονα στον ίδιο λαιμό. Απ' αυτές τις αλλαγές (ή τις κεφαλές), αυτές που θυμάμαι εντονότερα ήταν:

α) Το κεφάλι μιας γνωστής μου
β) Μια παραμορφωμένη φάτσα όχι τρομακτική, απλά αξιοπερίεργη
γ) Το κεφάλι αιλουροειδούς, δίχως να μπορώ με σιγουριά να θυμηθώ μετά από τόσο καιρό, αν ήταν κεφάλι λέαινας, λεοπάαρδαλης ή κάτι άλλο. Σίγουρα όμως μιλάμε για αιλουροειδές γένους θηλυκού.
΄
Δίπλα ακριβώς απ' την εν λόγω φιγούρα, έστεκε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάριο. Η μορφή του δε μου έγινε κατανοητή, καθώς ακόμα περισσότερο απ' τα κεφάλια της συντρόφου του, το ανθρωπάκι παλλόταν ολόκληρο σε υπερταχύτητα, σε βαθμό που να ξεχωρίζω μόνο το ζαρωμένο, κοντό σουλούπι του, καθώς και τη καράφλα του, όλα αυτά, "πακεταρισμένα" σε μια υπόννοια λευκού φωτός που δεν έλαμπε. Τέλος, σημαντικό ή έστω διασκεδαστικό, θεωρώ ότι παρόλο που όπως προανέφερα, δε μπορούσα να αναγνωρίσω τη φιγούρα του νάνου εντελώς, εν τούτοις όλα γύρω του (μου;) έδειχναν ότι το ανθρωπάκι ήταν κεφάτο- σχεδόν χόρευε σα να είχε κουμπωθεί, είμαι σχεδόν σίγουρος δε ότι σήκωνε τον αντίχειρα στον αέρα πού και πού, σχηματίζοντας δηλαδή τη χειρονομία του "όλα καλά!", άφηνε δε και κάποιους τσιριχτούς/ακατανόητους ήχους που όχι μόνο δε θεώρησα πως ήταν τρομακτικοί ή ανθρωποδιωχτικοί, μα με έκαναν να ευχαριστηθώ τη παρουσία του περισσότερο*

*εδώ αξίζει να σημειωθεί πως παλαιότερα, υπομένοντας σε μια σχετικά σταθερή συχνότητα αυτό το οποίο αποκαλούμε "sleep paralysis" ((σε ένα διάστημα 1 μήνα, θα είχα 2 τουλάχιστον, μετά για κάποιους μήνες θα με εγκατέλειπε, ύστερα για κανά δίμηνο θα είχα πάλι 3 ή 4 και πάει λέγοντας- πλέον αυτό εμφανίζεται σπάνια, και φαίνεται να έχει δώσει τη θέση του σε όνειρα που αν δεν είναι συνειδητά, είναι παραπάνω χειροπιαστά και ρεόντα απ' τα συνηθισμένα, μερικές φορές προφητικά, αν και κινδυνεύω να ακουστώ γραφικός)), πολλάκις είχα πάρει πρέφα το μοτίβο του "νάνου", μόνο που στη προκειμένη περίπτωση, η σιλουέττα του ήταν πολύ συγκεκριμένη, φόραγε κάτι σα μαύρο σεντόνι/μικρό μανδύα -που χαριτολογώντας, όταν τον συνήθισα, το ονόμαζα στο μυαλό μου "τοσυβαλάκι"- και ήταν επίσης καραφλέουρας. Η διαφορά ήταν ότι έμοιαζε πολύ αρχιδάτος και βίαιος και ήταν σα να είχε σκοπό να με κάνει να τρομοκρατούμαι, κάτι που φυσικά και κατάφερε τις πρώτες φορές της εμφάνισής του. Στο συγκεκριμένο lucid dreaming αισθάνθηκα σα να συναντούσα την αντανάκλασή του, τρόπω τινά. Ενδεχομένως να είχε να κάνει και με τη προσπάθειά μου να βρω τα κλιφόθια-τσόφλια της ανωμαλίας μέσα μου, σε αντιδιαστολή με την υπέρλαμπρη, πέραν των μαθηματικών και του Καρτέσιου, υφή που έμοιαζαν να έχουν τα πάντα στο συνειδητό ονείρεμα.

Ένιωσα μια ακαταμάχητη έλξη για αυτή τη φιγούρα, έλξη που γεννήθηκε απ' το πουθενά μα με την ισχύ χιλίων καταπιεσμένων επιθυμιών, βαρβάτων εμμονών, πληγών του πνεύματος.* Λες και άλλο χέρι με οδηγούσε, μα συνειδητότατα, άρπαξα την οντότητα απ' το χέρι και την οδήγησα στο σαλόνι του σπιτιού μου, που έμοιαζε ίδιο, αν εξαιρέσεις κάποια κάδρα στους τοίχους που πριν δεν υπήρχαν, μα ανάθεμα αν κάθισα να τα κοιτάξω καν. Έβαλα την οντότητα στα 4 πάνω στο τραπέζι της κουζίνας που ήταν άδειο- αδιανόητο αυτό για το πατρικό μου σπίτι- και με μανία της κατέβασα το εσώρουχο. Τότε έμεινα μαλάκας, καθώς παρατήρησα πως η οντότητα ήταν ερμαφρόδιτη- ή για την ακρίβεια, επρόκειτο περί τράβελου βαρβάτου. Εκεί που ανοιγόταν ένα υπέροχο ροζιασμένο αιδοίο, ακριβώς από κάτω δέσποζε και μια τρανή ψωλή που πάφλαζε με τον αέρα. Μπερδεύτηκα και έκανα πίσω, όχι αηδιασμένος, περισσότερο θα έλεγα συγκλονισμένος, λες και μπορούσα να είμαι από πριν σίγουρος για το ότι η οντότητα θα είχε μόνο γυναικεία όργανα αναπαραγωγής και η ανακάλυψη αυτής της τραβελοσύνης με έκανε να χάσω πάσα ιδεά. Η φιγούρα συνέχιζε να αλλάζει κεφάλια και είμαι σίγουρος ότι γέλασε, ή για να προσπαθήσω να ακριβολογήσω, όλο το δωμάτιο γέλαγε, σα να μου είχαν σκαρώσει κάποια φάρσα, και εγώ φυσικά έπεσα στη παγίδα. Δε θυμάμαι να υπήρχε κακία σε αυτό τον οικομενικό γέλωτα- ή μάλλον, υπήρχε τόση κακία, όσο υπάρχει σε ένα μικρό παιδί που τελεί ακίνδυνες και μη κακοπροαίρετες φάρσες σε κάποιο συμμαθητή του. Αποφάσισα να φύγω και νομίζω πως δε θυμάμαι λεπτομέριες, απλά βρέθηκα να πετάω απ' έξω.

*Πράγματι, ένα απ' τα μοτίβα που μου παρουσιάζονται αυθαίρετα σε οποιαδήποτε δημιουργική απασχόληση λαμβάνω μέρος, είναι του βιασμού της Θεάς. Συχνά χρησιμοποιώ αυτή την εικόνα και σαν ένα τσουβάλιασμα, τρόπω τινά, των όσων κρατώ σε απόσταση ασφαλείας, κλειδωμένα, απ' τη καθημερινή μου αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Πρόκειται για μια μεγάλη συζήτηση που δε νομίζω να χωρέσει εδώ, παρ' ολ' αυτά ακόμα με απασχολεί (κι ας έχουν αλλάξει οι τρόποι με τους οποίους στοχεύω στην εξερεύνηση αυτών των θεματικών) και θεωρώ, κάπως ξιπασμένα είναι η αλήθεια, ότι όλοι ανεξαιρέτως που αναπνέουμε παρέα σε αυτό το χώρο και αυτή τη στιγμή, έχουμε αναπτύξει παρόμοιες δικλείδες ασφαλείας για τα όσα αυθαίρετα ή μη έχουμε βαπτίσει "ανωμαλίες μας", "Βίτσια" και που δεν έχουμε κατασταλλάξει ακόμα στο αν είναι ποιότητες δικές μας, ή προϊόντα του περιβάλλοντος που μας περάσαν ύπουλα στα φιλοκάρδια.

Πετώντας, βρέθηκα να ανεβαίνω ένα μεγάλο κάστρο. Δεν θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερο για αυτό, περισσότερο θυμάμαι ότι ο εξωτερικός χώρος δεν είχε καμιά σχέση με το χωριό μου όπως το ξέρω όλα αυτά τα χρόνια. Όμως εντύπωση μου προκάλεσε ο αριθμός δέντρων (ελάτων;) που πλημμύριζε το έξω, και που έμοιαζαν να μεγαλώνουν σε αριθμό όσο ανυψωνόμουνα. Η οποία ανύψωση δε με δυσκόλευε, μα αισθανόμουν πως έπρεπε να κομπιάζω πού και πού για να συνεχίσω, σα να κάνω μικρές παύσεις δευτερολέπτων κάθε τόσο λες και κοπάνα σε αόρατο καθρέφτη, για να συνεχίσω την ανάβαση. Το κάστρο ήταν καφετί ή κεραμιδί, και όλη η ανάβαση μου δημιούργησε μια ευεξία ανεπανάληπτη, ένα φτιάξιμο υπέροχο, μια ηρεμία απόλυτη.
Στη κορυφή με περίμενε ακόμα μια φιγούρα της οποίας τα χαρακτηριστικά πραγματικά δε μπορώ να φέρω στο μυαλό μου- σίγουρα όμως μιλάμε για άνδρα. Η φιγούρα φάνηκε καταχαρούμενη που μπόρεσα και ανέβηκα ως τη κορυφή, με υποδέχτηκε σχεδόν ενθουσιασμένη, σα παλιός φίλος.

Στριμόκωλα

1*
Να βαπτίζουμε τους νεκρούς μας, να θάβουμε τα νεογέννητά μας.
2*
Όταν κάποια στιγμή γονιμοποιήσεις, χύνοντας εντός,
αντί να βάζεις σπόρους για νέα γέννα
να ψοφάει ένα τυχαίο άλλο νεογέννητο στο κόσμο.
3*
Όταν ψοφάει ένα γατί από αμάξι στην εθνική,
να ρίχνουμε ένα βρέφος στην εθνική
αν επιζήσει, το πνεύμα του γατιού έχει διέξοδο.
4*
Φάε κατανάλωσε φούσκω
χύσε γεννοβόλα κάνε παιδιά
 περήφανος είσαι μωρέ; λέγεσαι "άνθρωπος" εσύ μωρέ;
5*
Ό,τι έλεγες ιερό σε γαργαλάει στ' αυτί
ό,τι έλεγες ίσο σε ζαλίζει με άκυρες εικόνες
Τίποτα ιερό! Τίποτα΄"ίσο"!

=======================================================


2)

Συνέχεια φουσκωτά παιδιά φτύνει το Μουνί της Ιξτάμπ, το Μουνί της Πόλης
Συνέχεια φτύνει ό,τι δε φτάνει συνέχεια φτύνει όσα δε προκάμει να κάμει μα-
συνέχεια η Πόλη είναι η Πόλη.
Μέσα σε αυτή την απόδραση βρέθηκα σε σπίτι που δεν ήταν σπίτι
και προσπάθησα να χορέψω μα δε ξέρω να χορεύω
οπότε είτε έγινα ο Ρεζίλης
είτε έγινα ο Πίθηκας-
ρόλοι πολύ γνωστοί μα μη επιθυμητοί

και μετά η Μέρα Μας
Συνεχίζει.


------------------------

3)

Βαρέθηκα το μουνί της  Ιξτάμπ, το μουνί της Πόλης.
Βαρέθηκα την αναμονή για να μασουλήσω κρέας.
Βαρέθηκα τις καύλες της Ιξτάμπ για το αν΄γαμήσω.
Βαρέθηκα την Ιξτάμπ. Μα.
"Μπας και είσαι πούστης;"

----------------------------

4)Δε χορεύω μα χορεύω όταν βλέπω νεαρά μουνιά
δε χορεύω μα βρίσκω κίνηση σε όσα δε λαχταρώ μα σκέφτομαι
δε χορεύω μα με λίγα τσιμπούκια βότκας κάτι γίνεται
δε χορεύω μα σκατά δε με νοιάζει κιόλα τι φτιάνω και τι κάνω
δε χορεύω και άμα είσαι ξεσούρωτη και χορεύουμε θα πεις:
"τι είναι αυτό τώρα; μακριά! πιο μακριά!"
δε χορεύω και είναι καλή ευκαιρία να θυμηθώ ότι:
ό,τι και να έχω κατεβάσει, δε θα χορέψω ποτέ.
Οπότε μη με λες ξενέρωτο,
είμαι ήδη σεξουαλικά νεκρός, μουνάρα μου με τη ψωλή αβέρτα.