Lucid1

Μια φιγούρα στο διάδρομο έξω απ' το παλιό δωμάτιό μου, στο πατρικό σπίτι στο χωριό. Κορμοστασιά στοιβαρή και σχεδόν ανδρική, μα χυμώδης και σεξουαλικώς αποδεκτή για τα όρια του εαυτού μου. Φορούσε κόκκινα έντονα εσώρουχα που με ασφάλεια θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει έως και "προκλητικά", ή "πουτανίστικα" αν έχει ανασφάλιες για τη δικιά του σεξουαλικότητα. Το κεφάλι του όντος άλλαζε με ταχύτατους ρυθμούς, τόσο πολύ που συχνά μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι όχι ένα, μα πολλαπλά κεφάλια στέκονταν ταυτόχρονα στον ίδιο λαιμό. Απ' αυτές τις αλλαγές (ή τις κεφαλές), αυτές που θυμάμαι εντονότερα ήταν:

α) Το κεφάλι μιας γνωστής μου
β) Μια παραμορφωμένη φάτσα όχι τρομακτική, απλά αξιοπερίεργη
γ) Το κεφάλι αιλουροειδούς, δίχως να μπορώ με σιγουριά να θυμηθώ μετά από τόσο καιρό, αν ήταν κεφάλι λέαινας, λεοπάαρδαλης ή κάτι άλλο. Σίγουρα όμως μιλάμε για αιλουροειδές γένους θηλυκού.
΄
Δίπλα ακριβώς απ' την εν λόγω φιγούρα, έστεκε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάριο. Η μορφή του δε μου έγινε κατανοητή, καθώς ακόμα περισσότερο απ' τα κεφάλια της συντρόφου του, το ανθρωπάκι παλλόταν ολόκληρο σε υπερταχύτητα, σε βαθμό που να ξεχωρίζω μόνο το ζαρωμένο, κοντό σουλούπι του, καθώς και τη καράφλα του, όλα αυτά, "πακεταρισμένα" σε μια υπόννοια λευκού φωτός που δεν έλαμπε. Τέλος, σημαντικό ή έστω διασκεδαστικό, θεωρώ ότι παρόλο που όπως προανέφερα, δε μπορούσα να αναγνωρίσω τη φιγούρα του νάνου εντελώς, εν τούτοις όλα γύρω του (μου;) έδειχναν ότι το ανθρωπάκι ήταν κεφάτο- σχεδόν χόρευε σα να είχε κουμπωθεί, είμαι σχεδόν σίγουρος δε ότι σήκωνε τον αντίχειρα στον αέρα πού και πού, σχηματίζοντας δηλαδή τη χειρονομία του "όλα καλά!", άφηνε δε και κάποιους τσιριχτούς/ακατανόητους ήχους που όχι μόνο δε θεώρησα πως ήταν τρομακτικοί ή ανθρωποδιωχτικοί, μα με έκαναν να ευχαριστηθώ τη παρουσία του περισσότερο*

*εδώ αξίζει να σημειωθεί πως παλαιότερα, υπομένοντας σε μια σχετικά σταθερή συχνότητα αυτό το οποίο αποκαλούμε "sleep paralysis" ((σε ένα διάστημα 1 μήνα, θα είχα 2 τουλάχιστον, μετά για κάποιους μήνες θα με εγκατέλειπε, ύστερα για κανά δίμηνο θα είχα πάλι 3 ή 4 και πάει λέγοντας- πλέον αυτό εμφανίζεται σπάνια, και φαίνεται να έχει δώσει τη θέση του σε όνειρα που αν δεν είναι συνειδητά, είναι παραπάνω χειροπιαστά και ρεόντα απ' τα συνηθισμένα, μερικές φορές προφητικά, αν και κινδυνεύω να ακουστώ γραφικός)), πολλάκις είχα πάρει πρέφα το μοτίβο του "νάνου", μόνο που στη προκειμένη περίπτωση, η σιλουέττα του ήταν πολύ συγκεκριμένη, φόραγε κάτι σα μαύρο σεντόνι/μικρό μανδύα -που χαριτολογώντας, όταν τον συνήθισα, το ονόμαζα στο μυαλό μου "τοσυβαλάκι"- και ήταν επίσης καραφλέουρας. Η διαφορά ήταν ότι έμοιαζε πολύ αρχιδάτος και βίαιος και ήταν σα να είχε σκοπό να με κάνει να τρομοκρατούμαι, κάτι που φυσικά και κατάφερε τις πρώτες φορές της εμφάνισής του. Στο συγκεκριμένο lucid dreaming αισθάνθηκα σα να συναντούσα την αντανάκλασή του, τρόπω τινά. Ενδεχομένως να είχε να κάνει και με τη προσπάθειά μου να βρω τα κλιφόθια-τσόφλια της ανωμαλίας μέσα μου, σε αντιδιαστολή με την υπέρλαμπρη, πέραν των μαθηματικών και του Καρτέσιου, υφή που έμοιαζαν να έχουν τα πάντα στο συνειδητό ονείρεμα.

Ένιωσα μια ακαταμάχητη έλξη για αυτή τη φιγούρα, έλξη που γεννήθηκε απ' το πουθενά μα με την ισχύ χιλίων καταπιεσμένων επιθυμιών, βαρβάτων εμμονών, πληγών του πνεύματος.* Λες και άλλο χέρι με οδηγούσε, μα συνειδητότατα, άρπαξα την οντότητα απ' το χέρι και την οδήγησα στο σαλόνι του σπιτιού μου, που έμοιαζε ίδιο, αν εξαιρέσεις κάποια κάδρα στους τοίχους που πριν δεν υπήρχαν, μα ανάθεμα αν κάθισα να τα κοιτάξω καν. Έβαλα την οντότητα στα 4 πάνω στο τραπέζι της κουζίνας που ήταν άδειο- αδιανόητο αυτό για το πατρικό μου σπίτι- και με μανία της κατέβασα το εσώρουχο. Τότε έμεινα μαλάκας, καθώς παρατήρησα πως η οντότητα ήταν ερμαφρόδιτη- ή για την ακρίβεια, επρόκειτο περί τράβελου βαρβάτου. Εκεί που ανοιγόταν ένα υπέροχο ροζιασμένο αιδοίο, ακριβώς από κάτω δέσποζε και μια τρανή ψωλή που πάφλαζε με τον αέρα. Μπερδεύτηκα και έκανα πίσω, όχι αηδιασμένος, περισσότερο θα έλεγα συγκλονισμένος, λες και μπορούσα να είμαι από πριν σίγουρος για το ότι η οντότητα θα είχε μόνο γυναικεία όργανα αναπαραγωγής και η ανακάλυψη αυτής της τραβελοσύνης με έκανε να χάσω πάσα ιδεά. Η φιγούρα συνέχιζε να αλλάζει κεφάλια και είμαι σίγουρος ότι γέλασε, ή για να προσπαθήσω να ακριβολογήσω, όλο το δωμάτιο γέλαγε, σα να μου είχαν σκαρώσει κάποια φάρσα, και εγώ φυσικά έπεσα στη παγίδα. Δε θυμάμαι να υπήρχε κακία σε αυτό τον οικομενικό γέλωτα- ή μάλλον, υπήρχε τόση κακία, όσο υπάρχει σε ένα μικρό παιδί που τελεί ακίνδυνες και μη κακοπροαίρετες φάρσες σε κάποιο συμμαθητή του. Αποφάσισα να φύγω και νομίζω πως δε θυμάμαι λεπτομέριες, απλά βρέθηκα να πετάω απ' έξω.

*Πράγματι, ένα απ' τα μοτίβα που μου παρουσιάζονται αυθαίρετα σε οποιαδήποτε δημιουργική απασχόληση λαμβάνω μέρος, είναι του βιασμού της Θεάς. Συχνά χρησιμοποιώ αυτή την εικόνα και σαν ένα τσουβάλιασμα, τρόπω τινά, των όσων κρατώ σε απόσταση ασφαλείας, κλειδωμένα, απ' τη καθημερινή μου αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Πρόκειται για μια μεγάλη συζήτηση που δε νομίζω να χωρέσει εδώ, παρ' ολ' αυτά ακόμα με απασχολεί (κι ας έχουν αλλάξει οι τρόποι με τους οποίους στοχεύω στην εξερεύνηση αυτών των θεματικών) και θεωρώ, κάπως ξιπασμένα είναι η αλήθεια, ότι όλοι ανεξαιρέτως που αναπνέουμε παρέα σε αυτό το χώρο και αυτή τη στιγμή, έχουμε αναπτύξει παρόμοιες δικλείδες ασφαλείας για τα όσα αυθαίρετα ή μη έχουμε βαπτίσει "ανωμαλίες μας", "Βίτσια" και που δεν έχουμε κατασταλλάξει ακόμα στο αν είναι ποιότητες δικές μας, ή προϊόντα του περιβάλλοντος που μας περάσαν ύπουλα στα φιλοκάρδια.

Πετώντας, βρέθηκα να ανεβαίνω ένα μεγάλο κάστρο. Δεν θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερο για αυτό, περισσότερο θυμάμαι ότι ο εξωτερικός χώρος δεν είχε καμιά σχέση με το χωριό μου όπως το ξέρω όλα αυτά τα χρόνια. Όμως εντύπωση μου προκάλεσε ο αριθμός δέντρων (ελάτων;) που πλημμύριζε το έξω, και που έμοιαζαν να μεγαλώνουν σε αριθμό όσο ανυψωνόμουνα. Η οποία ανύψωση δε με δυσκόλευε, μα αισθανόμουν πως έπρεπε να κομπιάζω πού και πού για να συνεχίσω, σα να κάνω μικρές παύσεις δευτερολέπτων κάθε τόσο λες και κοπάνα σε αόρατο καθρέφτη, για να συνεχίσω την ανάβαση. Το κάστρο ήταν καφετί ή κεραμιδί, και όλη η ανάβαση μου δημιούργησε μια ευεξία ανεπανάληπτη, ένα φτιάξιμο υπέροχο, μια ηρεμία απόλυτη.
Στη κορυφή με περίμενε ακόμα μια φιγούρα της οποίας τα χαρακτηριστικά πραγματικά δε μπορώ να φέρω στο μυαλό μου- σίγουρα όμως μιλάμε για άνδρα. Η φιγούρα φάνηκε καταχαρούμενη που μπόρεσα και ανέβηκα ως τη κορυφή, με υποδέχτηκε σχεδόν ενθουσιασμένη, σα παλιός φίλος.